Piše: Novak ADŽIĆ
Međutim, ono što je neohodno za ozbiljnu političku akciju predstavlja evidentant defekt Demokratskog fronta, njegovih saveznika i satelita, što ovaj amalgamirani politički opozicioni subjekt evidentno smiješta na periferiju u odnosu na neke druge činioce političkog zivota u Crnoj Gori. Isprazna i zapaljiva, često vulgarna i agresivna retorika, iz već viđenog, prokazanog i omraženog vokabulara i repertoara srpskog populizma, flagrantno potvrđuje da vanistitucionalni metodi političke borbe u Crnoj Gori evidentno gube na značaju i da za svoje sjeme i zasade teško vise nalaze pogodno tlo u Crnoj Gori. Retorikom ulice se možda za tren zadovoljavaju potrebe i nagoni onoga sto je Gustav Le Bon nazvao "psihologijom gomile", ali se tim pucnjima u prazno ne može i neće ugroziti vlast u Crnoj Gori. Naprotiv, metodima i porukama koje se emituju sa protesta u organizaciji Demokratskog fronta samo se navodi voda na vodenicu i u interesu vlasti.
Nemoć Demokratskog fronta: Jedan dio opozicionog mlina, pod egidom Demokratskog fronta i srpskog episkopa Amfilohija Radovića, melje žito koje je toliko nekvalitentno da teško nalazi one koji su spremni i voljni da ga konzumiraju u političkoj proizvodnji i plasmanu. Uočljivo je da ovi ulični protesti pokazuju da su tvrdnje o realnoj i respektabilnoj političkoj snazi Demokratskog fronta i njegovo uporište kod biračkog tijela, uglavnom Potemkinova sela. Što se više samohvališu i zaklinju u "slobodarstvo" i "narod" sa ciljem da pokažu navodnu snagu i moć, čelnici Demokratskog fronta sve više demonstriraju nemoć i gubitak tla pod nogama. Gubitak političkog i drugog kompasa pokazali su otvorenim vrijeđanjem ljudi iz javnog i državnog i političkog života Crne Gore. U tome primitivnom rječniku istakao se, pored ostalih, i srpski mitropolit Amfilohije, koji je koristio krajnje nepristojne riječi, ravne prostakluku, u klevetanju predsjednika Skupštine Crne Gore i lidera SDP Crne Gore.
Distanciranje opozicije od uličnih protesta: Za svoju uličnu političku akciju u samoj opoziciji čelnici Demokratskog fronta nijesu naišli na podršku. Ostatak parlamentarne i vanparlamentarne opozicije se u potpunosti distancirao od Demokratskog fronta i protesta, odbijajući u tom pogledu saradnju sa njim. Učinili su to Lekićev DEMOS, Bečićeve Demokrate, Rakčevićeve URA itd. Pajovićeva Pozitivna odavno se sa njima razišla i sve manje se ponaša kao opoziciona. Samo je deklarativno i dekorativno, ali ne i suštinski, proteste Demokratskog fronta podržao Milićev SNP. Međutim, podrška Milićeve partije Mandićevom DF je više nego mršava i skoro je na nivou ikebane. Priključili su im se rijetki pojedini tzv. nezavisni poslanici u Skupstini Crne Gore, bez ikakvog stvarnog političkog uticaja.
Na koga se Demokratski front oslanja u ideološkom i političkom značenju i ko su njegovi stvarni saveznici? Primjetno je da su DF i njegovo ideološko i klero-nacionalističko parolaštvo podržale neke minorne, neznačajne političke i druge grupacije iz Srbije. Pronacistička partija Dveri Srpske podržala je proteste, kao i Srpska radikalna stranka Vojislava Šešelja, preko svog beznačajnog političkog ogranka u Crnoj Gori. Ultradesničarske strukture i pojedinci velikosrpske i anticrnogorske profilacije stali su uz DF i proteste. Ali, pokazuje se da to nije imalo značajniji uticaj i efekat u smislu privlačenja naroda da se pridruži protestima i zahtjevima Demokratskog fronta.
Šta je radio Amfilohije na protestu: Na strani protesta na podgoričkom asflaltu stao je i mirođija svake velikosrpske čorbe srpski episkop Amfilohije Radović, koji je svojim govorom malobrojnom građanstvu pokazao da nije izašao iz čahure svetosavskog klerikalnog šovinizma i imperijalno-asimilacionih aspiracija usmjerenih protiv Crne Gore i crnogorske nacije. Pod ikonografijom, amblematikom i uopšte simbolikom ravnogorskog i drugog velikosrpskog ideološko-političkog projekta, Amfilohije je držao govor, u kome je pokazao koliko uobrazilja i potreba da se po svaku cijenu bude kao estradna zvijezda na javnoj sceni, može da se pretvori u ozbiljnu političku i drugu defektnost i fatamorgane. Tako Amfilohije trubi da su mu se lično obratili rimski car Konstantin, dukljanski knez i svetac Vladimir, te Sveti Petar Cetinjski i on se, kao u nekom religijsko-političkom delirijumu, obraća malobrojnim okupljenim pristalicama, poručujući im da im on lično donosi poruke kao izaslanik rimskog cara i dva svetitelja iz Crne Gore. To je izledalo tako groteskno, kao da su se ove istorijske ličnosti neposredno konsultovale sa Amfilohijem i dale mu instrukcije za njegov politički govor na podgoričkom asfaltu.
Međutim, uprkos i logistici koju je Sprska crkva u Crnoj Gori u liku Amfilohija i par njegovih popova pružila Demokratskom frontu i demonstrantima, uprkos tome da im pojedini mediji daju pretjerani publicitet, pokazuje se svakim danom sve snažnije da su ove demonstacije osuđene na potpuni poraz. Iz proste i najvažnije činjenice sto imaju jako slab odziv kod naroda (građana), čime se pokazuje da organizatori i predvodnici ovih demonstracija nose sa sobom puno manje političke snage i težine, nego što se populistički i mitingaški predstavljaju.
(Autor je istoričar, pravnik i visoki funkcioner SDP-a)
