Galimatijski konglomerat opasnog nacizamnog sijamstva političko-crkveno-vjerskog tzv. „pobjedničkog bloka“, koji je „zarobio sebe u tuđina“ (Njegoš), uzrujano pohitano, zavjerenički, pravim blickrigom, vrće se na sam početak ovdašnje litijaške teološke kontrareformacije (2015/20).
To je je dvoračvano vraćanje i ujedno nastavljanje (simbolom „spiralno osmičenje“) na 13. vijek („univerzalnog“, monolitnog teološkog patokratizma) i na vojničko-ratničku okupacionu 1918.koja je potpuno uništila, zbrisala, „u sebi podvojila totalitet“ crnogorskog društva i posrbi(či)la crnogorsko biću u tzv. Srbos(k)laviji („svih srpskih zemalja“), rasiznoj svesrpskoj ujedinjenoj Jug(žn)oslaviji („Tamnici naroda“).
Pučistička „sveta revolucija“
Litijaška kontrareformacija svoj teokratizam izopačava u sotonokratizam, u „sveto imperijalno pravo jačega (i većega)“ i u njegovo obogotvorenje, u razularenu nacizamnu sve(to)srpsku teoetnogenetiku (“Nacionalizam svetog Save i srpski narod kao kao teodul“).
Na propagandnom planu „crnokapićko“ (Petar I Sveti i Njegoš) litijašenje u stvariseispoljilo kao zaprijećena populističko-pučistička „sveta revolucija“ koja istoriju rearhaizuje iz rečenih sasvijem „novih početaka“.
Kao i u inkvizitorsko-jeresnoj, zločinačkoj i genocidnoj slavljenoj prošlosti, i u litijaškoj kontrareformaciji izvitoperuje okupaciju, nasilje, rušilačku ucjenu, osvajanje,zarobljenje, (p)otuđenje i izdaja u imperijalno oslobođenje, svesrpsko „usrećivanje“, pratotemsko i tabu samoposrbičenje do konačnog, barutnim tamjanom osvje štano, izmirenje u ujedinjenjenom svetovelesrpstvu(kao i 1918, 90-im godinama, prevari, obmani i akutnom putinizmu).
To drsko preimen(t)uje, preinačava i falsifikuje u svoj „apsolutni početak pobjedničke istorije nove vlasti i njenog svetačkog čistunstva“ totalnim sotonisanjem, prokletstvom, rušilačkom prijetnjom i ucjenom protiv prijethodne zapadne sekularno-demokratske i suverenističke reformacije Crne Gore.
Svaki otpor tome, odbrana otadžbine i istorijskog vjekovnog identiteta crnogorskoga bića, kao i ukupni sistem vrijednosti, pervertira se u svoju suprotnost po prisajediniteljskom kalupu, statusu, modelu, hitrosti i paradigmi iz 1918.
To litijaši olako izvrću i u razni apsurdni, cinični i nihilistički crnogorski nacionalizam bez nacije crnogorske,koju ništi, zatire i posrbičava baš pomamljeno, vazda „ugroženo agresivno“, nezajažljivo (pre)široko svetovelesrpstvo, njegov svetosavski total(itar)izam, fundamentalizam, „pravoslavno janičarstvo, kamikaze, đihad“, psihotička „osveta tragike kosovskog mita“ i žalopojke jubileja „1918-2018/21/22“.
To čini radi potenčenja carsko-crkvenog amaneta za obnovu „utopije Slavenosrpskog (Dušanova) carstva“ (svi osvojeni narodi u njemu su Srbi, kao što su u carističkoj Putinovoj Rusiji sverusi).
Ovaj prazni anitetičko-agnostički inverzivni obrt trajnog programskog velikosrpskog nacionalizma (sa njegovom nacizamnom teoetno genetikom) u velikocrnogorski nacionalizam prvi je potenčio Ivica Dačić (kao premijer srpske vlade) kojim je u svemu ućutkivao Crnogorce.
