Piše: B. Grinevski
Eto, saznadasmo i to, crno na bijelo, da ne bude zabune, bjelodano, transparento, neupitno, nedvosmisleno, jasno i prejasno: ,,Politika“ beogradska, koja samo slovima u naslovu liči na novinu koja je davno postojala, prije “dešavanja naroda”, objavljuje plan za popis u Crnoj Gori, iz pera jednog od srpskih gurua mitilogizovane lažne istorije.
Ime mu nećemo spominjati, da mu ne dižemo cijenu. Ime je, zapravo, sporedno - misli i zbori i piše taj ,,iz glave cijela naroda”, kako to, u ,,krugu dvojke“, plus nekoliko kafana i restorana (SPC, SANU i nekoliko fakulteta se podrazumijeva), shvataju srpski nacionalni dušebrižnici, nacional-šovinisti, ksenofobi, pjesnici i pisci na braniku zločina i zločinaca, kvislinga i izdajnika - ljotićevaca, nedićevaca i četnika, plus poslušni mediji i tajne službe, njihovi agenti i svi ostali tajni i javni nacionalisti i fašisti iz zemlje Srbije.
Plan je jasan - bolje reći njegov cilj: svesti Crnogorce na manjinu u sopstvenoj zemlji, odnosno marginalizovati, pa onda skrajnuti i utrnuti ideju i politiku obnove crnogorskog nacionalnog i državnog identiteta. Kada se broj onih koji se izjašnjavaju kao Crnogorci smanji na četvrt, biće lakše utuliti našu zemlju.
Popis planiran za 2021. još jedna je u nizu prilika da se sruši Crna Gora i da se vrati u političke i kulturne obrasce koji i dalje vladaju u Beogradu i Banjaluci.
Politički protesti u vidu litija pokazali su gorepomenutima da je velikosrpski nacionalizam (i njegove varijante i nijanse u Crnoj Gori) živ. Serija teških i sramotnih istorijskih poraza je već zaboravljena ili je, u paralelnoj stvarnosti i isparenjima nacionalnih laži i ober-laži, upravo suprotno od onoga što će dovijeka ostati.
Pripreme za crnogorske parlamentarnr izbore - za tu političku ideju - ipak ne teku baš najbolje. Jedinstva pod kapom (pardon: pod šubarom!) srpske crkve, po svemu sudeći, neće biti, mada to ,,narod traži”, kako to starinski veli jedna od ,,najsrpskijih srpskih partija iz srpske Crne Gore”.
Zato je poruka sa stranica “Politike”, zapravo, višeslojna. Prvo, ona potvđuje konstantu velikosrpskog napora i cilja u Crnoj Gori: da Crne Gore nema. Drugo, ona ukazuje na suštinu namjere koju srpski nacionalistički krugovi nikad nisu ni krili: Crnogorci ne postoje i ne treba da postoje. Bez Crnogoraca, nema ni Crne Gore. Treće, i ne manje važno, obznaniti ovakvu namjeru (javno, bez zazora i straha da će ih neko iz tzv. ,,međunarodne zajednice” upitati, na primjer, ,,što pričate to, jeste li vi normalni?” i slično) ukazuje na izvornu i, bar, početnu samouvjerenost autora i onih koji su organizovali da se to objavi, da se jedna takva proklamacija mržnje i neprijateljstva prema Crnoj Gori i Crnogorcima može učiniti javno.
(Izgleda da su se u posljednjem ovi stručnjaci za nacionalno-etnički inženjering malo prevarili: ovog teksta nema u on-line izdanju vodećeg srpskog dnevnika. Baš bismo voljeli znati ko im je rekao da im takvo dodatno provaljivanje nije potrebno!)
Sa naše, crnogorske strane, shvaćene u najširem značenju te riječi, ostaju bar dva upita:
(1) Da li su oni političari i NVO-analitičari u Crnoj Gori, koji godinama i decenijama trube o tome kako su identitetska pitanja vještački potencirana i podlo plasirana kako bi izazivala ,,nepotrebne razlike”, išta iz ovoga naučili? Jesu li spremno da što o tome javno kažu?
(2) Da li su oni političari i crkveni velikodostojnici u Crnoj Gori koji slijepo i bespogovorno slijede (tj. predvode, jednako destruktivno i zlobno) pokret za nasilno posrbljavanje Crne Gore dovoljno iskreni i hrabri da javno podrže taj projektovani cilj za popis iduće godine - svesti Crnogorce ispod 25% u stanovništvu Crne Gore? Smiju li oni to?
Za obije ove družine imamo, za kraj, jedno malo podsjećanje: ono što je srpski nacionalizam (njegovi ideolozi, promoteri i propagandisti, njegove vojske i paravojske, osuđeni i neosuđeni ratni zločinci i sva ta bulumenta zajedno, medije da ne zaboravimo) uspio da u posljednjih trideset godina uradi jeste - da smanji broj Srba, i u apsolutnim brojevima i u procentima - u svim zemljama i u svim krajevima đe su oprobali svoje umijeće ,,smanjivanja broja i procenta” drugih.
U Crnoj Gori im neće biti dozvoljeno ni jedno, ni drugo. Da je sreće, to bi, pored zvaničnih reakcija, koje su – konačno - sa svih nivoa i iz svih resora, nedvosmislene i odlučne povodom ove stvari, trebalo da bude odgovor i iz opozicionih krugova.
Jer, da ne zaboravimo, a i oni da ne zaborave: jedno je biti politička opozicija, a sasvim drugo opozicija postojanju sopstvene države. Za ovo drugo postoji jedno precizno ime, od kad je država i nacija.
