Raskol Jugoslavije i Sovjetskog saveza odnosi se na raskol između vođa dviju država Jugoslavije i SSSR-a, Josipa Broza Tita i Josifa Staljina, što je dovelo do izbacivanja Jugoslavije iz Komunističkog informacionog biroa (Informbiro) 1948. godine.
U suštini, spor se svodio na to što je sovjetska vlada htela da kontroliše jugoslovensku unutrašnju i spoljnu politiku, dok je jugoslovenska vlada, nakon teško izborene slobode u Drugom svjetskom ratu, željela da ostane nezavisna i samostalna, a ne sovjetska satelitska država.
Spor je nastajao u obliku sovjetskih kritika tobožnjih grešaka u izgradnji socijalizma te optužbi da Komunistička partija Jugoslavije vodi antisovjetsku politiku, što je KPJ odlučno odbacila.
Prema novijim istraživanjima, pozadinski razlog sukoba je bilo Staljinovo suprotstavljanje Titovom pokušaju da stavi pod svoju kontrolu Albaniju i Grčku u saradnji sa Bugarskom, odnosno da uspostavi Balkansku federaciju, moćni istočnoevropski blok van kontrole Moskve.
Jugoslovenski odgovor od 13. aprila je bilo čvrsto odbacivanje sovjetskih optužbi, braneći i revolucionarnu prirodu KPJ i potvrdivši svoje poštovanje prema Sovjetskom Savezu.
Izraženo je neslaganje sa stvaranjem sovjetske obavještajne mreže u Jugoslaviji. KPJ je je takođe napomenula da „ma kako neko od nas volio... SSSR, on ne smije ni u kom slučaju manje voljeti svoju zemlju“.
Sovjetski odgovor od 4. maja je bio oštriji od prvog pisma, optužio je direktno Tita i Kardelja i opomenuo KPJ da nije priznala i ispravila svoje greške i išao dalje da napada KPJ da je previše ponosna na svoje uspjehe protiv Njemaca, podsjetivši da KPJ nema većih zasluga od drugih partija i da ih je Crvena armija praktično „spasila od uništenja“ i dovela na vlast. Pismo je poslato i ostalim partijama iz Informacionog biroa.
Titovo ne Moskvi dovelo je do velikog meteža u SSSR-u. Staljin je nakon pobjede u Drugom svjetskom ratu imao apsolutnu moć te je bilo kakvo odbijanje bilo vrlo opasno, a nije bilo isključeno ni da sovjetski vojnici ne započnu i rat sa Jugoslavijom.
Jugoslovenski komunista Karlo Štajner, koji je tada nedužan izdržavao 20-godišnju kaznu u sovjetskim logorima, u knjizi „7000 dana u Sibiru“ navodi da je nedugo nakon tog događaja pozvan od NKVD-a na saslušanje te da su mu ponudili da javno ocrni Tita i KPJ u zamjenu za ranije puštanje na slobodu, što je on odbio.
