Jednom je i Da Vinči bio predmet takve dojave, koja se našla u poštanskom sandučetu Opštine Firence zbog sodomije prema Jakopu Saltareliju, umjetničkom modelu, šegrtu zlatara i homoseksualnom prostitutu. Kazne su bile veoma surove, kastracija, za odrasle sodomite i kidanje stopala ili ruke za mlađe.
Nije zanemarljiva moć anonimnih dojava, dapače, one su način, na koji se diskredituje ličnost, pa se sredstvima ad hominem, odnosno kroz prizmu ličnih obračuna, osporavaju nečiji profesionalni kvaliteti i postiže se zadani cilj omalovažavanja. Umjesto osporavanja određenog stava, dovodi se u pitanje ličnost onoga, ko ga zastupa.
„Neko mora da je oklevetao Jozefa K. jer je, iako nije učinio nikakvo zlo, jednog jutra bio uhapšen.“
Kako nam blisko zvuče ovi navodi u vremenu senzacionalizma i revanšizma, koje živimo, ostrakizma, krhotina grnčarije, na kojima su se u antičko doba ispisivala imena onih, koji su ugrožavali standarde demokratije, a pobude su mogle da budu i lične, podnosilac se mogao voditi i sopstvenim inatom.
Anonimnost podnosioca je bila zagarantovana, a osoba na koju se odnosila klevetnička optužba je imenom prema zemlji čekala da se uvrsti u određeni broj klevetnika, koji je bio garancija da će biti izopštena na deset godina.
Sekularna varijanta ovog običaja su ploče sa kletvama, defixiones, male lutke umotane u olovne listove ispisane kletvama usmjerenim protiv neke osobe, zakopane ili zaglavljivane ekserima.
Žrtve ostrakizma su u naše vrijeme i profesori, a ova metoda je odobrena, s obzirom na to da su stavljeni u poziciju da se brane od anonimnih navoda u ad hoc sastavljenim izvještajima odbrane i da strepe od mjera kaznene politike. Pritom, institucije sistema ne poznaju i ne priznaju izvrsnost profesora kao kategoriju, i to onu kojoj ne treba retorika samopohvale, posebnost, koja se vodi samo principom: res non verba (djela a ne riječi).
U anonimnim dojavama pored imena se nalazi i duga lista krivica koje je zaslužio predavač, a među kojima se može naći: kritičko promišljanje, sekularizam, ateizam, u tonu ejdžizma ili starosne diskriminacije, jer pomenuti profesor „zauzima mjesto mladim ljudima na birou“…
U drugom scenariju anonimne dojave je profesor, koji je angažovan u domenu umjetnosti i kulture, pa se ispituje njegova posvećenost prosvjetnom zanatu…
Nepotpisana dojava postaje materijal optužnice, adresirane instituciji i ona legalnim sredstvima traži načine da ispita stvar i kazni oklevetanog, ne poznajući identitet klevetnika, a ne prepoznajući dokazani kvalitet profesora.
Kriterijumi osude klevetnika ne dovode se u pitanje, pa oklevetanima ne preostaje ništa drugo no da dožive kafkijansku metamorfozu i pretvore se u velikog, nesrećnog kukca.
