Da li je Srbija toliki antiislamski faktor, odnosno toliki zaštitnik navodnih evropskih interesa na Balkanu, da joj na sva njena ogrješenja i nepočinstva treba velikodušno progledati kroz prste, kao što to dosljedno više od tri decenije čini savremena Evropa – prilično je diskutabilno. Dok se na najmanje odstupanje od evropskog puta Crna Gora, Bosna i Hercegovina, Makedonija ili Кosovo nimalo sentimentalno upozoravaju na grešku, Srbija gotovo slavodobitno plovi u svojoj umišljenoj veličini, stalno držeći šaku na vratu okolišu na čije teritorije, istorijsko i drugo nasljeđe imperijalno jasno pretenduje.
Potpuno je pogrešno mišljenje da Evropa, razumljivo zajedno sa Amerikom, nije mogla da spriječi surovi građanski rat kojim je u prvom redu Srbija divljala devedesetih godina na prostoru bivše Jugoslavije. Tačnije, da ga nije mogla prekinuti i, uz značajno umanjeni broj žrtava, okončati znatno ranije. Pored Srbije u jugoslovenskim ratovima učestvovali su, razumljivo, i neki drugi, pitanje je koliko izazvani srpskom agresijom, a koliko neizmirenim unutrašnjim istorijskim računima iz prošlosti. Rat prosto prije završetka decenije nije okončan i ako je Zapad raspolagao dovoljnom snagom da ga na vrijeme obuzda. Daleko od toga da kabadahija Milošević nije, bar jedno vrijeme, uživao u simpatijama Zapada i zapadnoj prećutnoj sućuti za navodne samo srpske žrtve. Кako da se Milošević zaustavi kad predstavlja, po rezonu nekih od zapadnih lidera, jedino jakog čovjeka poslije čijeg mogućeg pada bi se navodna balkanska situacija još više zakomplikovala?
Da se i u toku krvavih ratova devedesetih Srbiji značajno povlađivalo, svjedoči i energična zabrana uvoza oružja bosanskim Muslimanima, kao najugroženijoj etničkoj skupini na uzavrelom jugoslovenskom ratištu. Evropska je hipokrizija išla dotle da je zabrana uvoza oružja samo za bosanske Muslimane tobože nadoknađivana humanitarnom pomoći koju su, uostalom, dobijali i drugi naoružani do zuba.
Кonačno, ko može pogoditi zbog čega se i protivu koga Srbija danas intenzivno naoružava? Кome to i zbog čega prijeti? Nema govora da je Evropa zbog toga do sada ukorila Srbiju ili posumnjala u njene dobre namjere? To što nekoliko naroda i država oko Srbije svakodnevno strahuje za svoj građanski mir i evropsku budućnost - Evropu, naravno, ne tangira.
Sve bi, možda, bilo koliko-toliko razumljivo da Srbija svjesno i otvoreno u sebi ne gaji antievropski mentalitet, uz nimalo skrivane javne simpatije za Putinovo samodržavlje, uključujući Putinovu agresiju na Ukrajinu, Gruziju, ili nagoviještenu agresiju na Moldaviju. Fina i rafinovana Evropa jednostavno drži da će se Putinovi apetiti tu nekako i završiti, pa se, žrtvujući interese nekoliko manjih država tobože svojih saveznika, kloni oštrijeg konflikta sa ruskim međedom. Daj Bože!
Ono što posljednjih godina sve više, u ozračju brojnih Srebrenica i drugih srpskih zločina devedesetih, izbija u prvi plan, tiče se konačnih odluka Haškog tribunala, koji je dobroćudno u pomenutim ratovima tretirao Srbiju kao samo jednu od zaraćenih strana, a ne kao nesumnjivog agresora i začetnika jugoslovenske ratne drame. Teško je izbrisati iz ukupnog sjećanja sudionika početaka ratova devedesetih, onu upečatljivu sliku svečanog ispraćaja tenkova navodne Jugoslovenske narodne armije, upućenih iz Beograda na Vukovar, još teže se lišiti prizora uništenog i obezljuđenog Vukovara, nastalog poslije divljanja njegovih oslobodilaca.
Mogu se prevashodno Evropa, a dijelom i Sjedinjene Američke Države javno kloniti sjenke plemenite juridistkinje Кarle del Ponte, ali poslije svega, dakle, njene demonstrativne ostavke, mnogima vidljivo ostaje knedla u grlu.
