Načelo kojim se tolerisalo članstvo Ruske Federacije u Savjetu Evrope glasilo je da je integracija bolja od izolacije, saradnja od sukoba. U političkom smislu, Savjet Evrope, najstarija evropska zajednička institucija, posvećena zaštiti i promovisanju ljudskih prava, demokratije i vladavine prava, postavljen je na osnovama kompromisa tamo gdje su, upravo u skladu s načelima Savjeta Evrope, kompromisi nemogući i besmisleni.
Slično Savjetu Evrope, obesmišljene su Ujedinjene nacije, budući da su se Rusija i Kina izuzele iz globalnog poretka koji im je omogućio dinamičan ekonomski rast u toku posljednje dvije decenije. SAD su štaviše nedavno bile dužne da izdaju vizu ministru spoljnih poslova Ruske Federacije, jednome od najodgovornijih za najmasovnije i za svjetski mir najopasnije kršenje ratnog i humanitarnog prava u XXI vijeku, dok ima osnova i da je upleten u zločine terorizma, međunarodne korupcije, ubistva i kampanje govora mržnje. Drugim riječima, slabost Zapada nije u snazi onih koji gaze po zapadnim vrijednostima, te vrijednosti ne poštuju i ne primjenjuju zapadni zvaničnici, koji su dužni da ih primjenjuju.
U proteklih deset godina, spoljna i bezbedjnosna politika EU bila je neuspješna na dvije od tri tačke ruskog strateškog pritiska, u Ukrajini i bivšoj Jugoslaviji. Baltičke republike opredijelile su se za beskompromisan odgovor Putinu, ujedno snažeći NATO i partnerstvo sa SAD. Jugoslovenska paradigma pomogla je Putinu da Rusiji postavi nove smjernice koje su podrazumijevale obnovu sovjetske i carističke imperije, kako je Srbija u jugoslovenskoj federaciji čuvala komunizam staljinističke redakcije i radikalski model primitivnog društva čija su uporišta tranzicioni moguli, tajna policija i Svetosavlje.
U uspostavljenoj uzajamnosti, svi koji su imali stvarnu vlast od, za Putina takođe ključne 2000, u Putinovom usponu, i karakteru njegove vlasti vidjeli su novi oslonac revizije jugoslovenske dezintegracije. Njena ishodišta, uzajamna priznanja i ulazak u EU i NATO, trebalo je odlagati, smisao svakog dogovora i brisanja granica relativizovati, u očekivanju da će se Rusija ponovo uspraviti. Čekala se neka nova 1944. Srbija je bez obzira na pad Miloševića ostala poslednja članica Varšavskog pakta u koji Jugoslavija sasvim slučajno nije ušla, sticajem okolnosti a ne bilo čijom vizijom.
Bivšu Jugoslaviju dodatno je, zapravo snažnije od malignog ruskog i kineskog uticaja, zaljuljala politička stranputica zapadnog svijeta koja je nastupila povlačenjem EU pred agresijom Rusije u Ukrajini 2014, mandatom Donalda Trampa i Bregzitom. Aleksandar Vučić, Edi Rama, Milorad Dodik, Ričard Grenel i Gabrijel Eskobar istupili su s planom Otvorenog Balkana koji je, između redova, podrazumijevao povlačenje novih granica na Kosovu, u BiH, vjerovatno i u Crnoj Gori gdje je 2020. formirana kvislinška većina, saglasna s njihovim namerama.
Promjene granica ne moraju biti zloćudan model rješavanja sporova ukoliko podrazumijevaju pristanak svih zainteresovanih strana. Otvoreni Balkan je alternativa evropskoj integraciji, a ne iskorak u tom smislu, a Sporazum o slobodnoj trgovini na Balkanu (CEFTA) gotovo da je zaboravljen. Prvi put nakon dugo vremena istupivši sa stavom da je nezavisnost Crne Gore bila propust Srbije, dok se u Crnoj Gori ponovo formira njemu bliska većina, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić je potvrdio u Skupštini Srbije da je imao namjeru da nudi promjene granica.
Paket promjena, koji je vjerovatno uključio ukidanje nezavisnosti Crne Gore, s teritorijalnim ustupcima Albaniji, čemu bi upravo poslužio Abazović, trebalo je da bude Trampov poklon Putinu. Opredjeljenje tri ambasadorke u Podgorici, SAD, Britanije i EU, da deluju u skladu s Putinovim interesima, nastalo je iz političkih dogovora Trampa i Putina, i mreža agenture i korupcije kojima je Rusija manupulisala i zapadnim centralama i zapadnim periferijama, ali Crna Gora realno nema snage da to pitanje otvori.
Crna Gora je vezana i porodičnim koalicijama za propalu politiku Srbije koja i dalje čeka da se Rusija ponovo uspravi, mada je od toga izglednije da ukrajinska vojska uđe u Moskvu. Ali se Srbijom, i okolinom, vlada i iluzijom, ne samo medijskim, ekonomskim i parapolitičkim terorom. U Crnu Goru su, ličnim vezama, ušli Pink i Prva, Vučelić i Večernje novosti, bataljon pravih sveštenika i lažnih profesora, svaka se protuva uvukla u sistem i gotovo trajno smjestila.
Da li su Crnogorci nacija koja većinom to ne želi da bude, unutrašnje je i intimno pitanje budućnosti nezavisne države, ali je stvar opšte odgovornosti, za cjelinu bivše Jugoslavije, da se zahtjev za prevremenim izborima postavi u jasnu EU agendu, u koju spada i budućnost Ukrajine. Drugim riječima, da se EU mora braniti na svakoj tački, na svakom presjeku negiranja njenih vrijednosti i normi. Tek će Putinovim krajem da bude okončan ne samo Drugi hladni rat, nego i Drugi svjetski rat.
