Vavilonska kula propagandnih laži

Srpska pravoslavna crkva bila je lojalan partner komunističkih vlasti dugi niz godina tokom Titove uprave. Iako nevoljno, njeno sveštenstvo je nakon Drugog svjetskog rata uveliko sarađivalo sa svim državnim službama i poštovalo zakone Titove Jugoslavije. Glasila SPC javno su se odricala pravoslavnih sveštenika koji su iz emigrantskih krugova pružali podršku zapadu u kritici Jugoslavije. Čak je i Nikolaj Velimirović, koji će mnogo kasnije biti kanonizovan, bio meta kritike iz redova svoje matične crkve.

Odnosi između Tita i SPC naročito se poboljšavaju u epohi liberalizacije Jugoslavije pedesetih godina XX vijeka. Krajem te decenije partijarh srpski German počeo je dolaziti na diplomatske prijeme prilikom obilježavanja Titova rođendana ili nekog značajnog državnog događaja. Patrijarh je imao potpunu slobodu sastanka sa stranim ambasadorima u Jugoslaviji, a bila mu je omogućena i sloboda putovanja u inostranstvo. Prema pisanju Iva i Slavka Goldsteina, Aleksandar Ranković, šef Udbe i prvi Titov saradnik organizovao je u svojoj vili poseban prijem za srpskoga patrijarha koji će 1960. godine biti i odlikovan „zbog zalaganja na produbljivanju odnosa između crkve i države, kao i na razvijanju i učvršćivanju miroljubive saradnje i prijateljskih odnosa između FNRJ i drugih zemalja“. Godine 1966. patrijarha je odlikovao i sam Josip Broz Tito.

Iz štiva Titovih biografa vidi se da je on imao korektan lični odnos sa svim važnijim crkovnim velikodostojnicima. Pa i kad dođe do zahlađenja odnosa između države i crkve nakon otvaranja pitanja osamostaljenja Makedonske crkve, koju SPC nije priznavala, Tito će prijateljski razgovarati sa srpskim patrijarhom. O tome svjedoči i jedan Titov gest. Tokom prijema povodom Dana Republike na kojemu se nalazio i makedonski crkovni velikodostojnik Dositej, srpski patrijarh German Đorić (koji inače nije priznavao postojanje crnogorske i makedonske nacije) odbio je da dođe kako bi izbjegao susret s makedonskim kolegom. Tito je zbog toga nazvao telefonom Đorića i obećao mu da se može naštelovati da do rukovanja između njega i Dositeja ne dođe, ali srpski patrijarh ipak nije došao, zbog čega nije snosio nikakve posljedice, kako se to inače zna predstaviti u antititovskoj senzacionalistici.

Navedeni primjeri ni u kom slučaju nemaju motivacije da odnos komunista prema vjerskim zajednicama prikažu u idiličnom svjetlu, niti da težak položaj koju su vjerske zajednice imale tokom jednog dijela postojanja Titove Jugoslavije, na bilo koji način relativizuju. Oni su tu samo zbog toga da pokažu koliko lažavu i neodrživu predstavu o prošlom Amfilohije Radović usađuje svojoj pastvi evo već trideset godina. Ta „brozomora“ za koju navodi da je zarobila današnji duh Crne Gore, ipak je „morila“ mnoge popove od Drugog svjetskog rata do Titove smrti. Iako to odlično zna, Radović potiskuje činjenicu da su 34 popa Mitropolije crnogorsko-primorske učestvovala u Narodnooslobodilačkoj borbi, a da su čak šestorica od njih nosioci Spomenice učesnika rata od 1941. godine. Priznanje te istine porušilo bi vavilonsku kulu koju je mitropolit Amfilohije sazdao od velikosrpskih laži o Titu i partizanima kao antisrpskome i antipravoslavnome pokretu, iako se zna da je u redovima Titove vojske brojčano najviše bilo Srba i pravoslavaca, te da je pri partizanskim jedinicama postojalo i mjesto za popa koji je mogao vršiti službu ukoliko borci ili narod to zatraže.

Antikomunistički narativ potreban je Amfilohiju kako bi svojim vjernicima omrzao današnju Crnu Goru kojom zapravo on želi da vlada. Zbiljska i dokumentovana istorija za Amfilohija je kontrautopija, pakao kojemu on suprotstavlja svoju utopijsku litijašku državu koja počiva na iracionalnim emocijama, a u kojoj su Draža Mihailović, Pavle Đurišić i mnogi drugi krvoloci poput popa Mace, arhetipovi novih Obilića koji će poginuti na već izgubljenome Kosovu. I na kraju, pitanje za Amfilohija: ako je već Titova država bila zlo, kako to da Srpskoj pravoslavnoj crkvi ne odgovara Zakon o slobodi vjeroispovijesti donešen decembra 2019. godine, a odgovora Zakon o pravnom položaju vjerskih zajednica, donešen još u Titovo vrijeme, davne 1977. godine? Ili je Milo kojega ste podržali 1997/1998. godine, gori od Tita?