Vlada Srbije je, 20. jula ove godine, iz budžetske rezerve ponovo priložila milione evra za izgradnju Hrama Sv. Save u Beogradu. Poslala je Crkvi 5,1 milion eura, a od 2017. godine do sada oko 68 miliona, plus svote od Đinđićeve vlade od 2001. godine do 2017. godine.
Nijedna parlamentarna partija u Beogradu nije postavila pitanje Vladi na osnovu kog političkog programa ona javno i tajno gradi crkve i ima li razlike u crkvenom stavu vlade DOS-a iz 2001. godine u odnosu na potonje vlade.
Pitamo se zašto je danas tišina? To je zato što nijedna partija u Beogradu nije sekularna, gotovo sve imaju svece zaštitnike kao partijske slave i sve se slažu da i preko Srpske pravoslavne crkve valja spuštati zastavu Crne Gore.
Zauzvrat, Crkva ćuti na svoje shvatanje o navodnoj sablazni Ane Brnabić i njenog ženskog braka i ,,roditeljstva“ jer joj Ana dobro dođe kada u svojstvu predsednice Vlade Srbije uputi novčani prilog u Republiku Srpsku za nevesinjsku muzičku školu Sveti Roman Melod koju vodi fundamentalistička pojkinja Divna Ljubojević. Ideal deci u školi je po njoj sirijski verski pesnik i pojac Roman iz V/VI veka koji je nadahnjuje da izda album ,,Krst na vrhu Srbije – kako je divno, Gospode, kada hram vaskrsava“. Samo neka Ana nastavi da ubacuje zlato Crkvi iz narodnog budžeta jer će je zbog dukata ostaviti na miru . Time crkveni pojam hipokrizije verovatno stiče novu elastičnost.
TRI RAZLOGA
Pop nije zaslužio da unese vero-učenje u crnogorske škole iz tri razloga: prvi, sa Srpskom pravoslavnom crkvom ušao bi u škole i ultra-srbijanski nacionalizam čiji je cilj uništenje nezavisne Crne Gore; drugi, vero-učenje opovrgava naučnu
prosvetu, zagovara antiprogresnu uzaludnost lestvice ka novom društvenom stanju i guši ličnu i društvenu humano-centričnu kreativnost; treći, prirodni i društveni predmeti u postojećoj školi iscrpno objašnjavaju istoriju religioznih tvrdnji i njima se ne sme suprotstavljati zaseban verski predmet koji opovrgava temelje savremenog obrazovanja i civilizacije.
Državne škole su stvorene radi slobodnog razvoja ljudske misli i profesija a ne radi stvaranja vernika prevaziđenih modela o čoveku, prirodi i društvu čiji je konačni cilj opstanak Crkve kao klerikalne ustanove. A vero-učenju je mesto na crkvenim i privatnim obrazovnim ustanovama pod kontrolom sekularne države .
POLITIČKA SUBVERZIJA CRKVE
Sigurno su mnogi u Crnoj Gori protiv toga da se državnim ili privatnim novcem u državnim školama finansira religiozna ideologija u organizovanom programu. I sigurno su mnogi za to da se religijske ideje, religijska književnost i umetnost objašnjavaju kroz sve obrazovne predmete koji su napustili religiju kao prilog naučnoj revoluciji. Religija se može zahvatati kroz filozofiju, sociologiju, političke nauke, ekonomiju, pravo, astronomiju, fiziku, biologiju, hemiju, geologiju, filologiju, arhitekturu, muziku i drugo.
To je i dužnost državnog obrazovanja s obzirom na to da je religijski uticaj bio i ostao deo našeg istorijskog bića. I biće i dalje.
Mi priželjkujemo da se Crna Gora odupre crkvenom pritisku koji je u toku da se pravoslavna politička ideologija unese u državni obrazovni sistem. Upravo sada kada je Srpska pravoslavna crkva zajedno sa celokupnom nacionalističkom ofanzivom beogradskih partija i SANU isukala mač na Crnu Goru, bilo bi subverzivno i auto-destruktivno pustiti je u škole jer bi njen cilj bio da od škole stvori vojnički regrutni centar za iredentističku izdaju zemlje.
