Piše: Mihailo TERZIĆ
U Crnoj Gori su se nekada posuđivali volovi „na izor“ pa su imućniji seljaci uzimali po jednog vola od siromaha da ga prezime i prehrane, a da ga na proljeće iskoriste da im uzore njive za sjetvu. Izorski Vo je imao podanički „status“, nosio je veći teret nego gazdin vo, na jarmu je bila „pretega“ u korist gazdinog vola, dobijao je manje hrane i češće je bio šiban...To je sudbina Izorskih Volova...
Podsjećanje na ove prizore, a možda i iz sela Šobajića, nema nikakve veze sa slikarom Milošem Šobajićem. Ali ima veze sa građaninom i Čovjekom Milošem Šobajićem.
Čovječnost i Čestitost nije uzročno posljedično vezana za profesiju. To što je Šobajić poznati slikar ne znači da je to mjera njegove čovječnosti. Stavovima iznijetim u Novostima, Šobajić asocira na francusku poslovicu, da je "Čovjek životinja koja pljuje“.
Još onomad, Šobajić je govorio da su mu Nikšić, Beograd i Pariz najdraži „jer su mi puno dali“?A da mu nijesu oni dali, ko li bi mu onda bio najdraži...?
Iz tako unitarističkog stava gospodina Šobajića, logično je zaključiti da mu sada najviše daje Beograd, zbog toga je pristao na mentalnu samokontaminaciju kako bi se dodvorio jedinoj političkoj konstanti u kojoj je mrtva traka između Nebeske i Velike zemaljske Srbije.
Zna Šobajić, da su zvanični odnosi dvije samostalne države, Crne Gore i Republike Srbije, zasnovani na punom međusobnom poštovanju nezavisnosti, suverenosti i samostalnosti. Pa ipak, Šobajić se drži ideološke stalnice skrivene u paralernoj Srbiji, koja se nije odrekla Projekta Velikog Zla, da je Srbija tamo; gdje su Srbi, gdje je SPC i gdje su srpski grobovi.
Osvajači iz srpskih dinastija: Zaboravio je, da su ova tri znamenja posljedica; osvajačkih apetita srpskih dinastija čija je žrtva bio i prostor današnje Crne Gore, dobrovoljni preteče legionara koji su se dobrovoljno, uz benefite, naseljavali na prostorima da štite Austrougarsku imperiju od Otomanske i Čarnojevićeve seobe Srba, uz dopuštenje Ludviga Ugarskog, ostavljajući za sobom prazan i nezaštičen prostor. Zna Šobajić i da je SPC, sve do današnjeg dana, više bila srpska pravoslavna stranka nego živa crkva božija u kojoj je hristodulija zamijenjena Svetosavljem, a umjesto sabornosti i smirenosti sugestivno je podsticala raskole i sukobe.
I sada, Šobajić, pere svoje porijeklo, optužujući Crnu Goru da je razbila srpski korpus.
Crna Gora je odvojila Srbiju od sebe baš zbog osvajačke mentalne matrice koju, nažalost, više ističu posrbice iz Crne Gore nego domicilni Srbi. Nije sporno da je Šobajić Srbin, pa i ako su mu i svi preci bili Srbi.S porno je da posrbice, poturice i svi oni čiji su preci milom ili silom prihvatili vjeru i naciju osvajača Crne Gore, danas pronalaze moralni i Ljudski osnov da negiraju postojanje jezgrovnog ljudskog, kulturnogi duhovnog entiteta Crne Gore, koji je sačuvan u milenijumskom državotvornom trajanju.
Iz kog ljudskog taloga se crpi hrabrost da izdajice osuđuju patriote?
Građanski identitet Crne Gore: Crna Gora je građanska država i njoj je primaran građanski identitet. On je osnov za ostvarenje svih ostalih identitetskih sadržaja; etničkih, vjerskih i nacionalnih. Ali noseću armaturu trajanja crnogorske državotvornosti su nosili i nose Crnogorci i njihovi preci. To znaju svi lojalni i pošteni građani CG i njeni patriote i to ih ne čini građanima drugog reda ili manje značajnim za razvoj savremne evroatlanske crnogorske države. Svi oni se danas osjećaju crnogorskim patriotama i Crnogorcima, gledano prema pripadnosti crnogorskoj državi.
Za Šobajića su, povod i organizatori za gostovanje Crnogorske filharmonije u Beogradu „neviđena agresija koja sluti na najgori ishod“. Ovaj stav je izraz totalne blokade suvisle percepcije stvarnosti, mentalni ispljuvak koji sadrži genezu moralnog zla sa manipulativnom egocentričnom namjerom.
Da li je u biću ove mentalne matrice sadržan sindrom „Izorskog Vola“ ili dobrovoljno preuzimanje „pretege“u velikosrpskom jarmu, zbog nekih novih namještenja u Beogradu, koga Šobajić voli jer mu je „mnogo dao“, nije teško pogoditi. Teško je razumjeti anatomiju ljudskosti i čestitosti da prihvata podaničko dodvoravanje deluzivnoj politici koja je uzrok, da Srbija sve više postaje „nebeska“ a sve manje normalna, “zemaljska“, moderna država. I sve se više doživljava kao remetilački faktor u regionu, gdje god se nalaze srpske enklave. Naravno da za to nijesu krivi Srbi građani,oni su i sami žrtve velikosrpskih manipulatora i njihovih trabanata.
Šobajić se javno iznijetim stavovima pridružio beogradskoj grupi „telala“ Projekta Velikog Zla; Bećkovića, Labana, Rakovića... koji se takmiče, koji će više nanijeti štete svojoj „domovini od prirode“ CG-i u korist domovine „od države“ u kojoj žive i vole je, po mjeri koristi koju od nje imaju.
Velikosrpski janičari iz Crne Gore u Beogradu lični podanički status koriste da u Crnu Goru ubace, virus-ideju, virus-matricu kako bi manje informisanim građanima nametnuli izopačen stav koji omalovažava državu i ukazuje na njenu neodrživost i privremenost. Cilj je, da se manipulacijom zavede hegemonija nad kolektivnom sviješću crnogorskih građana. Da se razore sveti crnogorski simboli i ljudske vrijednosti Crnogoraca, da se obezbijedi kontrolisano ponašanje i da se građani pretvore u robotizirane „zombije“.
Šobajić i komapanija su, samo reslovi vjekovnog trenda, da se iz Beograda manipuliše atomiziranim građaninom Crne Gore, da im se razara znanje stečeno istorijskim iskustvom a nudi „privid“ koga su vještaki iskonstruisali „reditelji“ velikosrpstva sa ciljem da zamagle istorijsku stvarnost Crne Gore. Da im se umjesto istorijske istine o Crnoj Gori nametnu lažni politički mitovi kvazi istorije.
Šobajić i društvo, su samo dobro plaćeni „loši glasnici“ retrogradnih ideja, koje, po paravilu, generišu političko Zlo na ovim prostorima.
Oni ne predstavljaju ozbiljnu opasnost za slobodnu i savremenu CG i njenu samostalnost, ali nijesu ni beznačajni. Njihova logistička i ideološka podrška je moćna,stalna i organizovana. Oni su samo mjerni instrumenti njene jačine.
Bez adekvatnog multidisciplinovanog, kompetentnog reagovanja i razobličavanja slatkorečivo upakovanih poruka, i bez naučne afirmacije istinitih vrijednosti iz crnogorske prošlosti, može doći do erozije kolektivne patriotske svijeti u Crnoj Gori i slabljenja imuniteta nacionalnog i državotvornog identiteta i entiteta.
