Crnogorsko društvo od tridesetoavgustovskih izbora živi jednu zloćudnu tragikomediju koja ulazi u posljednji čin – bitke za crnogorske Srbe „srpskoga sveta“. Naime, Demokrate, Građanski pokret Ura i Zdravko Krivokapić navodno tek sada uočavaju ono što je još relativno davno, prije formiranja Vlade, 21.11.2020. godine, u intervjuu za Autonomija.info konstatovao pisac i kolumnista Andrej Nikolaidis – da će bez Amfilohija Radovića i Donalda Trampa propasti ideja stvaranja „srpskoga sveta“, da se Krivokapić i Abazović „nalaze u debelom ofsajdu… da čitav plan ne može funkcionisati zato što je Amfilohije umro i zato što Tramp nije više predsjednik.“ Sada, nažalost po vladajuću većinu, čitav plan može funkcionisati samo onako kako Vučić i DF žele, što navodno ne odgovara Krivokapiću i Abazoviću kojima se priključio Bečić sa svojim Demokratama. Ali, zapravo, ne odgovara zapadnim partnerima pod čijom kontrolom su Krivokapić, Abazović i Bečić. Farsično se ponavlja proces iz ’97. godine i rascjepa DPS, s Demokratama u glavnoj ulozi, koje sa sobom vuku Krivokapića i njegove eksperte.
Tragika raspada „srpskoga sveta“ i borbe za crnogorske Srbe prožeta je više nego komičnim scenama i izjavama, otkrivši nam svu neznavenost, kvazipatriotizam i servilnost vladajućih crnogorskih političara. Nakon usvajanja Rezolucije o genocidu u Srebrenici u kojoj se konstatuje ono što se u civilizovanom i kulturnom svijetu podrazumijeva, da narodi ne mogu biti genocidni, nego pojedinci, i da se osuđuju svi zločini na prostorima bivše Jugoslavije. Uslijedili su napadi iz Srbije, kako zvaničnika tako i njihove propagandne mašinerije, čime je započela finalna bitka u „srpskome svetu“.
Poslanik koalicije „Crno na bijelo“ doktor Srđa Pavićević ośetio se prozvanim i u Skupštini Crne Gore krenuo da brani „crnogorsko srpstvo“ od nasrtaja srpstva iz Beograda. Nakon što je pobrojao sve što su nakon rata Srbija i Republika Srpska uradili za Srebrenicu, osvrnuo se na želju nekih lidera u regionu da izvrše „partikularizaciju“ Crne Gore. Naglašavajući da smo to već viđeli u politici predśednika Đukanovića koji je „strahovito favorizovao jedan etnos, dok je druge etnose, pogotovo srpski nacionalni etnos u Crnoj Gori doveo do nivoa segregacije, do nivoa aparthejda.“ Koliko je istinita zlurada izjava poslanika Pavićevića, dostojna mu kolege Vučurovića, govore činjenice da su građani iz „srpskog nacionalnog etnosa“, koji sada obnašaju vlast u Crnoj Gori, tokom Đukanovićeva režima tražili i dobili počasna državljanstva, vjerovatno da bi živjeli u segregaciji i aparthejdu, dobili državne stanove tokom segregacije i aparthejda, stipendije za školovanje u inostranstvu, sve sa željom da se vrate u segregaciju i aparthejd.
