Piše: Šeki Radončić
Uvodeći u Crnoj Gori zločinačku praksu i velikosrpski moralni kredo iz Vučićeve Srbije i Dodikove Republike Srpske da u Srebrenici nije počinjen genocid, ministar Leposavić pokušava da razvali Crnu Goru po velikosrpskom scenariju i po nacionalističkim šavovima. A prvi korak za to je negiranje genocida u Srebrenici i glorifikacija Radovana Karadžića, Ratka Mladića i visokih sveštenika SPC koji su bili ideolozi, podstrekači ili izvršioci genocida.
Ministru sa strogim pogledom SS oficira, baš kao i njegovom premijeru, ništa ne znači ni to što je Haški tribunal sa šest presuda utvrdio da je počinjen genocid u Srebrenici, uključujući i presude na doživotne robije generalu Ratku Mladiću i Radovanu Karadžiću, te presude Međunarodnog suda pravde u predmetu Bosne i Hercegovine protiv SCG, Suda u Holandiji, kao i Suda BiH u više predmeta.
Zaslijepljen velikosrpskom mržnjom ministar pravde, manjinskih i ljudskih prava ne benda ni to što je Evropski parlament usvojio Rezoluciju kojom je osudio genocid u Srebrenici, kao i negiranje i relativizaciju tog zločina.
Koju je prihvatio i crnogorski parlament, tj. Crna Gora. Gdje bi on, da je sreće, kao ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava bio najpozvaniji za poštovanje zakona i svih usvojenih Rezolucija.
Stoga, ministar pravde, bez imalo nelagode ili stida, treba to otvoreno reći, u aktuelnoj četničkoj Vladi CG, traži da toj veličini, molim vas lijepo, neko ponudi dodatne dokaze, kako bi tog anonimusa ubijedio da prihvati istinu da je u Srebrenici počinjen genocid.
ČINJENICE OD KOJIH SE LEDI KRV U ŽILAMA
No, pošto to nije pošlo za rukom američkoj, britanskoj i holandskoj ambasadi u Podgorici, neće ni meni. Pa ću, što mi je i osnovna nakana, iz ugla dugogodišnjeg istraživača ratnih zločina i čovjeka koji je prisustvovao eshumacijama tih nesrećnih ljudi predočiti činjenice koje su crnogorskoj javnosti manje poznate ili nepoznate, a vezane su za srebrenički inferno.
1. Prva presuda Haškog tribunala, koja je zločin u Srebrenici okarakterisala kao genocid, stara je čak 20 godina. To je presuda izrečena generalu Vojske Republike Srpske Radislavu Krstiću 2001. godine. Osuđen je na 35 godina zatvora zbog pomaganja i učestvovanja u genocidu.
2. Za počinjeni genocid u Srebrenici na doživotne robije osuđen je politički i vojni vrh Republike Srpske. Predsjednik RS-a Radovan Karadžić, komandant VRS, general Ratko Mladić, načelnik za bezbjednost VRS Ljubiša Beara, pomoćnik komandanta za obavještajne poslove Zdravko Tolimir, potpukovnik Drinskog korpusa Vujadin Popović. Svi oni su proglašeni krivim za genocid, istrebljenje, ubistvo i progon Bošnjaka.
No, pošto sam siguran da sve navedene činjenice ne dopiru do moždanih centara za empatiju Leposaviću i Krivokapiću, ako ih uopšte imaju bar kada su u pitanju neSrbi, navešću činjenice od kojih se normalnim ljudima ledi krv u žilama. Činjenica do kojih je došla “Komisija za istraživanje događaja u i oko Srebrenice od 10. do 19. jula 1995 godine”, koju je formirala Republika Srpska. Kao, recimo one da je u srebreničkom genocidu učestvovalo najmanje 21.150 ljudi, što direktno, što indirektno.
Pod pritiskom međunarodne zajednice, Komisija za ljudska prava pri Ustavnom sudu BiH naredila je Vladi Republike Srpske da formira Komisiju za Srebrenicu. Što je ona i učinila, pa je Komisija formirana 15.12.2003, a završila je sa radom 2004. godine. Predsjednik Komisije je bio Milan Bogdanić.