Ovu Dačićevu odbranašku krilaticu vrlo instruktivno je ponavljao na Skupštini CG (krajem jula o.g.) njen poslanik dr prof.Branko Radulović kojom je napokonsažeo (kao u pokliču) sve svoje i DF dosadašnje b(r)ukanje i zaključno poentirao da je za sve sadašnje i buduće katastrofalno stanje u CG uzrok velikocrnogorski nacioalizam čime je prijethodnu personalnu i grupnu satanizaciju do uništenja vjerno svetoveljesrpstvu proširio i na sve još neposrbičene Crnogorceprivršio.
Time je B. Radulović privršio svoje početno „crnogorčenje“ (kao „domaćin za ognjištem“) po znavenom modelu svetosrpstva (M. Bećkovića i ostalijeh) „Što si veći Crnogorac, to si veći Srbin“ i/li, obrnuto „Što si veći Srbin, to si veći Crnogorac“.
Abazović slavopoje Porfirija
Neposredno s tim u vezi i sa teoetnogenetikom svetovelesrpstva, Brano je konačno razgolitio svoju prečestu propovijed na Skupštini CG o blickrigu kao načelu i metodi rješavanja i čišćenja totalnog sotonisanja ukupnog prijethodnog suverenističkog režima.
Time je perfidno, posredno i asocijativno omekšavao javljanu rearhaizaciju i detabuizaciju prisutnog nacizma-fašizma i da se „opravda“ užasni gadluk litijaškog političko-crkveno-vjerskog sijamstva litijaškog bloka, pored svečeva SPC ratnih zločinaca, kriminalaca, četničkih aktivista, i antibirokratskog srpskog sveca-naciste, najžešćeg reafirmatora sverpske etnogenetike, Nikolaja Velimirovića, koji je izričito pisano glorifikovao vođu nacizma Adolfa Hitlera kao „sveca, genija i heroja“.
Umjesto da se stide takve svoje SPC i „srpske vjere“ na kritiku opozicionih poslanika Draginje Vuksanović-Stanković, Damira Šehovića i drugih, Branova propovijed je ojunačila pre(d)śednicu Skupštine Danijelu Đurović i šefa poslaničkog kluba DFSlaven Radunovića da ispoljavaju svoju crkveno-vjersku povrijeđenost i sankcije za poslanike kritičare, čak i zato što SPC imenuju „Crkva Srbije“ (iako ona to nije, ni Gorogorska crkva, nego Crkva „Velike Srbije“, „svesrpskog sveta“, svetovelesrpstva, „Trećeg Rima“).
Za neizostavnog, svuđe prisutnog aktiviste „jezičke i pojmovne pometnje“ (zbrke), u opštoj logičkoj metodologiji znav(en)e „jezičko -pojmovne konfuzije“, DritanAbazović slavopoje patrijarhaPorfirijakao „velikog kosmopolitu“, ali ne pominje da je on „(sve)srpski kosmopolita“, a njegov povjerenik, u CG Joanikije, vjerni nastavljač najvećeg cr(kve)norukca Amfilohija,(„śedoka Božje crkve“ - „svesrpskog naroda kao teodula“) koji sataniše i uništava, ucjenjivački razura sve crnogorsko što nije iz četničke 1918 (uostalom kao i Dritanovo resetovanje litijaške nove istorije na 1918. i što je ponosan na razuzdano Velimirovićevo svetoveljesrpstvo).
Joanikijev sveštenički administrator pravnik Džomić takođe hegemono prijeti nesrpskoj CG da je „neuporedivo više njihovih sveštenika, nego Crnogorske vojske“.
U tom sklopu, odbačeni anacionalni demokrata Aleksa Bečić udvara se litijašima da je ponosan što je kršten u SPC u CG kao „pravoslavni Srbin“.
