Sa višegodišnjim iskustvom rimskog glasnogovornika režima Slobodana Miloševića, čak i tokom završne faze kosovske klanice tokom 1998/99. godine, ocijenio je da je koncept građanske Crne Gore faktički na izdisaju, a vladajućim strukturama navodno služi tek za nove manipulacije i podjele.
TUMAČ
U njegovoj interpretaciji, samo na taj način bi trebalo tumačiti izborne pobjede nacionalnih stranaka na nekim lokalnim nivoima, a posebno ga je, kao neoboriv argument utemeljenosti teze o „odumiranju građanskog“, dojmio trijumf velike koalicije Albanaca u Tuzima. Zanimljivo, sve je to izgovorio, uz par njemu svojstvenih trouglastih filozofizama, u prisustvu Alekse Bečića, lidera stranke koja je makar programski građanski utemeljena i bivšeg poslanika u Narodnoj skupštini Srbije Vladimira Pavićevića, formalno prvog političkog preduzimača Crnogorske, na dionici Podgorica – Budva. Bečić, vjerovatno, nije reagovao zbog pijeteta prema znatno starijem kolegi, a Pavićević jer mu je veoma dobro poznato tokom bivstvovanja u Beogradu, ko je zapravo bio stvarni ambasador bivše Savezne Republike Jugoslavije u Rimu.
MAG
Riječ je, dakako, o Dragošu Kalajiću, magu šovinističkog etno-centrizma i klerikalnog neofašizma intelektualnog krema beogradskog duhovnog podzemlja, naročito od sredine devedesetih prošlog vijeka. O mudrijašu „aristokratskih manira obogaćenih neizbježnom leptir-mašnom“, čije su česte, ali strogo pov. sjedeljke u Mirjaninim i Slobodanovim dvorima bile neuporedivo važnije od većine službenih sesija i međunarodnih misija. Ključna Dragoševa teza bila je - građanska Srbija je iluzija.
Manipulacija EU i Amerike zarad uništenja pravoslavlja na Balkanu, a samim tim i srpstva. Pa je shodno tome neophodno, što brže i temeljitije, razoriti sve ostatke multietničnosti, prvenstveno na Kosmetu. Krajnji rezultati monstruoznog koncepta dobro su poznati.
INTERPRETATOR
Ipak, da podsjetimo: Nesrpsko, zaposleno stanovništvo, za samo pola godine tokom 1998. ostalo je bez radnih mjesta. Albanci su protjerani iz svih vaspitno-obrazovnih ustanova, od vrtića, osnovnih, srednjih, viših pa do visokih škola. Etnički su očišćene sve javne službe i institucije, a kako je propala stvar i sa potragama za poštenim Albancima poput Rahmana Morine, Sejda Bajramovića ili Remzija Koljgecija, pristupilo se vojnopolicijskoj upravi.
Odnosno, uvodu u jedan od najkrvavijih raspleta… Za sve to vrijeme, mag beogradskog duhovnog podzemlja bio je (i) na rezervnom položaju u Rimu. Na funkciji alter ega formalnog ambasadora SRJ u Italiji Miodraga Ćakija Lekića. Koji je, ako je suditi po neupitnoj i lako provjerljivoj argumentaciji, bio tek glasnogovornik, odnosno revnosni interpretator „pevanja i mišljenja“ klerikalnog neofašiste i etnocentrika. I to javno. A najglasnije u kultnoj italijanskoj emisiji „Porta a Porta“ na RAI. Je li tada u Ćakijevoj glavi „zrno klicu zametnulo“ pa danas, zarad Dragoševe duše, naslućuje odumiranje građanskog koncepta Crne Gore, ili…
