Iste godine u maju je formiran Jedinstveni narodnooslobodilački front Hrvatske, zatim Narodnooslobodilački front Bosne i Hercegovine 3, jula, a zatim Ujedinjeni narodnooslobodilački front Srbije 14. novembra, Narodnooslobodilački front Makedonije 26. novembra, Narodnooslobodilački front Vojvodine 11. decembra, a 1945. u aprilu Narodnooslobodilački front Kosova i u julu Oslobodilački front Slovenije.
Jedinstveni narodnooslobodilački front Jugoslavije bio je politička organizacija, koja je tokom Drugog svjetskog rata u Jugoslaviji okupljala antifašistički raspoložene široke slojeve stanovništva. Po završetku rata 1945. godine, JNOF je transformisan i nastavio da djeluje pod imenom Narodni front Jugoslavije.
Ideja o osnivanju Narodnog fronta, kao taktike jedinstvenog fronta protiv fašizma i „reakcionarne buržoazije“, prvi put je u Jugoslaviji iznesena na Četvrtoj zemaljskoj konferenciji KPJ u Ljubljani 1934. godine. Na plenumu Centralnog komiteta KPJ, održanom juna 1935. godine u Splitu, referent Blagoje Parović precizirao je kurs djelovanja Narodnog fronta „protiv vladajućeg režima, vladajuće buržoazije“ kao saveza koji bi trebalo da ujedinjuje i predstavlja sve stanovnike raspoložene protiv tadašnje vlasti. Za razliku od ostalih zemalja Evrope, Narodni front u Jugoslaviji nije djelovao kao koalicija stranaka i grupa na političkoj sceni zemlje, već kao široki antifašistički pokret.
Po izbijanju oružanog ustanka i borbe protiv okupatorskih snaga u Jugoslaviji 1941. godine, Narodni front je izrastao u masovni narodnooslobodilački pokret i predstavljao političku osnovu čitave oružane borbe. Glavni ciljevi Fronta u periodu od 1941. do 1945. godine bili su oslobođenje Jugoslavije, nacionalno i socijalno oslobođenje svih naroda Jugoslavije, izgradnja bratstva, jedinstva i ravnopravnosti naroda Jugoslavije, kao i stvaranje nove države u ekonomskom i političkom pogledu.
Razvitak JNOF-a nije bio ravnomjeran u svim delovima zemlje. Zavisio je od niza specifičnih uslova i odvijao se kroz razne forme, ali su zato ciljevi svuda bili isti, iako ne politički i organizacioni oblici borbe.
Osnovni zadatak JNOF-a bila je aktivnost u oružanoj borbi, jer je on predstavljao svojevrsni savez patriotskih i antifašistički raspoloženih snaga jedne okupirane zemlje. Na oslobođenim teritorijama, JNOF je aktivnost usmjeravao na mobilizaciju dobrovoljnih boraca za vojne jedinice NOVJ, organizovanje snabdjevanja vojske i stanovništva, prihvatanje ranjenika, stvaranje nove narodne vlasti i pomoć njenim organima. Na okupiranoj teritoriji, aktivisti JNOF-a zagovarali su veru u konačnu pobedu, pripremali i slali borce u vojne jedinice, sakupljali dobrovoljnu pomoć u novcu, namirnicama i sanitetskom materijalu.
Pred kraj rata, u čitavoj je zemlji djelovala razgranata mreža organizacija JNOF-a: zemaljski, pokrajinski, okružni, sreski i mesni odbori. Pored komunista, u njima su bili i pojedini funkcioneri predratnih stranaka, koji su učestvovali u Narodnooslobodilačkom pokretu. U okviru JNOF-a, došlo je i do obnavljanja rukovodstava nekih od tih stranaka, koje su se raspale još 1941. godine.