Programirani za Putinov plan
Suštinski nijedalje odmakao u evropsko-sekularnu demokratiju od „crnokapićke“ i „crnomantijaške“ litijaške „tihe agresije“ i njenog svjetovnog nastavljačaBudimira Dubakakoji i danas koristi svetosavsko-fundamentalističku sintagmu „pravoslavni = srpski“.
Iz rečene pogramske nacizamne teoetnogenetike svetovelesrpstva ishodi i praktikuje se „prirodni fenomen“ da su Srbija i Crna Gora, Srbi i Crnogorci “ (kao i „sve srpske zemlje, krajevi i provincije širokog svetovele srpstva“) “identični sijamski blizanci“, u RAM-u svetosrpsko-svetosavskog totalitarizma i fundamentalizma, koji se ne mogu odvojti ni po cijenu putinovskog agresorskog reza, niti sekularna-demokratska EU.
Ovdašnju i buduću Crnu Goru nužno je motriti i u sklopu vjekovnog, tajnog, ali oficijelnog i trajnog imperijalnog svesrpskog državno-policijskog i agenturnog programa kojeg i danas iskušavamo.Ako je istinita stara sentencija da je „istorija učiteljica života“, mudro je priznati da su i ovdašnja „velika Srbija“, (sve)srpski sv(ij)et“ i „open Zapadni Balkan“ programirani za Putinov plan, srpske Vlade i SPC „Crna Gora Mala Ukrajina“.
Ovo navodim zato da nam budućnost ne bi bila „već viđena“, kobno iskušena, promašena prošlost. To i jest suštinski sažimak načela „suočavanja (sučeljavanja) sa prošlošću“.
Iako tajni, to je postao trajni imperijalni svesrpski državnopolicijski i agenturni program Garašaninovo „Načertanije“ (1844) o osvajanju „Velike Srbije“, „zamjenom Turskog carstva carstvom Slavena turskih“.
Dopunjeno je proširen Niškom deklaracijom (1915) na „svesrpsku Jugoslaviji“, utvrđen u Vukovoj „narodnjačkoj (radikalskoj) reformaciji“ „Srbi svi i svuda“.Istorijsku pobjedničku krunu je dostigao u ratničko-okupacionoj 1918. u tzv. apsurdnoj „apsolutnoj (bezuslovnoj), a dobrovoljnoj ujedinjenoj svetosrpskoj Jugoslaviji“.Rearhaizovan je u Miloševićevom (socijalistiško-radikalskom sijamstvu) Memorandumu SANU „jedinstveni svetosrpski narodi njegov zaokruženi opšti nacionalni identitet“, odnosno i ovdašnji „Svi Srbi u jednoj homogenoj državi“.
Nacizamno je žilavo prisutan sve do danasradi reafirmacije S. Miloševića, M. Bulatovića, osuđenih ratnih zločinaca, i za posvećenj emitropolita Amfilohija - najagresivnijegcr(kve)norukca,srpskih svetaca ratnih zločinaca i izričitih nacista, a sve sa zločinačkim zlonaumom satanisanja i uništenja evropsko-sekularne, nezavisne i NATO-vske Crne Gore.
Svesrpski program se nastavlja
Rečeni imperijalni trajni svesrpski političko-crkveno vjerski program nastavlja se u sadašnjosti vrlo aktuelno i akutno, navlaštito posve(mu) otvoreno preko nacizamneteoetnogenetike(„srpskog naroda kao teodula“, probuđene starinske “srpske vjere“ i/li „crkveno-vjerske nacije“) i svojim osnovnim „istinitim lažima“ (simulakruma, simulacije), prevarama, obmanama:
„(sve)srpski sv(ij)et“ i „open Zapadni Balkan“ programirani za Putinov plan, srpske Vlade i SPC „Crna Gora Mala Ukrajina“, proširena na njen regioni globalistički. Sa Putinovim svjetsko izvedenim kastaderskim „salto mortale“ śeče se slavljena postimperijalna (i/li postkolonijalna) istor(iolog)ija (bez „kraja istorije“ M. Fukujama i bez „apsolutno novog početka litijaške istorije“ Dritana Abazovića“), što potvrđuje i jednostrano obnavljanje, odnosno natraški (regresno) nastavljano kretanje istorije koje osnovnom zabludom, obmanom, „proton pseudos“ (svoju) vječnost izopačava u ontički udvojenu prostorno vremensku beskonačnost, koju G. Hegel naziva „loša beskonačnost“, a zapravo je i „loša vječnost“.