Komisiju je činila ekipa vrhunskih autoriteta iz svojih oblasti, od pravnika, istoričara, vojnih eksperata do istražitelja ratnih zločina. Šestoricu Srba iz Republike Srpske delegirala je Vlada RS-a, a jednog Bošnjaka iz Federacije BiH i Britanca međunarodna zajednica. Izvještaj te Komisije u kojem se, između ostalog, konstatuje da je u Srebrenici počinjen genocid, potpisali su svi njeni članovi, a prihvatila ih je Skupština RS-a, tadašnji predsjednik RS-a Dragan Čavić, kao i premijer Milorad Dodik. Evo ključnih zaključaka:
1. Komisija za Srebrenicu koju su sačinjavali najveći autoriteti potvrdila je da je u Srebrenici izvršen genocid.
2. Komisija je otkrila 32 nove lokacije masovnih grobnica u kojim su se nalazili posmrtni ostaci ubijenih Srebreničana.
3. Komisija je na osnovu brojnih izvora utvrdila tačan broj i identitet žrtava. 8372 Najstarija žrtva imala je 90 godina, najmlađa je bila tek rođena beba. U Potočarima se, naime, tokom srebreničkog pakla porodila mlada žena. Prvorodilja Razija Muhić. Nakon desetak minuta naišao je srpski vojnik. Ugledao je tek rođenu bebu. Istrgao je iz majčinih ruku i zgazio čizmom.
4. “U srebreničkom zločinu”, prema nalazu Komisije, konstatuje se da je “učestvovalo po različitim osnovama i na različite načine više od 21.150 lica, uključujući i lica koja su lično odgovorna za konkretne događaje u i oko Srebrenice, uključujući i naredbodavce i neposredne izvršioce”.
5. Na osnovu relevantnih dokumenata Komisija za Srebrenicu utvrdila je koje su osobe, komande, jedinice i ustanove VRS-a, MUP-a i Ministarstva odbrane RS-a, kao i tadašnje Vojske Jugoslavije i MUP-a Srbije uključujući i zaposlene u bezbjednosnim strukturama entiteta RS-a i države BiH učestvovale u zločinima genocida u Srebrenici jula 1995. godine.
6. Pored direktnih izvršilaca zločina u Izvještaju se navode imena njihovih nalogodavaca, kao i ljudi koji su logistički podržavali i prikrivali taj zločin. Riječ je o rukovodiocima teških građevinskih mašina, koji su kopali grobnice za pobijene ljude, a potom ih zatrpavali. Ili, kako bi se prikrili zločini raskopavali jame i leševe prebacivali u sekundarne i tercijarne masovne grobnice. Tu su i vozači utovarnih lopata koji su tijela strijeljanih ljudi ubacivali u kamione i druga prevozna sredstva, vozači koji su tijela žrtava vozili kamionima do masovnih grobnica, radnici pokopnih preduzeća… Potom se navode imena direktora građevinskih i autoprevozničkih firmi, imena šefova mehanizacija koji su obezbjeđivali autobuse, kamione i druga prevozna sredstva za prebacivanje srebreničkih dječaka i muškaraca do stratišta, imena magacionera koji su obezbjeđivali gorivo, te ljudi koji su presipali gorivo u kanistere, ekonoma koji su obezbjeđivali hranu i vodu za učesnike genocida, itd, itd…
Tu su, dakako, komandanti, oficiri i vojnici Vojske RS i Srbije, razni dobavljači oružja, municije, opreme za vojsku…
7. Dokumentacija nedvosmisleno pokazuje da su u srebreničkom masakru učestvovale vojne i policijske jedinice SR Jugoslavije, te specijalne jednice MUP-a Srbije, kao i njihovi komandanti. Imenom i prezimenom.
Evidentirani su i dobrovoljci iz Grčke, Rusije i Ruminije. Ti tzv. psi rata su za dobre pare došli da pomognu svojoj pravoslavnoj braći u “oslobađanju Srebrenice”.
8. Komisija je, takođe, utvrdila da oko 1.000 osoba koje su učestvovale u zločinačkoj operaciji u Srebrenici i dalje rade u institucijama Republike Srpske.
9. U masakru u zaštićenoj zoni UN, Srebrenici, učestvovale su i visokopozicionirane ličnosti vlasti Republike Srpske.
Vlada Republike Srpske u cjelosti je prihvatila izvještaje Komisije za Srebrenicu. Tadašnji predsjednik Republike Srpske Dragan Čavić nakon objavljivanja izvještaja Komisije za Srebrenicu, 11. juna 2004, u dramatičnom televizijskom obraćanju građanima RS-a, u ime rukovodstva manjeg bh. entiteta, upoznao je javnost sa obimom i detaljima genocida, priznao zločine i javno se izvinio.
