Odakle da počnemo sumornu današnju crnogorsku priču? Da li od nastupa u Sloveniji predśednika Milatovića kome se nema što zamjeriti, uz obavezno pitanje koliko od toga što je tamo beśedio odobrava njegov beogradski mentor Aleksandar Vučić? Konačno, da li išta od Jakovovog ljubljanskog nastupa beogradski diktator drži za ozbiljno? Poslije konačnog izbora Andrije Mandića za predśednika crnogorskog parlamenta Milatović je kod svoga beogradskog nalogodavca značajno izgubio na težini. Vučić znatno više drži do svoga višedecenijskog poltrona i osvjedočenog protivnika svake vrste crnogorskog subjektiviteta, od državnog do jezičkog. Jeste da je i Milatović debelo preporučen od svemoćne Srpske pravoslavne crkve, ali staž je staž. Crkveni pitomac je i predśednik ove treće vlade, nastale poslije cunamija od 30. avgusta 2020. godine gospodin Milojko Spajić, ali su i Andrija Mandić i Jakov Milatović tako iznad njega postavljeni da se siromah Milojko gotovo ništa ne pita.
Komandant parade nije ni predśednik države ni prvi čovjek vlade nego predśednik parlamenta četnički vojvoda Andrija Mandić. Zanimljivo je da vojvoda Mandić nikad nije pokušao da ni u prividno šaljivom tonu sebe distancira od pomenutog visokog četničkog zvanja. Nema sumnje da ga je zaslužio dosljedno srbočetnikujući još od devedesetih. Da danas Andrija Mandić ima bukvalno svu vlast u Crnoj Gori svjedoči izostanak svake vrste publiciteta nedavno održanog Cetinjskog foruma na kome su gostovale svjetski poznate ličnosti, između ostalih prijatelji i poznavaoci crnogorske i opštebalkanske političke klime i sudbine. Crna Gora pod ovom vlašću mora biti informativna i kulturna provincija u kojoj se čak predlaže ministrica kulture čija je ukupna dosadašnja djelatnost i naobrazba izgleda za poštovanje, ali beskrajno daleko od oblasti koju u trećoj srpskoj, pardon prosrpskoj vladi treba da obavlja. Inače je opšta laicizacija brojnih ministara i njihovih direktorata uvredljivo neadekvatna i plod divljačke pohlepe za položaje posebno partija koje, osim sirove gladi za vlašću nemaju baš nikakvih drugih sadržaja.
Konačno, otvoreno postavimo pitanje zbog čega ni u partijama takozvane skupštinske većine, nastale još 30. avgusta 2020. godine, pa sve do danas nema nacionalnih Crnogoraca koji se, da se razumijemo, zalažu za građansko biće crnogorskog društva, što ne podrazumijeva izostanak sa političke scene ni jednog ovdašnjeg naroda, pa čak ni najbrojnijeg crnogorskog. Naši zapadni prijatelji drže da je srpskoruska koalicija, ili bivši Demokratski front opasnost za evropsku i NATO budućnost Crne Gore, a pri tom, da li slučajno ili hotimično, zaboravljaju činjenicu da su sve prosrpske partije u Crnoj Gori samo djelovi istog Demokratskog fronta sa, u krajnjem slučaju, nešto ublaženom retorikom. Kad danas saznajemo da je sektor bezbjednosti u novoizabranoj vladi povjeren Demokratama odmah se dosjećamo gdje će izvan Crne Gore dospijevati strogo povjerljivi NATO materijali, pod uslovom da uopšte budu prosljeđivani tobožnjoj crnogorskoj Agenciji za nacionalnu bezbjednost. Prosrpske i proruske partije u današnjoj Crnoj Gori različito se zovu, ali gaje istu ideologiju u kojoj nema mjesta samo za nacionalne Crnogorce.
Iz svega rečenog dovoljno je jasno da Andrija Mandić nema nikakvih problema u vezi sa tumačenjem svoga mjesta u vlasničkoj subordinaciji nad Crnom Gorom. Drugo je Milatović koji za sada može energično odgovoriti Miloradu Dodiku, ali što ćemo sa Aleksandrom Vučićem? Vučić je za Milatovića očigledno gordijev čvor. Kad je o predśedniku Milatoviću riječ ne možemo se načuditi kojom lakoćom obećava približavanje Crne Gore Evropskoj uniji uz svoje uporno istovremeno zalaganje za učešće u vladi antievropskog i antizapadnog Demokratskog fronta. Za sada ga naši evropski i uopšte zapadni prijatelji pažljivo slušaju i naravno podržavaju, ali je pitanje kako će se prema gospodinu Jakovu odnositi kad otkriju drsku prevaru.