Pavićević dalje u svom izlaganju poziva Krivopkapića da objasni regionu da „85% crnogorskoga stanovništva živi u aktuelnom dualnom entitetu i identitetu.“ Izgleda, ukoliko bi se poslanik Pavićević pitao oko popisa, neće u Crnoj Gori biti stavke Crnogorac ili Srbin nego samo crnogorski Srbin ili srpski Crnogorac. Nastavlja izlaganje potenciranjem razlika između Srba: „činjenica je da evo stotinjak godina možemo da konstatujemo, da možda postoje Crnogorci koji nemaju rezervnu državu ali isto tako uz njih paralelno žive Srbi koji mjere količinu svog srpstva upravo mjerom svog crnogorstva… Ono što mene lično kao čoveka jako tangira, i što bih volio da vi kao predstavnik Crne Gore to objasnite vašim kolegama, tamo negdje preko (vjerovatno za Goleš planinom, S.T.), da ni gospodin Dačić, ni gospodin Vučić, ni gospodin Vulin, kao i neki njihovi glasnogovornici na domaćem terenu nijesu mjera srpstva u Crnoj Gori… ono što je specifikum crnogorskih Srba, možda nije slično, nije tako blisko specifikumu prečanskih Srba, srbijanskih Srba, hercegovačkih Srba, bošnjačkih Srba, kosovarskih Srba… crnogorski Srbi su godinama i vjekovima najtežih muka znali za jednu stvar, a to je da se sažale, da se poklone i da se izvinu ljudima s kojima ne dijele iste vrijednosti, koji su im čak i neprijatelji, ako su toga dostojni svojom ljudskošću, svojom hrabrošću, svojim viteštvom, svojim etičkim kodom.“ Srećom po crnogorsku nezavisnost i suverenost, Srbi svi i svuda se dijele po etičkim kodovima i karakternim osobinama pa pravo da vladaju Crnom Gorom ostali Srbi su izgubili jer nemaju snage da se izvine neprijateljima, kako su to činili kroz istoriju i danas čine crnogorski Srbi!? Proizilazi iz Pavićevićeva izlaganja da su Srbi oličeni u DF-u izdajnici Crne Gore i crnogorskoga srpstva jer rade u interesu prečanskih Srba, srbijanskih Srba, hercegovačkih Srba, bošnjačkih Srbi, kosovskih Srba, odnosno na njihovom ujedinjenju kojemu se protive crnogorski Srbi iz GP Ura i Demokratske Crne Gore. Kako čak ni u retorici Vojislava Šešelja dosad nijesmo čuli izraz bošnjački Srbi, valjalo bi da Pavićević, poslanik jedne građanske liste, objasni, misli li pod bošnjačkim Srbima na Bošnjake, čime bi nesumnjivo dokazao da mu u srbovanju i negaciji naroda na crtu ne mogu izaći ni vedete DF-a poput Vučurovića ili Radunovića!?
Svoje izlaganje o posebnostima crnogorskih Srba Pavićević završava stavom da su Crnoj Gori potrebni eksperti, ali ne Krivokapićevi eksperti s kojima se ne slaže, dok ih podržava, nego „ekipa pravih eksperata.“ Eksperata koji će donijeti ekonomski raj i objasniti Crnoj Gori da treba prestati s „posrbljavanjem četiri nahije Stare Crne Gore“ kao i „katunizacijom ostatka Crne Gore“. Iz doktorova očito devetnaestovjekovnog pogleda na naciju i identitet proizilazi da je Srbin iz četiri nahije Stare Crne Gore posrbljeni Crnogorac, dok je Crnogorac izvan četiri nahije „katunizirani“ Srbin. „Ovdje postoje očigledni deficiti i istorijskog i sociološkog i etnološkog znanja“ – riječi su iz izlaganja poslanika Pavićevića koje je možda sam sebi trebao uputiti prije ogromne količine nesuvislih izjava.
Premijer Krivokapić se saglasio sa stavovima poslanika Pavićevića izjavivši da „Srbi koji žive u Crnoj Gori imaju maticu koja je Crna Gora i nije nikako Beograd i nije nikad bila Beograd“, krenuvši u obračun s ostatkom srpstva za spasenje duša „divnoga naroda“, odnosno crnogorskih Srba i Crne Gore od nasrtaja nemoralnog i neprincipijelnog srpstva iz Srbije. Demokratska Crna Gora je stala uz rame s Krivokapićem i GP Urom i ona je krenula u obračun s Beogradom ali ne i sa Crkvom Srbije i mitropolitom crnogorsko-primorskim Joanikijem i njegovim sveštenstvom koje brane od njih samih i njihovih pretpostavljenih. Uporno ne želeći sami sebi priznati da Amfilohijeva srpska nezavisna i suverena Crna Gora više nije moguća.
Zato je mučno posmatrati loše režiranu dramu prožetu tragičnim i komičnim elementima raspada „srpskoga sveta“ i bitke za crnogorske Srbe kao i navodno „proviđenje“ Građanskog pokreta Ure, Demokrata, Krivokapića i NVO sektora, njihove odbrane građanskog i sekularnog društva od nasrtaja crkve i Vučića s kojima su i formirali Vladu, s kojima su još uvijek u Vladi, a sve od straha i agonije neminovne saradnje s DPS. Da li od neizvjesnosti pred saradnjom s bivšim odnarođenim antisrpskim režimom, o kojoj se sve više šuška, ili pak od proevropskoga i građanskoga zanosa, ne zna se, tek jedna junakinja Demokratske Crne Gore zanosno je ovih dana uputila fejsbuk molitvu Đedu: „Neka, amin Bože, bije Božjom snagom i ne prestane dok vas ne nestane!“
