Crnogorsko narodno pozorište u saradnji s Kraljevskim pozorištem Zetski dom započelo je rad na obnovi predstave “Princeza Ksenija od Crne Gore – Izgnanička tugovanka doma Petrovića”, prema tekstu i u režiji Radmile Vojvodić, koja će premijerno biti izvedena u Podgorici i na Cetinju u februaru naredne godine.
Drama Princeza Ksenija od Crne Gore nakon uspješnog života predstave od praizvedbe 1994. i izvođenja na matičnim scenama i na brojnim gostovanjima do početka dvijehiljaditih, imaće svoje drugo premijerno izvođenje u novom rediteljsko-dramaturškom čitanju autorke.
„Ako 90-ih prošlog vijeka, kad se razarala jugoslovenska država,nijeste pakovali kofere i zavežljaje iz nužde, bježeći od ratnih pošasti ili mobilizacije,ako nijestetu odluku donijeli u gnjevu i razočeranju, onda ste bili u tjeskobi unutrašnjeg egzila… Pa ste, na primjer, rekli: živjelo pozorište. Radili sterizikujući i djelujući u solidarnosti na jednoj predstavi ili idući u pozorište da gledate tu predstavu“, kazala je Radmila Vojvodić.
Kako je podsjetila, događaj ove predstave jeste dolazio iz teatra, ali nije imao veze samo sa njim.
„A danas se čini polemičko–politički još aktuelnije i izazovnije posegnuti za tom specifičnom građanskom glosom iz vremena kad je Crna Gora 1918.terra incognita; izgnanstvo ili samoignanstvo njenog suverena, svejedno je, jer proteže se crnogorski unutrašnji egzil do danas. Put u ponovni rad na predstavi nije stvar pukog rimejka projekta. Ova tema je dovoljno eksplozivan potencijal za novu teatarsku izvedbu, na novi način teatarski ljekovitu“, poručila je Vojvodić.
Podsjetimo, predstava je praizvedbu imala u Zetskom domu 10. februara 1994. godine na Cetinje, a u obnovljenom Crnogorskom narodnom pozorištu u Podgorici i u koprodukciji sa Kraljevskim pozorištem Zetski dom premijerno je izvedena 1997. godine, dok je stoto izvođenje obilježeno igranjem 16.decembra 1998. godine.
Predstava je stekla status kultne predstave, koja kao pozorišna priča zalazi neposredno u istorijsko pamćenje, a po ocjeni pozorišne kritike uspostavljao se odnos između gledališta i scene kroz posebno snažne emocije, gotovo pobožno kako zapisuje teatrolog Feliks Pašić - što je čini pozorišnim fenomenom.
