Javnost u Srbiji nepodijeljeno je opredijeljena u podršci državnom udaru u Crnoj Gori koji je dvostruko kvislinški, u odnosu prema Beogradu, i u odnosu prema Moskvi. Vlast i opozicija u Srbiji otkrivaju neslaganje samo na marginama političkog procesa, njihova opredijeljenja podudarna su na svakom od presjeka izazova koji su suštinski, odnos prema Kosovu, prema Crnoj Gori i prema opštem jugoslovenskom nasljeđu, podrazumijevajući potrebu za novim tumačenjem susjedske budućnosti saradnji i integracijama.
Putinov neuspjeh u Ukrajini štaviše ne podrazumijeva ustupanje pred zacrtanim ciljevima malog Šengena, Otvorenog Balkana ili Srpskog svijeta, svejedno. Putin je, između ostalog, arhetip, personifikacija zla koje je u proteklih 35 godina postalo amalgam otpora i odbacivanja Jugoslavije, Evrope, američke kulture, svakog britanskog talasa, kapitalizma, individualizma, sloboda, inovacija, duha vedrine i optimizma. Milošević je u devedesetim samo čekao Putina, i tek ga dočekao, ali je tih 15 ukletih godina mogao i bez njega. On zapravo ne bi uspio bez Koštunice, i uspio je. Vučić dobro zna da neće uspjeti bez Đilasa, ali to jasnije uviđaju svi u Crnoj Gori koji su mete Đilasovog medijskog terora. Odgovorniji dio Srbije podlegao je upravo kampanjama Đilasovih medijskih relativizacija, političkog džeparenja i šanerske etike.
Demonstracije u Podgorici imaju precizno postavljene političke ciljeve, izbori koji se zahtijevaju su i legalni i legitimni, dok su u smislu političkog pritiska apel EU-NATO partnerima da je dalja podrška akterima državnog udara i izdaje narušavanje svih načela svake slobodne političke zajednice.
Svi Putinovi saučesnici moraju biti tretirani kao Putinovi saučesnici. Razaranje Ukrajine odvija se u potonjoj perspektivi razaranja Jugoslavije. Razaranje Srbije je epilog koji gotovo da je logičan. Srbija je u proteklih 10 godina ostala bez najmanje pola miliona stanovnika. Više od 50.000 preminulo je u pandemiji za koju je isključivo odgovorna Kina, Vučićev partner u korupciji i političkom nasilju. Za toliko umiranje antivakserske kampanje i razoren sistem javnog zdravlja upravo povjeren ministarki koja je pozivala na liječenje korone bijelim lukom i slaninom, i krstila pred kineskom vakcinom. Pretpostavlja se da je za istih deset godina pobjeglo takođe najmanje 50.000. Demografska kataklizma djelimično je prikrivena uvozom upisanih državljana iz Bosne i Crne Gore kojima Vučić ne samo da pokušava da zakrpi ponosne potomke Obilića koje je preveo u Staljinove mužike, on na njih računa kao na svoju pretorijansku gardu. Uništio je sve čega se dotakao. Nakon razvaljene elektroprivrede, postavio je novog pečenjara, da spali penzioni fond, pa će nam Putin slati rublje AliEkspresom.
Srbija je crna rupa na evropskom prostoru solidarnosti sa Ukrajinom, i takav njen status podudaran je odnosu cjeline politike i društva prema kosovskom izazovu, većinskom narodu i premijeru lično. Politička Srbija je jedna bruka, kakva nikad nije bila. Crna Gora ne sme očekivati bilo kakvu podršku u smislu razumijevanja, i u svjetlosti vizije za zajedničku budućnost koja podrazumijeva obostrano uvažavanje na načelima jednakosti.
Od trenutka kad je Vučić napustio evropsku agendu, tokom 2016, ponesen Putinovim rastom koji se prije svega zasnivao na podršci zvanične Njemačke, i jednome i drugom, bez uspjeha sam pokušavao da pridobijem javnost u Crnoj Gori i tada vladajući DPS za regionalnu koaliciju koja bi nas vratila na uspomene saradnje Đukanovića i Đinđića koja je doprinijela obostranoj demokratizaciji i početku odbacivanja zločinačke prošlosti, i njenog nasljeđa. Vučić, Đilas i ekološki prilepci izbrisali su ostatke ostataka razuma, ne samo evropske ideje, u javnosti i javnoj politici. Srbija je prepuštena izumiranju koje će se zaustaviti tek kad bude jasno da je njeno razaranje opšte evropsko pitanje, poput Ukrajine, kako su margine i dalje plijen malignih sila koje uništavajući periferije postavljaju paradigme napada na evropske metropole. Novo otvaranje afere Agrokor i prodora prljavog ruskog kapitala, koruptivnog i političkog, ukazuje ne samo na nedavno prokletstvo spojenih sudova nego i na teoriju domina. Kakva da je, Srbija ne smije pasti. Kolika da je, Crna Gora ne pada, dok su u stanju mirne pobune svi koji zastupaju evropsku ideju čiji je smisao u slobodi koja se brani solidarnom uzajamnošću.
