Sinoćnje predstave FIAT-a fokusirale su se na zdravlje (i fizičko i mentalno), pronalazeći načine da kroz pozorišne tehnike predstave izmijenjena stanja svijesti, postavljajući pitanje: koliko su „bolesno“ i „normalno“ stvar perspektive?
Šta ako uživanje u životu znači prihvatanje bolnog
Vrpca je koreodrama Udruženja baletskih umetnika Srbije, koji nam na scenu donose Aleksandra i Jelica Arizanović. Tim kćerke i majke izvodi performans u kome se mješaju nježnost i brutalnost, dok voice-over služi kao sredstvo prenošenja optimistične a zrele ispovijesti, koja nudi zanimljivu perspektivu: ako ne volimo svoje tijelo i sebe kada smo bolesni, da li ga stvarno volimo?
Šta ako uživanje u životu znači prihvatanje bolnog, strašnog i naizgled nepravednog kao samo još jednog iskustva koje obogaćuje?
Koreografija i vizuelni elementi performansa su elegantni i svedeni, ali greška bi bilo nazvati ih jednostavnim ili lakim. Disciplina, fizička snaga i promišljenost su očigledni u svakom pokretu, proizvodeći privlačni i dirljivi scenski efekat. Propratna naracija se posebno ne odlikuje ni dramskim ni idejnim preokretima ili iznenađenjima, ali to ne umanjuje iskrenu emocionalnost djela.
Proces psihičkog cjepanja i rekonstrukcije
Psihoza u 4.48 h je adaptacija djela Sare Kejn, u produkciji nezavisne pozorišne trupe Nibiru; režiju potpisuje Nemanja Mijović, a dramaturgiju Aleksa Parović. Kroz razbijanje četvrtog zida i kvalitetne scenografije Eme Pavlović i Angele Božović bazirane na kontrastu sterilne, bolničke bjeline, najlona, i intenzivnog osvijetljenja koje podsjeća na Tehnikolor filmove.
Publici se dočarava i prenosi osjećaj psihoze kroz koju prolazi glavna junakinja, koja se nalazi u psihičkoj bolnici zbog pokušaja samoubistva, gdje se i zaljubljuje u mladog doktora.
Mada bi dramaturgija mogla biti rigidnija i čvršća, rediteljska rješenja i glumačka postava (Nina Perge, Marta Šćekić, Ognjen Mićović) se kombinuju kako bi kreirala žestoko i surovo iskustvo u kom se preispituju psihoterapeutski sistem, definicije normalnog, ljubav, veza tijela i duše...
Glavnu junakinju, koja često prolazi kroz periode disocijacije, igraju dvije glumice (jedna na sceni, druga izvan nje, naizmjenično mjenjajući pozicije), time zabavno scenski predstavljajući proces psihičkog cjepanja i rekonstrukcije.
Ove dvije drame prikazuju da u životu postoji ljepota i značaj i za ljude etiketirane kao „bolesnici“, te dokazuju da su njihovi životi jednako bogati i čak srećni ne uprkos, već i s njihovim „nedostacima“.
One mogu biti izuzetno aktuelne i odgovarajuće za crnogorsko društvo, društvo koje postaje sve obrazovanije po pitanju fizičko-mentalnog zdravlja, ali i dalje boluje od osjećaja sramote kada su u pitanju te teme.
