Barski glagoljski misal iz 1893. godine je kapitalno djelo koje ima izuzetnu vjersku vrijednost i simboliku.
Njim je po prvi put omogućeno da se liturgija u Crnoj Gori služi na glagoljici, a ne na latinskom jeziku. Ta istorijsko-religijska vrijednost ga svrstava u red najznačajnijih pisanih djela sa prostora Crne Gore.
Nakon što je uspostavljen konkordat između Svete stolice i Crne Gore 1886. godine pristupilo se pripremama štampanja vjerskih knjiga na glagoljici.
Sve pripreme za štampanje misala glagoljicom uradio je hrvatski filolog i sveštenik Dragutin Antun Parčić, zbog čega ga nazivaju i Parčićevim glagoljskim misalom.
Skoro cjelokupno prvo izdanje (Rim, 1893) otkupio je austrougarski poslanik pri Vatikanu, a nekoliko primjeraka upućenih u Crnu Goru je izgubljeno, pa je 1896. godine štampano drugo, a 1905. treće izdanje.
Pojava glagoljskog misala na staroslovenskom jeziku imala je velikog odjeka na južnoslovenskom prostoru i šire, a prvi put je u Crnoj Gori korišćen 1. januara 1895. godine na liturgiji u katedrali u Starom Baru, koju je služio nadbiskup Šimun Milinović.
Sačuvani primjerak koji vam predstavljamo nalazi se u Škaljarima, odnosno Kotoru. Inače, misal je knjiga u kojoj su sakupljene sve molitve na misama na cijeloj liturgiskoj godini, sadrži kalendar, tekstove misa, a završava sa kolofonom.