Beskonačno(st) konačnog, promjenjivog ne može biti vječno(st), neograničeno, nepromjenjivo, uvijek sebi identično. Takvo obnavljanje istorije važi za imperijalnu istoriju u kojoj se ona u čarobnom krugu supstancijalno ponavlja u njenim različitim likovima, oblicima usklađeno sa njenom drugom stranom sekularno-civilizacijskim napredovanjem (progresom).
Takvo kretanje imperijalne istorije kritikovao sam objašnjenjem mog simbola „spiralna osmica i osmičenje“ ili kratko „spiralno osmičenje“.
Tim imperijalnim programom 13-ovjeku samoreprodukciju crnogorske istorije i 10-ovjeki državotvorni crnogorski narod-naciju konfundira, konfinira i podvaja, dvostruči (zarobljava) u imperijalnu svesrpsku istor(iolog)iju koja bitno (bivstveno) ishodi svetosrpsko-svetosavski totalitarizam i u njemu neskrivenuu, naročito ovdašnju, nacizamno-fašizamnu teoetnogenetiku kojima lišavaju i brišu trajne crnogorske istorijske oslobodilačke tendencije, da bi ojunačili i rearhaizovali svoje osvajačke trajne zlonaume, zločinstva, rasizma i duhovnog, kulturološkog i stvarnog genocida, kao i slavljene 1918.
To je bitni i nužni uslov i utopijska svetovelesrpska paradigma za tzv. „imperijalno jedinstvo, mir i slogu“,prevarantski, krijumčarski i demagoški imenovano „izmirenje“, a stvarno je „izmiriteljsko posrbičenje“ („bez podjela“-razlika) u RAM-u jed(instve)nog svetosrpskog svijeta, starinskih carsko-crkvenotvornih „svih srpskih zemalja (krajina, provincija)“ u kojima je korijen i osnov rearhaizacije Velike Srbije i ostalijeh njenih eufemizama.
Pod žaropekom „svetosavskog sunca“
Najnoviji, pojavljeni eufemizam toga, u skladu sa akutnim putinizmom je:„Srbija centar, kratko, simbol srce“ koji je „jedinstvo lijevih i desnih“, navodno „hoće da ruši trulu postojeću vlastA. Vučića(u stvari da je preuzme, kao ranije Koštunica), a da sačuva desnicu i nastavi staru „radikalsku“ (svetovelikosrpsku) bijelu putanju.„Ništa novo“ pod „svetosavskim nebom“, jer „za sve ima mjesta“ pod žaropekom „svetosavskog sunca“, u Srpskom svetu, Zapadnom Balkanu i u Crnoj Gori sa raspadajućim litijaškim političkim blokom, pod starom zaštitom sverustva i svetoputinizma.
Sve samobitno crnogorsko, tj.sami istorijski crnogorski narod i njegova novovjeka nacijaje u svesrpskoj imperijalnoj istoriji „udvostručena na pol(ovinu) crnogorski(u)“ i srpski(u). Time crnogorska nacija po sebi ine postoji, osim kao udvojena i dvojno (polovično)sijamski neraspučiva od srpske nacije (u njenoj neodvojivosti političko-crkveno-vjerske nacije).
