Povodom 21. maja, Dana nezavisnosti, srpski istoričar Aleksandar Raković podijelio je sa javnošću sopstvene duševne bolove, koje mu ovaj praznik izaziva: “Secesija Crne Gore 2006. za mene je bila isto tako težak momenat kao kada je 1995. pao Knin i kada je 1999. okupirano Kosovo i Metohija“, kaže Raković.
Jasno je da Raković mora imati depresivne opservacije, kada je sebi stvorio pogrešnu predstavu o crnogoskom referendumu i o Crnoj Gori. Crna Gora nije dio Srbije, pa da se postupak njenog osamostaljivanja može definisati kao secesija, već je Crna Gora do 21. maja 2006. bila ravnopravna članica državnog saveza sa Srbijom. O državnom statusu Crne Gore odlučili su njeni građani, slobodno izraženom voljom, dok su o sudbini Knina i Kosova, posredno ili neposredno odlučivali građani Srbije. Zato crnogorska nezavisnost ne bi trebalo Rakoviću da stvara boli, jer su o njenom statusu odlučivali oni koji u njoj žive. A Raković ne živi u Crnoj Gori, pa se ne može smatrati gubitnikom. Za Knin i Kosovo možda i ima razloga da osjeća grižu savjesti, jer se za njihovu odbranu mogao boriti. Ali nije.
Raković kaže da je doskora vjerovao da će se srpstvo teško oporaviti od ovih udara, pa i od obnovljene nezavisnosti Crne Gore. No, uprkos svim nedaćama i naletima Đukanovićevog segregacionističkog režima, kaže Raković, srpski narod u Crnoj Gori je, predvođen svojim političkim liderima, uspostavio čvrstu liniju odbrane. U odbranu srpskog nacionalnog identiteta Crne Gore, dodaje Raković, “konačno se 2020. pridružila i Mitropolija crnogorsko-primorska.“ I time je, veli on, spriječena namjera da se Srbi protjeraju iz Crne Gore. Da li ovaj čovjek stvarno misli da je neko namjeravao da izvrši protjerivanje 30% državljana Crne Gore, i to u mirnodopskim uslovima? Ako misli, onda svakako ima izvjesnih problema za čije rješavanje istoričari nijesu stručni.
Raković nastavlja sa “lijepim vijestima“, pa kaže da “crnogorski konvertiti nisu uspjeli da stvore naciju crnogorskih separatista.“ Što je “nacija crnogorskih separatista“, zasigurno ne zna ni Raković, ali vjerujemo da tom sintagmom označava pripadnike crnogorske nacije. Na Rakovićevu žalost, ovih “separatista“ je u Crnoj Gori 2011. godine bilo 45%. Onda kaže da su Srbi 30. avgusta “osetili ukus pobede“, i opet pokazuje da ima problema sa činjenicama i logičkim mišljenjem. Pod Srbima on očito smatra pobornike koalicije “Za budućnost Crne Gore“ i Demokratske Crne Gore, iako su nacija i politička stranka nešto sasvim različito. Neka mu bude da su isto, ali “ukus pobede“ nijesu osjetili. Tačnije, “osetili“ su je tek kada im se pridružio jedan Albanac i dodao im mandate koji su nedostajali za formiranje Vlade. Eto kako sudbina ponekad može da bude paradoksalna, a činjenice suvišne.
Od ovog “ukusa pobede“, veli Raković, crnogorski konvertiti žive u strahu od povratka srpskog identiteta državnosti Crne Gore, što je opet njegova originalna kovanica, koja je neprevodiva na strani jezik i neobjašnjiva na srpskom i crnogorskom. Državnost, istoričare Rakoviću, čini sistem vlasti, teritorija, građani, simboli, pravni akti... Ne postoji ni srpski ni crnogorski identitet državnosti Crne Gore, već postoji crnogorska državnost, u liku države Crne Gore, i postoji srpska državnost u liku države Srbije. Srpska crnogorska državnost je oksimoron, isto kao i crnogorska srpska državnost. Izgleda da je Rakovićeva originalnost jedino u besmislicama.
Na kraju svog ispovijednog teksta, Raković iznosi očekivanje da će jednog dana biti stvorena savezna država od Srbije, Crne Gore i Republike Srpske. Opet Raković misli bez konstatovanja činjenica, jer Crne Gora je, ako je gospodin Raković zaboravio, članica NATO i ona ne može stupati u državne saveze sa državama koje nijesu članice. Ali kada Srbija i Bosna i Hercegovina postanu članice NATO, Raković može aktuelizovati svoju zamisao.
