U vrijeme komunističke idolatrije mlađani Đilas je pisao, da ni sunce ne bi tako grijalo da nije Staljina. Sličnu nebulozu onomad izjavi predsjednik Srbije, da je Srbima u Crnoj Gori, donedavno, bilo ukinuto sve osim vazduha?
Šatro, sada, kada njegovi žbiri sa svetosavskim blagoslovom uz pomoć laži i manipulacija, dovedoše na vlast apostolske eksperte velikosrpskog Tamnog Vilajeta Palanke, Srbi u Crnoj Gori dobijaju obogaćen kiseonik sa beogradskih respiratora, a četničke vojvode posebne apanaže sa obavezom, da naprave reprizu 1918. godine.
VELIKA LAŽ MALOG DIKTATORA
Apsolutistički kult predsjednika Srbije dnevno se kiti raznim rekordima, od vakcina, raketa, aviona, autoputeva, gondola, trebinjskog aerodroma, metroa, sve do spomenika Nemanji koji ne bi bio toliko visok da On nije stao uz njega i, kako kaže, postao meta mnogih snajperskih gnijezda!
U zanosu manijakalnog hvalisanja, Vučić izreče još jednu prostoproširenu rečenicu na račun crnogorske Crne Gore, koja je sadržavala više laži nego riječi i tako postiže još jedan rekord - najviše laži na najmanjem prostoru.
Možda su predsjedniku Vučiću, veličina spomenika i snajperska gnijezda poremetila intelektualnu razboritost, te mu se u Crnoj Gori priviđa „antisrpska histerija“ „velikocrnogorskog nacionalizma“ i „homogenizovane grupe ljudi koji mrze Srbiju“.
Da je ovo Velika Laž Malog Diktatora potvrđuje samo par statističkih činjenica koje ističu patologiju njegove zlurade oholosti: Srba u Crnoj Gori je bilo po popisu 1981. godine 3,32%, a 2011. 28,73%, dok je Crnogoraca u Srbiji 1981. bilo 147.000, a 2011. godine 38.527.
Do ovako čudnog zaključka, mogao je da dođe samo endemski misaoni proces u čudnoj glavi Diktatora infantilne fantazije, u 21. vijeku, na brdovitom Balkanu.
Takav trend statističkih podataka je posljedica organizovane i stalne kampanje, najrazličitijim sadržajima i oblicima subverzivnih djelovanja, protiv svega što nosi predznak - crnogorsko. Time se neprekidno vrši manipulacija sviješću atomiziranim građanima Crne Gore, razara im se znanje stečeno istorijskim iskustvom, a umjesto njega nameće privid koga vještački konstruišu i plasiraju „reditelji“ velikosrpstva.
Onomad, gospodin Vučić, milenijumske državotvorne dinastije Crne Gore prisvoji kao srpske i potvrdi ono što, njegovi režimski brifovani istoričari, svakodnevno ponavljaju - da Crna Gora postoji samo kao srpska i da su Crnogorci antisrpska izmišljotina?!
Očigledno da gospodina Vučića muči istorijska praznina, od par vjekova, kada nije bilo ni srpske države ni srpske crkve ni srpske kape. Fino bi bilo, misli Vučić, kad bi taj podanički period Srbije popunili prisvajanjem crnogorske istorije, crnogorskih entiteta i crnogorske duhovnosti. Ta vrsta velikosrpskog etnocida vješto je maskirana strategijom „ujedinjenja srbijanstva i srpstva“ koja će se, po riječima gospodina Vučića, „kad-tad“ ostvariti.
Silom se može sve oteti, može se „proizvesti“ i potreban broj „fatića“, ali crnogorska čovječnost i čestitost stvarana slobodarskom tekovinom generacija crnogorskih patriota, nikada neće pripasti duhu palanke Tamnog Vilajeta.
Pobuna kolektivog slobodarskog duha Crnogoraca protiv negiranja crnogorskog nacionalnog identiteta ne može biti „velikocrnogorski nacionalizam“, to je prkosan otklon nasilnog prisvajanje entitetskih vrijednosti milenijumskog državotvornog trajanja Crne Gore.
Čudno je, da dželati od žrtve očekuju zahvalnost, a ne mržnju?!
PRIVID UGROŽENOSTI SRBA
Crnogorci ne mrze nikoga pa ni Srbiju, a pogotovo ne Srbijance ni Srbe. Crnogorci samo ne podnose i ne poštuju velikosrpsku tutoru u sopstvenoj kući.
Vučićeva strategija „kad-tad“ je politička manipulacija po pravilima velikosrpske podvale, po kojoj se Srbi proglašavaju ugroženim, sve dok ne budu u poziciji da oni ugrožavaju državu u kojoj žive.