Samo podvajanje crnogorske nacije je njena “protivrječnost u sebi“, koja se naprosto odbača (da bi bila jednostavno to što jest, ni manje ni više, samo crnogorska nacija). Uz to, je i njen tabu „dvojni (crnogorsko-srpski) identitet“, odnosno „u sebi podvojena crnogorska nacija“ kojom se ništi sam njen identitetski subjektivitet i svodi na crnogorski nacionalizam („tzv. „dvojni nacionalizam).
Pošto je u 90-im godinama svesrpski program ovaj dualizam apsolutizovao u svesrpski monolitni monizam (kao i 1918), njegov ovdašnji cilj je potpuno pod kobnom maskom „izmirenja“ i „borbe protiv podjela“, što sažimam u sintagmu „izmiriteljsko posrbičenje“ i „sveto velikosrpsko jedinstvo“ (bez podjela, sukoba, različitosti, istine).
I jednom i drugom stranom su među se odvojene i ujedno nerazdvoj(e)ne kao „sijamski blizanci“, jer time samu crnogorsku naciju svode na dva posebna antagonistička nacionalizma (tzv. „dvojni nacionalizam), a ne sama nacija crnogorska. To je koliko prosti, toliko vrlo perfidni i tabuirani način i bit pobijanja, (u)ništenja i posrbičenje crnogorskog naroda i nacije. Time se ona svezuje, čvrsto postaje zavisna od srpske, osvaja, zarobljava, a ne oslobađa, ni samodređuje.
Zato i litijaški politički blok i uopšte SPC i njeni spupčeni politički sustopičari ne mogu da opstanu, a da ne poriču i nište crnogorski narod i naciju, samo njeno bivstvo, baš zato što je uopšte podvojeno, a ne u jedi(nstve)nom svetoveliksrpskom posrbičavanju samobitnih i autokefalnih, u stvari ne-srpskijeh Crnogoraca.
Ovo i pored toga (svjesno ili nesvjesno, a najviše propagandnom zabludom, obmanom i demagogijom) što su crnogorsko-srpske „podjele“, njihovo „sijamsko jedinstvo“ i posrbičenje (nazivano i „iskonsko“) uslovila i ishodovala pra-svesrpska imperijalna istor(iolog)ija na osnovu nekadašnjeg ne samo „svetog imperijalnog prava jačega (i većega)“, nego i obogotvorenog carsko-crkvenog uobičajenog kriterijuma po kojem se svi osvojeni narodi smatraju i imenuju po pripadnonosti osvajačkoj državi.
Imperijalna tragika crnogorske istorije
Znači, da stalno i uporno litijaški politički blok neće da seodrečetog primordijalnog, prvačnogdvojstvai njegovogsijamstvakojim životno reprodukuje tzv „podjele“.Zato se nepopustljivo i kobno bori da to dvojstvu opstane u njegovom „imperijalnom jedinstvu“, velikosrpskom totalitarizmu, koji se posve podmeće i pervertira u tobožnju „borbu protiv podjela“ radi njihovog izmirenja, suštinski ciljno posrbičenja Crnogoracačime nište naciju crnogorsku.U tome je imperijalna tragika crnogorske istorije, crnogorskog bića i „u sebi podvojenog totaliteta“ crnogorskoga društva.
To je temeljna imperijalna podjela koja uslovljava i uzrokuje ostale podjele. Tako podvojena crnogorska nacija obezvrjeđuje se i „mora dobrovoljno“ da samoprihvata svoj i drugi nacionalizam, ako neće „inkluzivno“ da prihvati svoje dvojno biće crnogorske nacije i rečeno samoizmirenje.
Imperijalna jednačina:dvojni (srpsko-crnogorski) identitet = dvojno nacionalno biće crnogorske nacije = nepostojanje i nestajanje crnogorske nacije = dvojni nacionalizam“ = reprodukcija jednog drugim = izmiriteljsko posrbičenje = inkluzivističko ucjenjivačko imperijalno jedinstvo, mir i sloga.
