Rearhaizovani jedinstveni i svjetovno-sakralmo sijamski litijski „pobjednički politički blok“ (kao i 1918) ne može da samoopstane (u „borbi protiv podjela“/razlika, istine i vlasti), a da trajno, programski, ne (u)ništi i profundirano zarobljava milenijumsku istorijsku samoreprodukciju državotvornog crnogorskog naroda-nacije u svoju pantokratsku svetovelesrpsku istor(iolog)iju. U njoj se istočno-vizantijska teologija i teokratija izopačava u pantokratsko-satanokratsku obmanu, pr(ij)evaru, simulaciju istine kao laži, zarobljenja kao oslobođenja.
Ova svetoveljesrpska imperijalna istor(iolog)ija zarobljava i udvaja povijesni „u sebi udvojeni totalitet“ crnogorskog društva. Iz nje primordijalno proizilazi i ishodi i samo zarobljavanje, i udvajanje totaliteta crnogorskog društva, i samo zbog toga, imperijalnog odnosa, izopačenje u pantokratski ukupni sistem vrijednosti. To je perverzivno izokretanje u kojem je zarobljenje ujedno i oslobođenje, ono ponovljeno osvajanje kao samozarobljenje, „izvanjsko zlo“ kao „domaće zlo“, satanizacija kao sveta sakralizacija, „krađa i prekrađa zvona“ kao svetinja osvajača, ubistvo nezavisne Crne Gore kao samoubistvo.
Znači, da „pobjednički blok“ ignoriše da je on već svojim osvajačkim programskim „ugroženo agresivnim“ djelovanjem zarobio i udvojio državu, naciju i nezavisnu Crnu Goru i ponovo je zarobio „sebe u tuđina“, svoju vlast i državu, a ne obrnuto, kako ga pripisuje drugom. Baš iz toga se i uobličio svetosrpsko-svetosavski totali(tari)zam.
Za „pobjednički“ politički blok nacionalni Crnogorci nijesu niti mogu biti (ni) „nacionalna manjina“, no samo za satanisanje, potpuno izopštenje i istrebljenje iz javnog života u „domorodački rezervat“. To čini simulakrumno („lažnom istinom“), jer mora zaštititi, okončati, prosto za(pro/pre))turiti svoje „apsolutno, a (u)dvoj(e)no čistunstvo“.
Svojim „apsolutnim početkom i čistunstvom“ „nova vlast“ razgolićuje svoju nezajažljivu potrebu psihotičke „ugrožene agresije“, koja je već „u sebi protivrječnost“ samom rearhaizacijom prošlosti (njenog vraćanja i nastavljanja), svojim diskontinuitetom opštecrnogo rskog suverenističkog pokreta, s usklikom „Nikad više 1918“, i ostvarenja tog pokreta - nezavisne Crne Gore, maja 2006. To je sve „pobjednički blok“ restartovao baš na 1918, kao „početka njenog kraja“, smjenjivanja „apsolutnog početka“ i „apsolutnog čistunstva“ u kretanju kao okretanju svetovelesrpstva (simbolično „spiralnog osmičenja“).
Osvajački agresivni „čistunci“ morali su da satanišu sve nacionalno samobitno i suverenističko crnogorsko, radi svoje „borbe za samoopstanak“ („socijal-darvinističke“) da bi oni bili neprikosnovena mjera i „lažna vjera“ njihovog „čistunstva“.. U „totalnoj kritici svega u prijethodnom suverenističkom režimu“ ozloglasili su ga da je on krivac za sve zlo u prošlom, ovdašnjem, sadašnjem vaktu i ubuduće. Zlonaum im je da opravdaju svoje slabosti i zlo i da ih podmetnu suverenistima (i kao osvetu za 2006), a naročito „domaće zlo“ samozarobljavanja.
Ovo hibridno-sijamsko „čistunstvo“ postalo je i prihvatano kao pra-totem, arhe-tabu tema, nesumnjiva „sveta dogma“ i pretpostavka, koja samo samu sebe samodokazuje. Zasnovano je na ostroškoj „taj(anstve)noj večeri izdaje“, pre(t)plaćeno bogato nadoknađena „čista“, „isprana“ dajanski darovana večera. To je onaj zavjerenički ugovor litijaške teokratske kontrareformacije koji je „ktitorskim zadužbinama i indulgencijama“ osigurao njihovo „čistunstvo“. I Biblija upozorava „Ne riče vo pred piće svoje“ („piće“ - obrok hrane i pića).
Zato je iz više razloga neophodno da se primordijalno dokazuje „čistunstvo“ vladajućeg političkog bloka, tim prije što je institucionalno prvačno obmanjivao javnost u „zarobljenju kao oslobođenju“ države nezavisne Crne Gore i vrhunio u nacizamnoj „veličanstvenoj litijaškoj“ kontrare formaciji. Ovo je nuždeno, prije i svrhu svega, radi sopstvene krivice i zlodjela samog osvajačkog političkog bloka: korumpiranost, organizovani kriminal, nezakonito bogaćenje, kršenje i neizvršavanje Ustava i zakona; antisuverenistička, antidržavna i protivotadžbinska kolaboracija sa hibridno-sijamskim vrhom SPC i srpske vlade, Ruske pravoslavne crkve i ruske vlade; institucionalna reafirmacija nacizma-fašizma; „antisekularizacije i teokratizacije nezavisne Crne Gore“. Također i: antidržavni i antiljudski (antivakserski) litijaški suicidni fanatizam; institucionalno programsko pripravljanje „zarobljenja Crne Gore“ i plana „Crna Gora mala Ukrajina“; lažna deklarativna hipokrizija obmane, pr(ij)evare Zapada da je „nova većinska vlast“ suverenistička, demokratsko-sekularna, anacionalna (nesrpska). Uz to, i programsko ne samo satanizovano, diskvalifikovano i diskriminisano, no i teoetnogenetički genocidno uništavanih narodnosno-nacionalnih Crnogoraca; pljačke iprepljačke (litijaških) crnogorskih svetinja i materijalnh dobara, posebito njihovog nezakonitog katastarskog upisivanja i prepisivanja itd. Sve zajedno, zbog „zarobljavanja nezavisne Crne Gore“ u svetosrpsko-svetosavski totalitarizam.