Privid ugroženosti Srba je namjenski konstrukt-sredstvo i alibi u funkciji Velikosrpskog Projekta Zla, na prostorima jugozapadnog Balkana.
Izjave aktuelnog predsjednika Srbije mogu se tumačiti i uz pomoć ponerološke analize Lobačevskog, koji tvrdi, da se geneza svakog političkog zla prvo rađa u glavama patokratskih ličnosti, koji preko svojih poslušnika kontaminiraju mikro i makro socijalnu sredinu.
Dosljedni tumači politike velikodržavnog hegemonizma, koji redovno učestvuju u TV emisijama, tipa „Ćirilica“, na čelu sa osuđenim ratnim zločincem, inače političkim mentorom aktuelnog predsjednika Srbije, Šešeljom, kvazi-naučno, podstiču iluzije velikosrpskog nadanja o oslobađanju i ujedinjenju svih srpskih zemalja.
Sadržaj svih tirada velikosrpskih znalaca, čini simfonija dva zla, velikosrpskog nacionalizma i svetosavskog etnofiletizma.
Ona se pokušava nametnuti i crnogorskoj državi. Ogledni primjer za to pokazala je ostrašćena grupa, u pokaznoj vježbi, kako se „strijelja“ i pali crnogorska zastava na ambasadi Crne Gore u centru Beograda. To je bila nešto savremenija obrada reprize iz oktobra 1918. godine kada su okupatorski srpski vojnici skinuli sa dvora na Cetinju crnogorsku zastavu i vršili nuždu na njoj. To je bilo „demokratsko“ pripremanje terena za Podgoričku skupštinu, kada je po prvi put „ubijena“ Crna Gora.
Nakon jednog vijeka od tog zločina nad Crnom Gorom, na djelu je ista ideološka matrica sa suptilnijim oglednim performansama za primjenu strategije „kad-tad“. I ne samo u Crnoj Gori, nego svuda tamo gdje žive Srbi i gdje žive „rasrbljeni“ Srbi - Rimokatolici, Muslimani, Makedonci, Crnogorci…
NEOGRANIČENA MOĆ OGRANIĆENIH UMOVA
Strategija „kad-tad“ beogradskog Malog Diktatora pokušava u Crnoj Gori naći treći oslonac osovini Beograd-Banjaluka i postaviti stabilniji temelj za „neograničenu moć ograničenih umova“ na prostoru jugozapadnog Blakana. Na tom prostoru već djeluje specijalna priprema terena uz primjenu metoda, delegitimizacije, dehumanizacije i demonizacije, za ostvarenje velikosrpskih iluzija do linije Karlobag-Karlovac-Virovitica.
Koliko je Mali Diktator opsjednut osvajačkom srpskom dinastijom srednjeg vijeka, koji su i osvajači Duklje, govori činjenica, da se ofanzivnim borbenim sredstvima Vojske Srbije, koja se ubrzano naoružava, daju imena „Lazara“, „Miloša“ i „Dušana“. Aktuelno razmatranje o uvođenju obaveznog služenja vojnog roka i izgradnja strateških vojnih objekata, uključujući i aerodrom u Trebinju, nije najava mirne budućnosti u regionu.
Možda se čeka podrška odgovarajućeg geopolitičkog činioca za eventualno, novu, raspodjelu globalnih interesa na Balkanu.
Vjerovatno i zbog toga, Beograd, još uvijek, politički tumara između Vašingtona-Pekinga-Moskve i Brisela. Očigledno, da će se morati „politika palanke“ zamijeniti odgovornim državničkim odnosom prema sopstvenim postupcima hegemonističke politike prema ostalim narodima na jugozapadnom Balkanu.
U ozbiljnoj percepciji globalne međunarodne i lokalne geopolitičke realnosti odnosa snaga i interesa, moraće beogradski Mali Diktator, na vrijeme dobiti „čvrgu“, kao upozorenje da prestane da se kocka sa mirom na Blakanu.
Oduševljenje beogradskog vlastodršca iz 21. vijeka sa osvajačkom dinastijom Nemanjića, podsjeća na Velikog Diktatora, iz prošlog vijeka, koji se divio Njemačkoj srednjeg vijeka i koji je poželio da „staru kokardu izvadi iz prljavštine“ s ciljem „ujedinjenja svih Njemaca radi stvaranja jedne velike Njemačke“.
Ukoliko Evropa na vrijeme ne shvati opasnost od velikosrpskog toksičnog jezgra iz beogradske ideološke radionice, može se potvrditi stara tvrdnja, da je totalitarizam samo predvorje fašizma, a koncentrisana autoritarna demokratija na nacionalističkoj bazi, sa virusom političke i duhovne obnove „srpskog sveta“, opasna remetilačka patologija na jugu Evrope.
