U sveopštoj reviziji i izobličavanju istorijske istine na red je, sasvim očekivano, stigla inicijativa za rehabilitaciju "komunističkih žrtava". Naime, prvaci Crkve Srbije u Crnoj Gori zahtijevaju da se inicijativi predsjednika države Jakova Milatovića o rehabilitaciji Golootočana dodaju i žrtve "komunističkog terora tokom i nakon Drugog svjetskog rata".
Dešava se upravo ono na šta je dio intelektualne javnosti upozoravao predsjednika Milatovića kada je u javnom prostoru aktuelizovao temu Golog otoka, uprkos Rezoluciji Skupštine Republike Crne Gore iz 1992. godine i trenutnim društveno-političkim okolnostima.
11Crna Gora je, naime, permanentno suočena s najgrubljim istorijskim revizionizmom, prije svega njenog antifašističkog nasljeđa i uloge NOB-a, kao i kasnije uloge KPJ u izgradnji i osnaživanju crnogorskog državnog identiteta. U tom procesu, opet očekivano, prednjači Crkva Srbije. Otuda i ova inicijativa, koja četničku ideologiju nikada nije ni prestala da baštini.
Samo naivni – kakvih više ne smije biti – mogu misliti da se iza ovih inicijativa kriju plemenite namjere obeštećenja nedužnih i nevinih. Da su takve namjere iskrene, Crkva Srbije i njena velikosrpska infrastruktura (mediji, bratstva, službe i paraslužbe) prvo bi se odrekli četničkih i kvislinških koljača. Osudili bi njihove zločine – da nema ništa do Fočanskog mosta 1942. – umjesto što ih slave i freskopišu. Kanonizacija i parastosi su već ispričana priča.
Namjera je do krajnjih granica kompromitovati NOB i partizanski pokret. Time se direktno ruši noseći stub obnovljene crnogorske države – antifašizam. Prihvatanjem narativa o "strahotama komunističkih zločina" zapravo se prihvata teza da su kriminalci svi – od crnogorskih heroina Stane Tomašević i Joke Baletić do Save Kovačevića i Veljka Vlahovića.
Razumije se da će u sljedećem koraku sasvim legitimno biti zatraženo izjednačavanje četnika i partizana. Istina postaje laž, a izdaja moralni čin hrabrosti. Ravnogorske spomenice i spomenici. Suštinski, napor koji ulaže Srpska crkva usmjeren je na rehabilitaciju jedne ideologije koja želi da u izmijenjenim okolnostima nastavi sprovođenje svoje politike. Na mala vrata kvislinsštvo postaje viktimizovano i stvara se temelj za relativizaciju svega što je činjeno tokom posljednjeg jugoslovenskog rata.
Sistemska dekontekstualizacija istorijskih događaja i njihovo tumačenje kroz prizmu savremenosti odavno su odbačeni na teorijskom nivou. U ovom slučaju niko ne negira da su se tzv. lijeva skretanja dešavala. O tome piše čak i najveći Crnogorac 20. vijeka, prokazani Milovan Đilas, čija svjedočenja i kritički osvrt u disidentskom periodu otkrivaju obim tih pojava.
Međutim, ne smije se zaboraviti kontekst samog revolucionarnog rata i priroda sukoba koji su proizveli takve posljedice.
Crna Gora je permanentno suočena s najgrubljim istorijskim revizionizmom, prije svega njenog antifašističkog nasljeđa i uloge NOB-a
Zašto nikome ne pada na pamet da sličnu temu pokrene u SAD-u? Na primjer, tamo su tokom rata internirani američki građani japanskog porijekla ili su intelektualci proganjani zbog simpatija prema komunistima u ranim fazama Hladnog rata. Slično je i u zapadnoj Evropi – teško da su Holanđani ili Francuzi poštovali sve međunarodne standarde u obračunu s kvislinzima i petokolonašima. Ipak, istina je da u tim državama niko ne pokušava da izvrši reviziju onoga ko je bio na kojoj strani tokom Drugog svjetskog rata.
Crna Gora mora jasno odbaciti sve agresivnije pokušaje revizionizma na svim nivoima. Namjere su odavno jasne, a sredstva poznata. Ukoliko se dopusti nastavak revizije istorijske istine, uskoro će četnicima doslovno biti podizani spomenici.