Ovo „blizansko sijamstvo“ Crnogoraca i Srba, Crne Gore i Srbije, priznato je konstatovao i prijethodni patrijarrh SPC Pajsije „Iako smo odvojeni, ali nijesmo razdvojeni“, koje je odmah konkretizovao mitropolit Joanikije na svoj amfilohijevski sotonski način…
I još više, i suviše, crnogorska nacija, kao prirodnoistorijska kategorija (identitet, kolektivni individualitet) je u okviru apsurdnog „apsolutnog (bezuslovnog), a dobrovoljnog ujediniteljskog svetosrpstva“, od kojeg se ne razdvaja.
Već i ova „u sebi podvojena crnogorska nacija“ predodređena je svojom dvopolovičnošću (dvokracima) kao „dvojni nacionalizam“, modernije rečeno, ekstremizam, ekskluzivizam, ako se ne sačuva njihovo apriorno „sijamsko blizanstvo“,neko „lebdeće središte sjedinjenja obojega“ (Hegel), „protivrječnost u sebi“, „u samim protivrječnostima ili negđe između njih“ (Platon), „prazna simetrija“, „decentrirano središte“, “zarđala istorijska klackalica sa pomjerenim težištem“.
Tako je konstituisan „u sebi podvojeni totalitet“ crnogorskog društva već apriorno kao svetovelikosrpstvo koje nas uključuje u čarobnjačku artističku vještinu i simplificiranu sofisterijsku dijaleketiku po kojoj su Crnogorci i jedno i drugo,i jesu i nijesu, jesu ono što nijesu, i nijesu ono što jesu.
Litijaško najblaže,ali najperfidnije, satanisanje Crnogoraca je da stalno proizvode i izazivaju „podjele unutar Crne Gore i nje i Srbije“.To zapravo znači da osvajač, agresor ne izaziva podjele, no „imperijalno jedinstvo, mir i slogu“ u agresivnom svetosrpsko-svetosavskom totalitarizmu, nego ih izaziva „Mala Crna Gora“, „otsvud stiješnjena“ (Njegoš) istorijski trajno oslobodilačka crnogorska tendencija.Tako sve do potpunog posrbičenja, „istrage Crnogoraca i zatira nja slavnog crnogorskog imena“ (Njegoš).
Ucjenjivačke prijetnje
Navedeno vraćanje prividno rastrganog jedinstvenog političkog bloka na „apsolutni početak“, odnosi se i na litijaško sotonisanje prvog Zakona o slobodi vjeroispovijesti NCG i na blickrigu ucjenjivačku prijetnju:potpunoodbačiti taj zakon ili rušimo suverenistički režim.
Na čemu se ta prijetnja i ucjena oslanjala, i danas očito ispoljila, ako ne na pripravljanje putinovsko-srpskog programa agresije“.Ovo je bio prvačni, osnovni, primarni i nužni uslov za ostvarenje programa litijaškog političkog bloka, njegov najhitriji i bitno glavni blickrig protiv sekula rne, evropske i nezavisne Crne Gore.
Iako među se rastrzani u mijenjanim maskama, razgolićeni litijaški politički blok sve više se neskriveno ispoljava kao sverusko-svesrpski putinizam. Ponovo se iz više uglova narod plaši katastrofe, agresije i rata, i to stavlja u prvi plan, a istovremeno se potpisivanje Ugovora sa SPC hoće prečicom, pod hitno izvršiti, kao da se to dvoje nameće kao prijetnja, ucjena i cijena.
Drsko manipulišu evropskom porukom da potpisivanje tog ugovora sa SPC aktuelno nije hitno, ni prioritetno pitanje, tumačeći ga da ga Evropa smatra nebitnim i gotovo nevažnim, kao da se to ne odnosi baš na njih zbog njihovog olakog ishitrenog i najvažnijeg blickriga.I ovdašnje, aktuelno, akutno i buduće nacizamno sijamstvo politike i crkve („srpske vjere“) stalno ucjenjivački prijeti litijaškom „revolucijom“ i planom „Crna Gora mala Ukrajina“.
