Ghostovanje – jedan od „strahova“ savremene, smartfon opsjednute legije znane kao Generacija Z. Fenomen koji diktira odnos i sveopštu prisutnost u virtuelnom prostoru toliko dubok i uticajan, da samostalno kroji profilni reljef na Tviteru, Pinterestu, Tambleru i bilo kojoj drugoj mreži koja vam padne na pamet.
No da bi došlo do tog nemilog trenutka kada vas neko u potpunosti ignoriše, neophodno je izgraditi prevashodnu vezu. Ne moramo čak ni to, jer nam je mrežna bliskost toliko urušila granice realnosti i metaverzuma da mislimo da nam svi duguju sve, pa čak i onda kada to nije slučaj.
Jedna takva priča o disfunkcionalnom prijateljstvu je upravo „The Banshees of Inisherin“ Martina Mekdona čije su glavne zvijezde Kolin Farel, u ulozi naivnog veseljaka Padraika, i Brendan Glison koji tumači mrzovoljnog Kolma koji jednog dana, kao grom iz vedra neba, odluči da prekine najbolje drugarstvo. Smještena na fiktivnom, zabačenom irskom ostrvu 1923. godine,univerzalna važnost prijateljstva kakvo je višedecenijsko biva stavljena na ispit vremena i okolnosti. Pratimo dva lika koji se u dosadnoj i tmurnoj, ratom prožetoj svakodnevici trude da nađu tračak nade za bolje sjutra, pa makar to bilo u formi prekida nečeg što im je srcu dragocjeno.
Sniman na devet lokacija Ahilskog ostrva u Irskoj koje su bile čuvane 24 sata za vrijeme snimanja, kompletna ekipa je vrijedno radila da ovo ostvarenje ugleda svijetlo dana. Dala je apsolutni maksimum i izvukla ono najljepše i najupečatljivije iz ove države. Čak i dok se odvijaju mračne scene potkrijepljene sirovim dijalogom, a kojih je pozamašan broj iako je u pitanju crna komedija, irski okoliš i obale skreću pažnju i upotpunuju doživljaj gubitka onog što volite.
U ovom slučaju, prijateljstva dva veoma različita lika spojena i zbližena više izolacijom i odvojenošću od ostatka svijeta (mislimo na Veliku Britaniju, ali i sve preko), nego voljom i željom za druženjem. Emocije se, baš iz tog razloga, pretapaju iz kadra u kadar, i ne daju vam prostora da dišete, već zbog napetosti, a donekle i radoznalosti, živite sa njima i ne možete da napustite Inisherin.
Iako „The Banshees of Inisherin“, kod nas preveden kao „Duhovi ostrva“, ima u potpunosti realističnu radnju, iznenađujuće je što je priča bazirana na pukoj fikciji, gdje je jedini dodir sa stvarnošću zapravo Anglo-irski rat, koji je u filmu prisutan svega dva puta i to u vidu eksplozija u daljini. Iako je samo fizički udaljen, u ovom ostvarenju definiše i motiviše neke od likova, među kojima se najviše ističe Padraikova sestra, Šoban koju igra sjajna Keri Kondon.
Osim što je glas razuma, skrivena i načitana genijalka, ona je i jedini motivator u težnji za životom mimo usamljenog ostrva gdje su odlazak u kafanu i crkvu na ispovijest vrhunac zabave. I zaista je velika šteta, a ujedno i glavna mana scenarija, koji je besramno pokraden na dodjeli Oskara, što njen lik nije dobio više upečatljivih i krucijalnih scena u finalnom paketu.
Ako vam je neophodan onaj finalni iskorak iz „zone komfora“ kada su u pitanju neobični filmovi mimo mejnstrima, onda posjetite vaš omiljeni sajt za gledanje filmova sa zamišlju da su izolovanost i samoća najupečatljiviji elementi ovog remek-djela. Možemo biti skroz subjektivni i priznati da su „Banshees“ možda i najbolji prikaz istih u posljednjih 10 godina.
Ono što je „Audition“ Takashi Miike-a za fanove priča o opsesiji i mračnoj sferi ljudskog uma, to su „Duhovi ostrva“ za „mazohiste“ koji utjehu pronalaze u ostvarenjima koja vjerno i surovo realistično prikazuju tjeskobu izlaska iz teških emocija i sopstvenog bića.