Hrišćanska crkva ne može da ponudi bolje znanje o prirodi i društvu od naučnog, ali može da razvije propagandu u korist nacionalnog ,,srpskog“ ujedinjenja kako bi Beograd stigao do Jadrana. Crkva ni ne traži ulazak u škole zato što će ponuditi bolje znanje o kovidu-19 od biologa, već zato što političkim ciljem o etničkoj unifikaciji Srba učvršćuje i širi svoju organizaciju.
Već je i to poraz njene doktrine jer se ona održava etno-filijom a ne integrativnom nadmoćnošću hrišćanske socijalne ideologije nezavisno od nacionalnosti . Srpska pravoslavna crkva mrvi svoju teološku sadržinu time što je ,,ljubav“ među Srbima istakla kao jaču od univerzalnog jedinstva hristo-filije . Ona bi u školi ispovedala militantni srpski nacionalizam, čistu osvajačku politiku sadašnje države Srbije, kao što to sada i čini na ulici.
STRAH CRKVE
Beogradska crkva se u Crnoj Gori upinje da ne padne na kolena, da joj se na francuski način ne oduzme sakralna imovina Crnogoraca koju su oni držali do 1920. godine. Tada bi država mogla iznajmljivati hramove, manastire i druge objekte onoj crkvi koju želi u konceptu socijalnog mira i lojalnosti Podgorici bez ikakvih subvencija crkvama.
U Francuskoj su od 1905. godine vlasnici katoličkih, protestantskih i jevrejskih hramova opštine, dakle lokalna država, i one ugovorno određuju korisnike. Popove bira opština i oni su državni službenici sa platom i penzijom, a Pariz bira biskupe i čita korespondenciju pape sa njima bez prava Vatikana da direktno saobraća sa biskupima. Popovi ne mogu čitati u crkvama papine poslanice bez dozvole francuske vlade. Vlada zabranjuje da se u bilo kojoj državnoj ustanovi ističu verski simboli poput krsta i ikona i da u njih popovi ulaze u uniformi i ispovedaju veru.
Francuska zabranjuje crkvama da koriste hramove za političko dejstvo protiv civilnih političkih organizacija i javnih ustanova, što znači da pop ne može da govori o društvu. Protiv ovoga je ustao, Mađar poreklom, predsednik Nikolas Sarkozi kada je tokom posete papi Benediktu XVI 2007. godine isticao značaj francuske katoličke crkve za socijalni diskurs. On je zahtevao da se umesto negativnog laicizma zauzme pozitivni, jer francuski ustav iz 1958. godine, slično crnogorskom iz 2007. godine, ne definiše šta je laicizam, sekularizam. Sarkozi nije uspeo da uvuče Crkvu u političku arenu, jer se Francuska tada našla u ofanzivi sa rastućim islamskim fundamentalizmom i terorizmom.
Ko želi talibane i vahabitskog muftiju u školi i javnom prostoru? Otuda bi pop i danas, ukoliko bi se upustio u kritiku javnog života u zemlji i stao politički predlagati nova rešenja, rizikovao da ga Francuska istera iz crkve, da mu zabrani privatne propovedi, ukine platu, protera ga u zatvor u džungli Francuske Gvajane, zabrani mu da glasa kako je to već činila u više navrata posle Revolucije 1789. godine.
To ne možemo zamisliti da bilo ko želi da se dogodi i u Crnoj Gori, ali ako dođe do radikalnog raspleta rivaliteta Podgorice i Beograda, onda su i radikalni završeci zamislivi .
CRKVA I NAUKA
Zabluda je sledbenika Crkve da su religija i nauka komplementarne i da mogu zajedno biti u školi. Ni u čemu nisu komplementarne sem u mašti teologa koji tu neistinu neumorno ponavljaju ne bi li proširili stepen samoodrživosti Crkve preko škole, na teret naroda.
