„April na Vlašiću“, novi roman Muharema Bazdulja, otvara se frazom iz naslova, kao pjesma. Ima nečeg lirskog, iako ne i sentimentalnog, u ovoj prozi koja spaja naizgled nespojivo: ljubavnu priču, specifičan univerzitetski roman u ključu akademske farse, ponešto od stila nježne brutalnosti naracije klasika noar žanra, a sve to u vrlo prepoznatljivoj i skoro dokumentaristički vjernoj atmosferi kraja dvadesetog i početka dvadeset prvog vijeka u Sarajevu, i ne samo u Sarajevu.
„April na Vlašiću je uvijek hladan“, to je prva rečenica ovog romana, informacija koju glavnom junaku saopštava hotelski recepcioner. Priča koja slijedi, međutim, sve je samo ne hladna. Umjesto opuštenog produženog konferencijskog vikenda, glavnog junaka čeka sumiranje dotadašnjeg života, kao i preispitivanje odluka i izbora u njemu. Sve se to dešava zbog slučajnog susreta sa ženom koja je, na prvi pogled, u tom životu igrala jedva epizodnu ulogu.
Najnoviji roman Muharema Bazdulja ispisan je već prepoznatljivim autorskim rukopisom, a stilski registar ovog djela poznavaoce njegovog opusa podsjetiće najviše na priče iz knjige „Čarolija“. Ipak, „April na Vlašiću“ u mnogo čemu predstavlja i korak dalje, korak u nepoznato. Život i literatura u njemu stapaju se u jedinstven amalgam strasti i gorčine, katarzičan i ljekovit, a istovremeno otrovan za rutinski spokoj vječnih malograđana, baš kao amalgamska plomba.
