Lovćen film je bilo preduzeće za uvoz, proizvodnju i distribuciju filmova u Crnoj Gori, sa sjedištem na Cetinju.
Već u januaru 1950 Savjet za prosvjetu izdao je naredbu da se pri Lovćen filmu formira komisija za cenzuru, čiji je zadatak bio pregledati filmove prije puštanja u promet. Do 1951 Lovćen film bio je smješten na Cetinju, potom u Herceg Novom, a od 1955. u Budvi. U julu1956 Savjet za prosvjetu Crne Gore donio je odluku da se Lovćen film reorganizuje prema novom Saveznom zakonu o kinematografiji na tri zasebne organizacione jedinice: Lovćen film - proizvodnja filmova, Mediteran film - tehničke usluge i Zeta film - distribucija filmova koji je osnovan 23. jula 1956 i koje je bilo jedno od najuspješnijih preduzeća u Crnoj Gori.
Prvi film koji je proiveo Lovćen film, šest godina nakon osnivanja, je Lažni car Šćepan Mali iz 1955. u režiji Velimira Stojanovića i po scenariju Ratka Đurovića, a već 1956 realizovan je drugi igrani film Zle pare sa istim tandemom (Stojanović iĐurović). Film je na festivalu u Puli osvojio zlatnu medalju za scenario a žiri kritike dao je diplomu. Lažni car i Zle pare, pored ideeloških, dramskih, vizuelnih i umjetničkih ograničenja, danas predstavljaju značajna ostvarenja u umetničkom usponu crnogorskog i jugoslovenskog filma.
Prvi problemi u funkcionisanju Lovćen filma javljaju se 1956- godine. Prvi filmovi u kojima se vidio uticaj politike su U mreži iz 1956. i Tri koraka u prazno iz 1958, gdje je bio prikazan odnos između dva brodska radnika, ali izrazito na negativan način, što je shvaćeno kao kritika radničke klase. Savezna komisija za film je zabranila prikazivanje, film je kasnije bio preimenovan i premontiran, ali su Sindikat i komitet SK riječnog brodarstva tražili da se film zabrani jer je vrijeđao brodske radnike pripisujući im kriminalne odlike.
Ova dva filma su gotovo uništila Lovćen film u finansijskom smislu, a otežavajuća okolnost je bila što je neuspjeh došao u vrijeme kad se Lovćen film prestao baviti distribucijom koja mu je donosila dobit. Lovćen film se pokušao reorganizovati i s distributerom je postigao ugovor prema kome je distributer učestvovao u finansiranju filmova i koprodukcijskih ugovora pa su od 1960 do 1963 realizovana 4 igrana filma: 1960. Dan četrnaesti; 1961. Ne diraj u sreću, 1961. Nebeski odred i 1963. Muškarci.
Međutim, troškovi proizvodnje u Lovćen filmu su bili najveći u odnosu na druga filmska preduzeća u ostalim republikama (Lovćen film je ostvario 99,1 milion dinar potrošnje u odnosu na Avala film gdje je proizvodnja filma iznosila 77,2 miliona dinara). U 1961/62 Lovćen film ostvario je poslovni gubitak 868 miliona dinara, a pred kraj 1962. dospjela je obaveza plaćanja 758 miliona dinara kredita čiji je žirant bilo Izvršno vijeće Crne Gore.
Zatim, Lovćen film je imao najviše zaposlenog osoblja među proizvođačima a najmanje stručnog kadra, slabu organizaciju i tehničku i infrastrukturnu logistiku. Čak ni ponovno pripajanje Mediteran filma nije donijelo značajnu finansijsku korist Lovćen filmu iako je Mediteran raspolagao modernom filmskom tehnikom. Krajem 1962 Savjet za prosvjetu i kulturu NR Crne Gore izjavio je da ne postoje više društveno - politički i kulturni razlozi za održavanje Lovćen filma i da je najbolje da se ide na likvidaciju i to zbog gubitaka i koje je ovo preduzeće ostvarilo. Predloženo je da se formira malo preduzeće za proizvodnju isključivo dokumentarnih filmova dok bi se igrani filmovi snimali kad bi se prikupila sredstva.
Posljednji film su proizveli 1965. koprodukciji sa Sovjetima Provjereno, nema mina u režiji Zdravka Velimirovića.
Zbog finansija Lovćen film od 1962. nije samostalno snimao igrane filmove a Izvršno vijeće SRCG pokušalo ga je opet sačuvati programom sanacije 1964. ali bez uspjeha, jer je i ekonomska recesija sredinom '60-ih usporila razvoj čitave kulture. Lovćen film zvanično je otišao u stečaj 1966. jer nije moglo da podmiri finansijske gubitke prema povjeriocima. Preduzeće je likvidirano, a njegovu tehniku je otkupila Radio televizija Titograd u čijoj je organizaciji osnovano novo filmsko preduzeće Filmski studio Titograd.
Neki od značajnijih dokumentarnih filmova predstavljaju zapažena dostignuća u jugoslovenskoj i crnogorskoj kinematografiji. U prvom redu, to su neka od ostvarenja reditelja Velimira Stojanovića Njegoš (1951), Mrtvi grad (1952), Utkani tokovi (1954), trilogija Za život (1953), koji je i prvi jugoslovenski eksperimentalni film, a zatim i mnogi drugi.
