Manastir Rustovo osnovan je od strane SPC 2004. godine oko crkve Uspenja Presvete Bogorodice iz 14. vijeka u istoimenom zaseoku koji se nalazi između sela Čelobrdo i Kuljače.
Na mjestu današnjeg kompleksa manastira Rustovo postojala je samo mala seoska crkva, oko koje se nalazio arheološki lokalitet sa temeljima ranohrišćanskog objekta. Pošto arheološka istraživanja nisu vršena teško da će se doći do više saznanja o tom ranohrišćanskom objektu nakon što su neimari SPC mnogobrojnim zgradama i tonama betona zalili ovaj za crnogorsku kulturnu baštinu važan arheološki lokalitet.
Vremenom je manastir širen i dograđivan, pa je tako 2006. godine izgrađena i osvećena drvena crkva posvećena Svetim carskim mučenicima Romanovima kao i kapela Prepodobnog Benedikta Nursijskog koji je ujedno i manastirska slava.
Na prvi pogled može se vidjeti da sadašnji kompleks nema apsolutno nijedan element kojim se vezuje za sakralnu arhitekturu tipičnu za crnogorsko podneblje. Analogno čak najviše elemenata ima uvezenih iz sakralne arhitekture sa ruskih područja i bogomolja. Znači, i ovdje se mogu vidjeti drveni mansardni zvonici odvojeni od crkvenog objekta kao i krovni završeci u obliku pupoljka koji su tipični za Ruske crkve a ne za sakralne objekte u Crnoj Gori.
Takođe, mogu se primijetiti i visoke ograde oko porte crkava, koje su izgrađene ne samo u Rustovu već oko skoro svih manastirskih i crkvenih objekata koje obnavljaju na crnogorskoj kulturnoj baštini neimari SPC. To, takođe, nije u tradicionalnom crnogorskom duhu već je više karakteristika objekata SPC koji se nalaze na Kosovu. O metalnim ogradama sa četiri S, ne treba ni skretati pažnju, one su postale “standard” neimara SPC.
Osim što se bave manjim zanatskim radovima neimari SPC u posljednjih tridesetakgodina vrše i arhitektonske izmjene na crkvama i manastirima što urušava status crnogorske kulturne baštine a ujedno mijenja i tradicionalne vrijednosti objekata koji su građeni kroz istoriju Crne Gore. Ti objekti su građeni u skromnim uslovima i bez velike kitnjavosti koristeći se materijalima koji su bili dostupni i tipčni za područja u kojima su nastajali.
Ta vrsta arhitekture koja se očitavala na sakralnim objektima neosporno ni po čemu nije podsjećala na stilove kakvi su bili raški, moravski, ruski, itd... Današnje unošenje bilo kog od tih elemenata devalvira tradicionalni način života u Crnoj Gori i, kao što vidimo na djelu, unose se s namjerom da potpuno promijene tu tradicionalnu graditeljsku arhitekturu po kojoj je Crna Gora poznata.
Ali dio javnosti u Crnoj Gori uporno bježi od primisli da te promjene prepozna. Širitelji svetosavske magle iz sadašnje vlasti, crkveni glasnogovornici i njima naklonjeni mediji uporno nastavljavju da se ponašaju prema crnogorskoj kulturnoj baštini kao da se ništa nezakonito nije radilo, niti radi na njoj.
Nezakonito je mala riječ, jer se po činjenju ti radovi danas već podvode pod pojam kulturocid nad kulturnom baštinom jednog naroda i države - Crnogoraca i Crne Gore.
