Razlog uvođenja sankcija bio je odnos Miloševićeve politike prema BiH i Hrvatskoj, a razlog pooštravanja odnos prema Albancima na Kosovu.
Sankcije su značile su blokadu poslovanja jugoslovenskih firmi sa inostranim, posebno američkim kompanijama, uključujući i protok kapitala. Ukidanjem ove zabrane otvorena su vrata za ulazak stranih kredita u SR Jugoslaviju.
Sankcije međunarodne zajednice protiv SR Jugoslavije, uvedene su neposredno nakon početka srpske opsade Sarajeva, rezolucijom Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija 757 od 30. maja 1992. Sankcije su proširivane i pooštravane rezolucijom 787 od 16. novembra 1992. i naročito, rezolucijom 820 od 17. aprila 1993, a ublažavane i djelimično obustavljane rezolucijama 943 od 23. septembra 1994, 970 od 12. januara 1995. i 988 od 21. aprila 1995. godine.
Konkretan povod za uvođenje sankcija bio je rat u Bosni i Hercegovini, pošto je Savjet bezbjednosti UN ocijenio da je SR Jugoslavija neposredno umiješana u ovaj sukob. Po sveobuhvatnosti i oštrini, uz izuzimanje vojne intervencije, bile su to najteže kaznene mjere koje su UN ikada preduzele protiv jedne zemlje.
Iako su srpske vlasti tvrdile da „Srbija nije u ratu“, predstavnici međunarodne zajednice su smatrali da to nije istina.
„Dva su koraka koje bi Savezna Republika Jugoslavija mogla sada da preuzme i koja bi, po mom mišljenju, imala izuzetno pozitivno dejstvo: prekid svakog snabdjevanja od strane Vojske Jugoslavije armije bosanskih Srba i pomoć trupama UN da zatvore granice SRJ prema Bosni i Hercegovini.“ - Pismo specijalnog izaslanika UN Sajrusa Vensa predsjedniku SRJ Dobrici Ćosiću, 11. aprila 1993. godine.
Pod uticajem međunarodnih sankcija došlo je i do velike ekonomske krize u zemlji i do pojave hiperinflacije, koja je zabilježila i izdavanje novčanice sa najvećim apoenom ikada u svijetu – 500.000.000.000 dinara.
