Nego, odužila se ova turneja lidera DF-a. Stvarno su se potrudili. Bili su na svim stranama. Od Budenstaga i Moskve, do Trebinja i Beograda. U stvari, konačno, Beograda.
Nepopravljiva istina: Doduše, scenario svih tih DF nastupa je svuda bio isti. Uspjeli su da se slikaju sa svojim sagovornicima, uspjeli su i da proture svoja saopštenja, uspjeli su i u obezbjeđivanju podrške u objavljivanju informacija, a uspjeli su i da bar za tih nekoliko trenutaka budu u centru pažnje. Tek, prema tome, za priličan dio nastupa su održavali sasvim izvjesnu dramatičnost.
A onda bi na red dolazila ta nepopravljiva istina, totalno užasavajuća stvar, redosljed prema kojem bi sav dotašnji medijski učinak DF-a padao u vodu ili pod noge, prosipao se nemilice, satiran i razotkriven. A svijetu bi bila u ponudi samo još jedna njihova patetična obmana, sada već prilično pothranjena frustracijama, kao stereotipom djelovanja.
Jer, ako nije nešto nasilno, ako nisu uvrede, ako nisu prijetnje, onda je samo ta obmana, jedna više. Ko će još to da broji i oko toga cijepa glavu, posao ionako mora nekako da se završi, da se odradi, da ne bude baš da su sjedeli skrštenih ruku. A i da se sav taj uloženi novac ne definiše kao protraćen. Tek, to je taj epilog. I tome nema što da se doda, niti oduzme.
Na svijet i u Beograd: I tako, sabirajući uz put ruske poslanike ili samo potrošene nacionalističke asove sa retrogradnim idejama, plus nekolicine demagoga na još važećim pozicijama sa evropskim bankarskim adresama, cijedeći jednu priču kao suvu drenovinu, cijeli DF učinak je morao nekako da bude finiširan. Samo što se taj finiš pretvorio u totalni fijasko.A, da vidiš, ništa nije slutilo na to. Čak je i prva izjava srpskog premijera, a nakon hapšenja osoba osumnjičenih da su pripadnici kriminalne organizacije koja je planirala izazivanje nemira i sukoba u Crnoj Gori na dan parlamentarnih izbora, bila sačinjena od sumnji. Ipak, srpski premijer se, izgleda, malo raspitao. I na vrijeme shvatio da nema prostora za eskivažu. Onda i odlučio, čisto podsjećanja radi, da saopšti kako su “određena lica pratila putanju premijera Crne Gore iz dana u dan, iz minuta u minut”. A i da su neka lica “privedena u Beogradu i nalaze se pod našom kontrolom”.
I tako sve do one zakucavajuće konstatacije - “Teške stvari su spremane za Crnu Goru”.
Naravno, ništa od ovoga nije išlo u prilog političkoj grupaciji DF-a. A sav dotadašnji trud, ukratko, nije vrijedio ni pet sitnih para. A kamoli nekakve kamare “osveštanih” dolara…
Tužni skupe…: U svakom slučaju, a bar prema pričama beogradskih kolega, nakon tog sastanka lidera DF-a i srpskog premijera, u Nemanjinoj ulici je primjećeno nekoliko “tužnih druga”, totalno rezigniranih crnogorskih opozicionih političara, kako ne znaju na koju će stranu. Postoji opravdana sumnja da su krenuli do “Malog Pariza”, jedne stare beogradske kafane u Birčaninovoj ulici, ali to su samo sumnje, a i Beograđani vole da dramatizuju, malo mitomanizuju…u prevodu, što da se ne zafrkavaju. No, to je samo par viđenja beogradskih kolega, svi ti ljudi ih ionako nisu zanimali, a od njihovih izjava zasigurno nisu mogli da raspolažu informacijom koja bi im po povratku u redakciju obezbjedila oduševljenje urednika. Samo nešto kratko, sa strane. A to su već mogli da dobiju i uz saopštenje, telefonom… da se đaoljom ne plekaju.
Na kraju, ostala je samo zaštita kulture srpskih manjina u Crnoj Gori. Kao jedina ulaznica u Vladu države Srbije. Mada, što se tiče zaštite kulture, ako ćemo realno, Srbija ima problema i sa organizacijom izložbi na svojoj teritoriji. Pa, uništenje one izložbe o Vukovaru, eto, pripisuje vandalima, iako svi dobro znamo da su na djelu bile nacionalističke ili nacističke snage, očigledno da je to tamo samo stvar nijanse. A mogućnosti zaštite su skromne, bar tako tvrdi njihov premijer.
Svejedno, svi znamo sve o toj priči o lažima i kratkim nogama. O tome, da li u DF-u o tome znaju najbolje, najbolje znaju oni. I šta tu ima više da se priča.
Mada, u cilju očuvanja kulture srpskog bića, ima jedan motiv u jednom od zasigurno najvećih djela srpske književnosti. Roman se zove “ Kad su cvetale tikve”. Napisao je Dragoslav Mihajlović. I tamo lijepo piše, ne može bolje, na početku drugog poglavlja. Sve to u vezi tog angažmana DF-a. “Kao klinci, mene su mangupi na Dušanovcu zvali Ljuba Vrapče. To je zato što je keva htela da ima lepo vaspitanog sina, pa me naučila da kitu zovem vrapče. I u školu sam već išao, a tako sam je zvao. Mangupi čuli - i eto ti.”
I to sam htio da kažem ovim DF zaštitnicima kulture srpske manjine u Crnoj Gori. Pa, neka shvate to kako god hoće.
Eto vam.
Željko VUKMIROVIĆ
