Piše: Stefan Todorović
Izbor kandidatkinje za tu funkciju koja je jednom sebe opisala kao „žensko, a četnika“, najbolje ide u prilog navedenoj konstataciji. U ingerenciji osobe koja po sopstvenom priznanju ne priznaje Crnogorce kao narod i smatra ih „Novocrnogorcima, Montenegrinima, Milogorcima, Dukljanima koji su pristali da budu dio etničkog inžinjeringa“, naći će se oblasti čiji konkretni potezi najviše utiču na identitetsku, kulturnu i obrazovnu politiku u državi.
Izmišljanje ovog ministarstva srušilo je konstrukt osovine Krivokapić-Abazović o „ekspertskoj vladi“, budući da za ovo superministarstvo nijesu predloženi stručnjak ili stručnjakinja koji su svojim dosadašnjim javnim i naučnim radom dokazali da su sposobni popraviti stanje u navedenim oblastima, već je predložena Krivokapićeva saradnica koja je crnogorskoj javnosti postala vidljivija tek od početka protestnih šetnji koje je SPC krstila kao „litije“. Kako ona vidi pomak u crnogorskome društvu, otkrila nam je gostovanjem na Radio Svetigori u julu ove godine. Tada je istakla da se moramo vratiti sebi „kroz jedan preobražaj i kroz jednu kompletnu metanoju“. Istom prilikom, kandidatkinja za ministarku, kazala je: „Naš narod je u litijama pokazao da je zapravo elitan narod i Evropa upravo treba da se uči od nas“.
Ko poznaje javne nastupe i ideološku prizmu iz koje buduća superministarka posmatra Crnu Goru, jasno mu je o kakvom „preobražaju i metanoji“ je riječ. Kao podržavalac i promoter SPC u Crnoj Gori, teško da kandidatkinja na metanoju gleda onako kako je vide filozofi. Vjerovatnija je hrišćanska interpretacija ove grčke riječi u smislu „čovjekova odlučnog zaokreta prema Bogu“. To vraćanje Bogu za kandidatkinju zasigurno znači vraćanje crkvi, i to ne bilo kojoj već – Srpskoj pravoslavnoj crkvi. A njen narativ o elitnom narodu poznat nam je. Zemlje ex-Ju još živo osjećaju posljedice.
Nakon uspješnog „preobraženja i metanoje“ buduće nam superministarke i budućeg nam premijera slijedi „preobraženje i metanoja“ crnogorskoga društva vođenog njihovim uzusima i svjetonazorima. Slušajući ih, saznajemo da smo se „oslobodili“ poslije 75 godina, odnosno, da smo se oslobodili vladavine mrskog bezbožnog komunizma u kojem je Srpska pravoslavna crkva bila na periferiji društva. Sada, kad nam ona kroji vladu, možemo biti mirni jer se vraćamo u period prosperiteta sličnog onome koji je vladao nakon Prvog svjetskog rata, u kojem je Srpska pravoslavna crkva, kao i danas, imala dominatnu ulogu u društvu. U tom periodu je Crna Gora izgubila svoje ime, svoj identitet, svoju državu, svoju zastavu, svoju crkvu a dobila novu kapelu na Lovćenu koja je simbolizovala gubitak svega navedenog i okupaciju crnogorske države od strane Karađorđevića.
Simbolično ili ne, uz dirigentsku palicu Srpske pravoslavne crkve, koju je iznjedrio upravo karađorđevićevski okupatorski režim, nova najavljena superministarka je već u svojim dosadašnjim intervjuima govorila o izgradnji nove kapele na Lovćenu. Neki opštinski funkcioneri, osokoljeni mandatarovim ljubljenjem zastave druge države, na jarbolima ispred opština u kojima vrše vlast zavijorili su i zastavu te druge države, dok opet neki drugi opštinski funkcioneri slave dolazak okupacione vojske. Svi zajedno ne priznaju postojanje Crnogorske crkve i izvornog crnogorskog identiteta dok marljivo rade na urušavanju antifašističkog nasljeđa Crne Gore. A sve uz velikodušnu podršku partije koja sebe naziva progresivnom, procrnogorskom i reformskom građanskom partijom. S toga, griješimo, kada sumnjamo u stručnost srpskog nacionaliste Vesne Bratić i njenu sposobnost da marljivo radi na „preobražaju i metanoji“ Crne Gore u srpsku provincijsku oblast.