Razgolićeni litijaški političkog bloka i njegova „igra žmurke zapljuvavanjem“ više nije razumsko, normalno, ni mogući dijalog, njihov česta zloupotreba zamjene teze, niti prosto „ignorisanje teze“ (kao da je i nema), nego samo nesmotrena laž, prevara, obmana, prostačka podmetačina, izigravanje, lično-egoističko nadgornjavanje „jest–nije“.
Ovđe odgovara samo ona narodska po(d)uka:„Ne bih im vjerovao da golom zadnjicom legne na vruć šporet“.
Toliko je većinska Dritanova Vlada rastrzana, totalno sve relativizovana do očitog nihilizma, da se može izraziti samo opštim klasičnim izrazima: da je na djelu teška korupcijska izdaja, i još više, programirana kriminalna plaćenička (za sada) tiha, samopriznata, samopotpisana okupacija i kapitulacija sekularne, nezavisne i NATO-vske CG, čiji je najopasniji ishod „imperijalni inkluzivizam i/li izmirenje“, odnosno „izmiriteljsko (samo)posrbičenje“ CG i Crnogoraca.
Ugovor za srpski svet
O kakvom blickrigu potpisivanja ugovora sa SPC govorimo kad još nije pravosnažno okončan ni Zakon o vjerskim slobodama;kad je taj Zakon brzinski, mahinacijama usvojen na Skupštini CG pod sumnjivim uslovima i ignorisanjem prigovora Venecijanske komisije EU, i lažno, prevarantski prokrijumčaren da se ne dostavi toj komisiji.
Ni „Ugovor sa Svetom stolicom“ se ne naziva „temeljni ugovor“, a u literaturi se iznimno navodi „konkordat“ (ugovor).Ne zna se ni ko ni s kim predlaže i pravi Ugovor, ni đe se pisao i đe će se potpisivati.
Zašto je dugo bio skrivan, anoniman i zašto nije ranije potpisan, nego je vrh SPC i Srpske Vlade to odbio sa razlogom da Krivikapićka Vlada nije većinska, da je nesigurna, uzdrmana, nedovoljno i legalna i legitimna, a sada blickrigom forsira da je potpiše neovlašćena, prevarom i obmanom Dritanova vlada, koja baš zbog toga može biti opet razvlašćena i bez takvog ovlašćenja.
Zna se samo da je prvo pisao onaj koji je i formirao prvu vladu, a to je povjereništvo Crkve Srbije u CG , koje je u Crnoj Gori napravila konfederaciju od četiri eparhije čije granice pelaze državnu granicu Crne Gore u Srbiju i BiH-u.
Ugovor.je pripravljen još u nacizamnoj litijaškoj kontrareformaciji za „Srpski svet“, Zapadni Balkan“ i rusku-putinovu agresiju.Nejasno je i koji je organ utvrdio tradiciju SPC u CG „sa pravnim subjektivitetom“ i isto za CPC. Đe je zapisnik tog organa i zašto se sve to tajilo i taji?! Zašto je pravnička Srbija u svom Zakonu o Crkvama i vjerskim zajednicama porekla osmovjekovnu tradiciju SPC i različito u Crnoj Gori?!
Najsvježija je krucijalna istorijska činjenica i istina da od 1918. do danas SPC zvanično, svojim Ustavom iinstitucionalnoi rigidnom praksomne priznaje crnogorski narod i naciju, već ih krštenjem i prekrštenjem tretira da su„pravoslavni Srbi“, i što više, sotoniše ih do istrebljenja ili potpunog posrbičenja.
