Ovim aktom Odbora apostrofirano je da „Crna Gora ovim ratom (Prvim svjetskim) završuje svoju ulogu kao država i da joj dosljedno svemu predstoji ulazak u državu Srba, Hrvata i Slovenaca”.
Krfska deklaracija je dokument koji su 20. jula 1917. donijeli Vlada Kraljevine Srbije i Jugoslovenski odbor, a čiji stavovi su prihvaćeni tokom Krfske konferencije, održane na ostrvu Krfu u Grčkoj.
Crnogorski odbor za narodno ujedinjenje (CONU) je bio političko tijelo, osnovano 1917. godine, koje se zalagalo za ujedinjenje Kraljevine Crne Gore sa Kraljevinom Srbijom i drugim južnoslovenskim oblastima, koje su u to vrijeme bile pod austrougarskom vlašću.
Kada je početkom 1916. godine Austrougarska okupirala Crnu Goru, dio crnogorskih političkih prvaka je uspio emigrirati u savezničke zemlje, gdje su mnogi od njih razvili političku akciju u prilog ujedinjenja Crne Gore i Srbije.
Po ugledu na ranije osnovani Jugoslovenski odbor, u Parizu je početkom 1917. godine osnovan poseban Crnogorski odbor za narodno ujedinjenje, na čelu sa Andrijom Radovićem, bivšim predsjednikom crnogorske vlade.
Odbor je počeo osnivati pododbore u raznim mjestima i zemljama, u kojima je bilo Crnogoraca, a pokrenuo je i nedjeljni list Ujedinjenje, koji je zastupao ideju o narodnom i državnom ujedinjenju, osuđujući u isto vrijeme tadašnju politiku kralja Nikole i njegove emigrantske vlade.
List Ujedinjenje izlazio je u prvo vrijeme u Ženevi, zatim je prenijet u Pariz, gdje je izlazio do završetka rata. Nakon istorijskih odluka Podgoričke skupštine o ujedinjenju, koje su donijete u novembru 1918. godine, čelnici Crnogorskog odbora za narodno ujedinjenje su se uključili u njihovo sprovođenje, a list Ujedinjenje je krajem 1918. godine prestao izlaziti.
U deklaraciji su se autorizovani predstavnici Srba, Hrvata i Slovenaca saglasili da na bazi samoopredjeljenja naroda i na demokratskim principima osnuju zajedničku jedinstvenu, slobodnu i nezavisnu državu, koja bi bila ustavna, demokratska i parlamentarna monarhija sa dinastijom Karađorđevića na čelu.
U toj unitarističkoj ideji, Srbi, Hrvati i Slovenci smatrani su kao jedan narod tako da se nadalje priznavala samo ravnopravnost njihovih imena, znakova, pisama i vjera, dok se na ostale naroda i narodnosti u budućoj zajednici nije ni mislilo.