“CRNA STRANA ISTORIJE SRPSKOG NARODA”
“Najprije kao čovjek i Srbin, a onda kao otac, brat i sin, a tek onda kao predsjednik RS moram reći da je ovih devet dana jula srebreničke tragedije crna strana istorije srpskog naroda”, rekao je Čavić navodeći primjer kakav se zločin dogodilo samo u jednom danu: “16. jula 1995. godine, prema utvrđenom obrascu, ubijeno je između 1.000 i 1.200 ljudi koji su 14. jula 1995. godine odvezeni u Pilicu. Strijeljanja su izvršena na vojnoj ekonomiji Vranjeva. Istoga dana oko 15 sati izvršena je još jedna egzekucija zarobljenih. Tada je grupa pristiglih vojnika izvela zatočene iz doma kulture u Pilici i likvidirala oko 500 ljudi. 16. jula 1995. godine Vojska RS izvršila je i likvidaciju više stotina zarobljenih u Kozluku” precizirao je Čavić.
Poput predsjednika RS-a i predstavnici međunarodne zajednice u BiH i OHR-a prihvatili su rezultate istraživanja Komisije o najvećem zločinu nakon Drugog svjetskog rata u Evropi. Isto je učinio i premijer Milorad Dodik.
No, koju godinu kasnije Dodik je okrenuo ćurak i formirao novu Komisiju za Srebrenicu, sa ciljem da poništi Izvještaj prethodne.
Potpredsjednik Komisije za Srebrenicu profesor dr Smajo Čekić je izričit:
“Rezultati Komisije za Srebrenicu su jednoglasno usvojeni na različitim nivoima, i verifikovani od najznačajnijih političkih i pravnih subjekata. I nemoguće ih je nakon toliko godina revidirati.”
Dodik, baš kao i Leposavić i Krivokapić, sada negira genocid u zaštićenoj enklavi Srebrenica, iako zna da su najpoznatiji svjetski autoriteti iz oblasti genocida saglasni da je “negiranje genocida zadnja faza tog najtežeg oblika zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava, to jest onaj koji učestvuje u negiranju vrši zločin genocida.”
Kada je riječ o slučaju Milorada Dodika koji je priznao, pa negirao genocid, radi se o klasičnom primjeru poricanja genocida. Priznao, pa porekao. Što za sobom, takođe, povlači iste moralne i zakonske konsekvence kao kada je u pitanju negiranje genocida.
Sve navedene činjenice govore da je genocid u enklavi Srebrenica, koju je 1993. godine Vijeće sigurnosti UN-a proglasilo zaštićenom zonom, bio detaljno isplaniran, pripremljen i organizovan. I izveden u samo devet dana. Faktički je u prosjeku svakog dana u tom gradiću sa okolinom ubijano skoro hiljadu ljudi. I da je za to trebalo angažovati sa logistikom više od 21.150 ljudi.
CRNA GORA NA IVICI AMBISA
Vratimo se Crnoj Gori: da zlo bude gore, a istina crnja, iza anticivilizacijske diverzije ministra Leposavića, koji negira genocid u Srebrenici, stala je ministarka prosvjete, nauke, kulture i sporta Vesna Bratić, kao i premijer Zdravko Krivokapić. Time i aktuelna Vlada Crne Gore. Što govori da se Crna Gora našla na samoj ivici ambisa u koji je guraju sljedbenici četničke i velikosrpske ideologije.
Stoga je stvarno uputno preporučiti uspavanoj crnogorskoj opoziciji da se trgne iz letargije i da se počne boriti za svoje vrijednosti i u institucijama sistema. Dakle, da zatraži vanredno zasijedanje crnogorskog parlamenta gdje bi se glasalo o izglasavanju nepovjerenja jednoj anticivilizacijskoj, anticrnogorskoj i antizapadnoj Vladi.
Koja će, ako ostane još koji mjesec, po nalogu beogradskih i moskovskih centara moći, urnisati sve vrijednosti Crne Gore i od nje napraviti buduću enklavu.