Kada bi nauka i religija bile sestre onda biste na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu svakako pronašli astronomiju Brahea, Galileja, Habla i Hokinga, biologiju i evoluciju Čarlsa Darvina, infinitezimalni račun pobožnih Lajbnica i Njutna zbog kojeg je svet beskrajan – idući tragom starog Zenona, kome se Crkva do juče podsmevala. Možda bi na Bogosloviji istakli i da se Lajbnic, iako je 1601. godine postao dvorski matematičar, šest godina borio da od lomače spase svoju majku koju su optužili za veštičarenje. I bilo bi svakako pozdravljeno kada bi na Bogosloviji izneli realnu srpsku istoriju akademika Sime Ćirkovića i Stojana Novakovića, filozofiju prirode Đordana Bruna i Ruđera Boškovića i geologiju Zemlje od Da Vinčija na ovamo.
I bili bi srećni kada bi na Bogosloviji znali za krvotok Viljema Harvija umesto Corpus Christi teologa, kada bi čitali pobožnog Dekarta i njegovu cogito kritiku crkvenih univerziteta kao konzervatora dogmi, kada bi otkrili Danteove razloge za sekularizam i s ljubavlju upijali reči ogromne plejade evropskih humanista počev od rimskog Cicerona, venecijanskog Petrarke, Fičina, Mirandole, Erazma, Mora, Rablea, Montenja, Bekona , Paracelzijusa, Holbaha , Didroa, Marksa...
O, da, čuće se na časovima filozofije i etike na Bogosloviji imena starih i novih tvoraca nauke i humanističke filozofije , umetnosti i književnosti, ali samo zato da bi oni bili odbijeni jer se protive ideji kaluđerskog savršenstva. Zbog toga, setimo se, kako je divno i davno humanista Mateo Palmieri 1494. godine u svojoj ,,Državi života“, La citta di vita rekao kaluđerima:,,Onaj ko nema šta da da, ne može biti darodavan. I onaj koji voli usamljenost ni ne može biti pravedan, niti snažan, niti iskusan u onim stvarima koje su važne za vladanje i javne poslove za većinu naroda“.
Idealna država popa je manastir jer u državi stvarnog života sve vrvi od hiljadu znanja, poduhvata i emocija koje on ne može da saplete pod mantiju .
Tvorci nauke u srednjem veku su gotovo svi bili religiozni. I gotovo da je celo renesansno slikarstvo i kiparstvo bilo religiozno. Ali je ono bilo antropocentrično umesto teocentričnosti i određivalo je smisao života u skladu sa slobodom ljudi od Boga. Suprotstavila se država ljudi Božjoj državi crkvenog monopola na istinu.
Kao što su i danas mnogi naučnici religiozni ali odbacuju Crkvu kao sudiju istina i potrebnog znanja.
Možda vas sledeći podatak neće iznenaditi, ali od svih dobitnika Nobelove nagrade u naučnim oblastima u XX veku svega je 10,5 odsto bilo deklarativno nereligiozno, zajedno sa agnosticima i slobodoumnim autorima! Ostalih 9/10 su bili relgiozni sa različitim stepenima odanosti svojim zajednicama , ali nijedan nije poznat da je zastupao ideju Božije države i Crkvu kao gospodara istina. Od vere su uzimali šta im je bilo po volji. Sam Alfred Nobel je bio ateista.
NEMOĆ PRAVOSLAVLJA
Nauka je nastala izvan crkvenih univerziteta u XVI veku šireći se paralelno sa njima samostalnim istupima istraživača, preko budućih državnih univerziteta, obaveznog osnovnog školovanja dece i preko državnih ,,realnih“ škola, gimnazija i drugih. A na crkvenim univerzitetima Evrope se uglavnom izučavala teologija, pravo i medicina bez hirurškog prodiranja u telo. Danas nije tako. I ogromna je razlika između pravoslavnih bogoslovija i katoličkih i protestantskih univerziteta.
Na katoličkim i protestantskim univerzitetima se hrišćanska ideologija ,,scijentizuje“ u skladu sa prihvatljivim etičkim opredeljenjima. Religija uzima naučna dostignuća i sve više tumači prirodu i svet sa stanovišta nauke a ne i bukvalnog preuzimanja Biblije i nametanja starih dogmi. Kralj prihvatanja scijentifikacije hrišćanstva je po nama Hans Kung, najveći katolički teolog XX veka.