Shodno tome, SPC takođe zvanično institucionalno i rigidnom praksom ne priznaje ni nezavisnu CG (podvojenu i nerazdvojenu od Srbije, „Srpskog sveta“ SPC). Institucionalni zadatak i cilj SPCje Velika Srbijai njeni eufemizmi(NCG je njihov đeličak).Zvanična ideologija, politika i revnosna praktika SPC .je svesrpskočetništvo(i u NCG). Njena neposredna i šira ideologija, politika i praksa je i izričito nacizamnoteoetnogenetičko srpstvokao sijamstvo svjetovne i crkveno-vjerske vlasti za koju je SPC. bitni zaštitnik, bunker i samo biće srpskog naroda, njegov sijamskiens.
Takva SPC i njena svjetovna vlast ignoriše, krši, gazi sveto kanonsko istočno pravo(du): „Samostalna država – slobodan narod – autokefalna crkva“, isto kao i NCG.
I još više, mnogo je javnih i medijskih krivičnih i ostalih prijava za organizovani kriminal upućenih na pojedine glavare litijaškog bloka, na dvije potonje vlade CG, naročito na onaj „vladikatski trijumvirat“ što je nesrazmjerno hitrije i prvačnije, no Ugovor sa SPC, kojim se hoće udovoljiti krupno nedovoljstvo Ustava i zakona na kom se zasniva sam Ugovor.
Nova obmana
Aktuelni litijaški dio Vlade CG bača novu prevaru i obmanu, ponavljanu istorijsku grješku „naivnim“ Crnogorcima i NCG, kao tobože njen ravnopravni ustupak, da će ugovor potpisati i sa krvnički anatemisanom CPC.To je samo „danajski dar“, bačanje „prazne udice“ i NCG i CPC-i radi jalovog odugovlačenja rješavanja u nedogled,u beskonačnost „praznog prostora i vremena.
Potpisivanje „praznom rukom“ Ugovora sa SPC i, nakon njega i ugovora sa CPC je istorijsko „duplo golo“, „nagolo“, i „šlajfovanje u glibu“ naše ovdašnjice, sadašnjice, savremenostii budućnosti, koje najozbiljnije ne samo koči, skrnavi i resetuje na početak nezavisnu, evropsko-sekularnu, pluralističko-demokratsku i NATO-vsku Crnu Goru, nego i time postaje saučesnik, samopotpisnik, samoprihvaćenik, samopriznatikizdajerečenog suverenističkog pokreta čime i nezavisna Crna Gora postaje, kao i za litijaški blok, više formalno deklarativna.
I na vrhu, podśećam da je knjaz-kralj Nikola sklopio međunarodni Ugovor između Svete Stolice s Knjaževinom Crnom Gorom“ (sa papom Lavom XIII, u Rimu 18.8.1886, Štampan u Kr.Cr. državnoj štampariji, Cetinje, 1913, pod naslovom „Ugovor između Svete Stolice i Crnogorke vlade“ – zvani Konkordat).
Tim Ugovorom je izdejstvovao da se Barskoj biskupiji povrati njen starinski status i uzdigne na Barsku nadbiskupiju i da se u njoj crkvena služba vrši na staroslovenski (crkvenoslovenski) jezik.
(Prva crnogorska država Duklja bila je katolička, a najbolji poznavaoci te istorije i u prvoj Jugoslaviji tvrde da „katoličanstvo u njoj nije bilo nikada hrvatstvo“).
Ustav i zakon za vakta Nikole zabranjivao je svake političke izbore u vrijeme ratu, raznim krizama i bilo kakvom uznemirenom stanju.
Evo kako je knjaz Nikola osam godina prije rečenog Ugovora pripravljao taj Ugovor:
„Crna Gora, kao priznata nezavisna država, ne bi mogla podnositi da joj dio državljana, ma i samo u duhovnom pogledu, zavisi od jedne vlasti koja se ne nalazi u njenoj granici, što više, koja je u carstvu turskom.“ (knjaz Nikola, pismo Štrosmajeru iz 1878 da utiče na Svetu Stolicu).
