Opet je parlamentarna većina, kršeći Poslovnik, zakon i Ustav, poput zavjereničke grupe pod okriljem noći prekrajala sudbinu Crne Gore. Dva ratifikovana sporazuma sa UAE koje je valjda ugovarao premijer Milojko Spajić, izvjesno otvaraju prostor mastodontskoj korupciji, kompromitaciji države i devalvaciji prirodnih resursa.
Argumentacija kojom se napadaju pomenuti sporazumi u civilizovanom svijetu bi Vladu u najmanju ruku natjerala da zaustavi skupštinsku proceduru i otvori suštinsku, a ne simuliranu javnu debatu. Međutim, interesantno je da je ova tema protiv Vlade i premijera Spajića ujedinila široki društveni front predvođen herojima litijaške kontrarevolucije i, važnije, njenim relativizatorima.
Ostaje da vidimo da li crnogorski građani imaju pamćenje zlatne ribice
Frapantni nedostatak samokritike zapravo otvara pitanje kako ti akteri gledaju na građane. Da li je moguće da misle da ničija pamet ne seže duže od par sedmica ili, u najboljem slučaju, mjeseci? Zar nije čudno da isti oni koji su nas godinama ubjeđivali da će na krilima "veličanstvenih litija" doletjeti sloboda i demokratija, odnosno, Vučićevski rečeno, zlatno doba, danas ne pominju te svoje udarničke zasluge?
Nisu samo relativizovali prijetnju velikosrpskog nacionalizma i krečili crkvu Srbije u boje Evropske unije, već su, kao vrhunac bedastoće, stavljali znak jednakosti između tobože crnogorskog nacionalnog i građanskog pokreta sa onim što je hibrid velikosrpskog nacionalizma. Dobar dio proteklih par godina potrošili su u napade na manji dio crnogorske medijske i intelektualne javnosti, koji je upravo ukazivao na sve opasnosti vlasti kojima se ne komanduje iz Crne Gore.
Teško oteti utisku da se ne radi o brizi za nacionalne interese, već o nezadovoljstvu raspodjelom kolača političke moći i(li) pripremi novog projekta koji treba da servira novu prevaru
Da stvar bude crnja, ako je to uopšte moguće, perjanice NVO sektora, združene sa medijskim poslenicima od zadatka, promovisale su kao jedinu tezu onu o superkrivcu – bivšem predsjedniku Milu Đukanoviću. Sjećate se one: samo da on ode pa..., čak i ako to znači klerikalizaciju i fašizaciju Crne Gore.
Stupidnost ili zla namjera, vjerovatno oboje, za Crnu Goru je manje važno – pitanje je koji je kredibilitet i profesionalni autoritet NVO aktivista, medija i ostalih poslovično nezainteresovanih za politiku, kad nisu mogli da dokuče kako Crnu Goru nije moguće demokratizovati sa DF-om i pitomcima crkve Srbije u svim varijantama.
Razumije se, dozvoljeno je i poželjno da se društveni akteri mijenjaju i evoluiraju. Demokratski i građanski. Međutim, jedna takva transformacija treba da prati, civilizovano minimalno- izvinjenje, to što su značajan dio biračkog tijela doveli u zabludu.
Ovako se teško oteti utisku da se ne radi o brizi za nacionalne interese, već o nezadovoljstvu raspodjelom kolača političke moći i(li) pripremi novog projekta koji treba da crnogorskom biračkom tijelu servira novu prevaru. Ostaje da vidimo da li crnogorski građani imaju pamćenje zlatne ribice.
P.S. Ove nedjelje se navršilo 30 godina od smrti najvećeg Crnogorca 20. vijeka, Milovana Đilasa. Povod za aktuelizovanje njegovog lika i djela. Muk. Najbolja slika posrnulog crnogorskog društva zaglavljenog u klerikalnu provincijalnost.