A odredba da je neki univerzitet katolički ili protestantski se odnosi jedino na pravnog osnivača univerziteta pri čemu su nauke i veštine na univerzitetu odvojene od religije tako da se sa diplomom dobijaju profesionalne i stručne verifikacije znanja u istom rangu kao i na državnim i privatnim univerzitetima. Na verskim univerzitetima nauka i vera stoje odvojeno, stoje potpuno paralelno, nisu komplementarne ni u čemu, ali pitomci svakako mogu obavezno ili dobrovoljno ići na religijske obrede. No, to nema uticaja na stručnu diplomu.
Primera radi, Franjevački univerzitet u Stobenvilu u Ohaju nudi, osim klasičnih predmeta iz teologije, lavovski opseg sa civilnih profesionalnih univerziteta. I u skladu sa tim student dobija odgovarajuću diplomu. Ti civilni predmeti su: računovodstvo, filozofija, istorija, antropologija, političke nauke, ekonomija, biohemija, bioinformatika, biologija, hemija, umetnost komunikacije, kompjuterske veštine, krivično pravo, nauka o obrazovanju, filmska umetnost, finansije, međunarodno poslovanje, studije čoveka i porodice, kliničko savetništvo za mentalno zdravlje, menadžment, marketing, matematika, mašinska inženjerija , neurologija, klinička psihologija, sociologija, socijalni radnik, softverski inženjering, teatar, medicinsko sestrinstvo, zapadna i svetska knjževnost, i drugi predmeti i programi.
Dakle: kada diplomirate na franjevačkom univerzitetu vi možete biti inženjer , teatrolog, politikolog, ekonomista, socijalni radnik , IT inženjer i programer, marketinški propagandista - i drugo, što zavisi od grupa predmeta koje odaberete za studije. Naravno, sve programe profesori prožimaju navodnom katoličkom etikom umesto humanističkom. To je njihova beznadna intervencija u nauke, a više je nego složena s obzirom na to da je kroz istoriju rimska etika bila stosmislena zbog čega se papa Franja ovih dana izvinjava u Kanadi za nečuvene genocide katoličkih učitelja u državnim obaveznim internatima za indijansku decu tokom XIX i XX veka.
I na kraju, ako vam je do klerikalne karijere, onda možete odabrati verske predmete koji se slušaju bilo gde na univerzitetima religije. I dekan ovog univerziteta je sada žena.
Predmeti na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu isključivo služe za tvorbu teologa i popa, i oni od studenta ne stvaraju naučnika već vernika. Kaže ovaj ,,fakultet“ da on ,,osposobljava studente oba pola za sveštenički, veroučiteljski poziv i naučni rad u oblasti teologije“.
Od ova tri obećanja o navodnoj profesiji budućih diplomaca već dva nisu ispunjiva. Prvo, da se žene na ovom fakultetu osposobljavaju za sveštenički poziv, što je nemoguće jer su popovi isključivo muškarci, a druga je ona o naučnom teologu: teolog ne može biti naučnik za teologiju jer ne bi bio teolog. Naučnik i teolog su dva sveta, isto kao i naučna prosveta u odnosu na vero-učenje. Ne postoji naučni teolog. Jedino što je tačno je to da ovaj ,,fakultet“ školuje omladinu da po diplomiranju za ,,diplomiranog teologa-katihetu“, što je naziv za vero-učitelja , rasejava religiju po verskim slušaocima.
To može, ali, molimo vas, ne u državnim školama, javnim preduzećima, dečjim vrtićima, ministarstvima vlade, vojsci, policiji, bolnicama, zatvorima, parlamentu , televiziji, radiju i po državnim plažama. Ako smo nešto kod ovoga izostavili, molimo vas, dodajte.
Dodajte i imunitet narodnog budžeta na finansiranje Crkve sem za verske spomenike istorije i kulture.