Prvo je D. Abazović svojim „apsolutnim početkom istorije nove vlasti bez granica“ (i onim starim „administrativnim“) naslutio „otvoreni Zapadni Balkan“ kao rješenje Kosova, a zatim ga najavio N. Medojević (kako sam već o tome napisao), a tek je to priznao voj(e)voda DF-a A. Mandić u prvoj sedmici juna o.g. javno prihvatajući Zapadni Balkan. Ovo liči od samog početka na t(r)ajno rusko-srpsko programsko pripravljanje faza za Zapadni Balkan. Time se samo može razumjeti jedinstvo većinskog političko-crkveno vjerskog bloka i privid njegovih unutrašnjih sukoba i „čarobni skok“ izmjene programa pred EU.
Prvi je nagrizao iz jednog ugla rečeni totalitarizam M. Zenka izjavom da su „u Crnoj Gori najugroženiji Crnogorci“. Čim je TV Vijesti u emisiji „Načisto“ P. Komnenića pokušala da izvede „načisto“ i onu „drugu skrivanu pobjedničku stranu“, vojevodići DF-a A. Mandić i M. Knežević autoritaristički su, ucjenjivački, zaprijetili da će bojkotovati TV i novine Vijesti, što nije bilo bez nekog efekta. Iz ovog „vrzinog kola“ pokušala je da isk(r)oči Vanja Čalović-Marković u ime MANS-a kada je kritikovala „novu“ vlast da čini baš isto ono, što je satanisala kod prijethodne vlasti, a svom oponentu S. Radunoviću da je i on u sukobu inteesa. Kad je naknadno P. Komnenić rekao za neku tvrdnju Vanje, M. Knežević je, nezavisno od njene tvrdnje, lično ad homine, „ugroženoe agresivno“ napao. Iako je baš radi toga Vanja ośetila ličnu i njenom suprugu osvetu, bitno je ukazala i „na onu drugu mračnu stranu“ čistunaca. Mada ovđe uprošćeno redukujem „Vanjin slučaj“ (doduše bez afera), to nas je ipak asociralo na onu izjavu Nikole Pašića, da se „zakon primjenjuje samo na neprijatelja“. Iako je nedovoljno shvaćen od svojih srodnih sagovornika na Gradskoj TV u prvoj dekadi februara o.g. A. Nikolaidis je pogodio u samu srž problema tzv. ukidanja podjela i izmirenja, izjavom da je suština toga „izmirenje DF-a i DPS-a“ bez čega je sve apsurdno, bez ikakve logičnosti, što je stvarno i predvidio. I Marko Milačić je dobro shvatio da je sa razvlašćenjem njihove vlade, razvlašćena i Skupština i cijela vlast i „izborna volja građana“ i pun žuči imenovao lidere DF-a da su oni „profesionalni Srbi“. No, i to je jednostrano ostalo samo u RAM-u pobjedničkog bloka. Poslanik Miloš Konotar (Ura) takođe s pravom navodi da većinsku Crnu Goru ne čine ni 41 ni 48 mandata, ni izborna volja, jer im nedostaju oni koji nijesu glasali, ali je i on za olako i obavezno potpisivnje tzv. temeljnog ugovora sa SPC. Ignoriše da je preinačenim Zakonom o slobodi vjeroispovijesti već prioritetno i bitno riješeno svesrpsko iredentističko prisvojštenje nezavisne Crne Gore Srbiji. Također je simulakrumno zaturio i činjenice da taj ugovor preutemeljava sam prokrijumčareni, sudski neutvrđeni Zakon i neispoštovanu ocjenu o njemu od EU, te i bez činjenice da je premijer Z. Krivokapić, prilikom razvlašćenja ministra V. Leposavića dodao mu je i to da ga je prevario da je uputio taj Zakon EU, a to ga je, nezavisno od Z. Krivokapića, savjetovao P. Šoć. Još mogući mandatar „nove vlade“. D. Abazović klikuje „nećemo dvije Crne Gore“, nego valjda hoće jednu svetovelesrpsku Crnu Goru u (kon)federalizovnim eparhijama SPC bez granica i sa posrbičenim Crnogorcima. Abazović je aferaški glorifikovao da je njegova vlada zaplijenila ogromnu količinu paklica cigareta, ali prećutkuje one neposredno prijethodne koje su godinu i po čuvane samo sa katančićem od tri eura. Prije njih je Momčilo Zeković Zeko u TV intervjuu izrekao istinitu tvrdnju da političari ne mogu da izvrše izmirenje, nego sam narod, bez partokratije i teokratije.
Zato i počnite, „većinski čistunci“, da dokazujete čistunstvo vašeg „apsolutnog početka“od 1918, bez istoriofobije i straha pred sobom.
