Istoričar Aleksandar Raković je pred okupljenima u Budvi prozborio vickastu rečenicu "ujedinićemo srpske zemlje i osloboditi srpsko more”! U Rakovićevoj glavi, u glavi klera SPC i mnogih srpskih političara i intelektualaca još živi san o "ujedinjenim srpskim zemljama", to jest - o Velikoj Srbiji. Ovaj politički projekat je u 20. vijeku mnogo jada zadao zapadnom Balkanu, a epilog je stotine hiljada mrtvih i milioni raseljenih.
Ono što maštari o Velikoj Srbiji ne znaju, je tužna činjenica da se u Srbiji broj MLADIH godišnje smanjuje za 20.000, pročitajte na linku, omladina masovno bježi iz Srbije. Sa kim će Raković, Bećković i Antić da prave Veliku Srbiju?
Još jednu stvar ne znaju zagovornici projekta Velika Srbija. Sama vlada i predśednik Srbije Vučić pokušavaju da u Srbiju nasele migrante iz Azije i Afrike, pokušavaju da im stvore uslove da žive u Srbiji, možete pročitati izjavu Vladimira Cucića komesara za izbjeglice Republike Srbije, na linku.
Ako su Svetosavci zašto ne poštuju riječi Sv. Save? Danas, brojni srpski nacionalisti kažu da su Svetosavci. Oni pokušavaju da svoj nacionalizam vežu za Sv. Savu, da svom nacionalizmu daju nekakvu drevnost i osmovjekovnu tradiciju, što je naravno besmislica, jer u djelovanju Sv. Save nema nikakvog nacionalizma.
Rastko, sin Velikog župana Stefana Nemanje, u monaštvu nazvan Sava, dobio je 1219. od Nikejskog cara Laskarisa dozvolu da osnuje autokefalnu crkvu u svojoj državi, sudeći po onome što se kasnije dešavalo glavna mu je misao bila da preko Srpske crkve svojoj dinastiji obezbijedi dugo vladanje. Naime, čim je Srpska crkva dobila autokefalnost (koju od Grka nikada ne bi dobila da nije u tom momentu bilo krajnje neredovno stanje u Vizantiji, Carigradom su vladali Latini), Savina crkva je počela da kanonizuje Nemanjiće kako bi učvrstila svoj položaj, sa prevashodnom namjerom da kreira javno mnjenje - da je dinastija Nemanjić nezamjenjiva, od Boga data. Akademik SANU Miloš Blagojević to potvrđuje:
“Otkako je kanonizovan Stefan Nemanja – Sveti Simeon Mirotočivi – pronađen je način da se neprekidno pojačava ugled dinastije Nemanjića. Kanonizacija srpskih vladara vršena je ipak po nekom sistemu, a ne proizvoljno, kao što to na prvi mah izgleda. Sveti Sava kanonizovao je ne samo svog oca, Simeona Nemanju, već i svog brata Stefana Prvovjenčanog, koji je pred smrt postao monah Simon. Kanonizacijom Stefana Prvovjenčanog osiguran je na najefikasniji način položaj njegovih sinova, kao potencijalnih kraljeva Srbije . . . Prema tome izvršena kanonizacija imala je koliko vjersku toliko i političku dimenziju. Utemeljivanje kulta prvog srpskog kralja pozitivno je djelovalo na snaženje srpske državnosti. Od tog vremena njegove mošti su predstavljale ne samo veliku svetinju, već i najveću političku dragocjenost srpskog naroda.” (Uloga crkve u istoriji srpske državnosti, ”Dan”, 14. XII 2011)
Dalje, Blagojević o tome kako su Nemanjići propagirali sami sebe, vrlo učinkovito:
“Istovremeno sa ‘lozom’, likovi pojedinih članova dinastije Nemanjića, naročito Nemanje i Save, bili su živopisani po svim značajnijim hramovima srednjovjekovne Srbije. Srpski narod je tako mogao uvijek da vidi Nemanjiće zajedno sa likovima starozavjetnih proroka, careva i najvećih hrišćanskih svetitelja. Bila je to za ono vrijeme i najefikasnija vjersko-državna propaganda.“ (Uloga crkve u istoriji srpske državnosti, ”Dan”, 14. XII 2011)
I još Blagojević piše: “Poslije kanonizacije Stefana Prvovjenčanog sužene su mogućnosti srpskoj vlasteli da bira i dovodi nove kraljeve. . . Kanonizovanje Stefana Nemanje, Stefana Prvovjenčanog, kralja Milutina i Stefana Dečanskog, u periodu od 130 godina, učinilo je dinastiju Nemanjića nezamjenljivom i nepomjerljivom.” (Uloga crkve u istoriji srpske državnosti, ”Dan”, 14. XII 2011)
I vrhu srpske istorijske nauke je jasno da je pravoslavna crkva u državi Nemanjića bila prije svega u službi te dinastije.
Sljedeći citat napisao je lično Sveti Sava, piše o događajima poslije smrti Nemanjine: "I tako mnogi narodi tada dođoše da mu se poklone i da ga sa velikom počašću opoju. Pojali su prvo Grci, potom Iverci, zatim Rusi, posle Rusa Bugari, potom opet mi, njegovo stado sakupljeno.” (Sveti Sava, Žitije Svetog Simeona Nemanje, www.rastko.rs)Što je to svetosavlje, ako sami Sava izbjegava da pomene srpsko ime, izbjegava da imenuje njegov narod? Da li ga je i mogao imenovati, ako je to Savino "MI", podrazumijevalo mješavinu Slovena, Vlaha, Arbanasa...?
Učenje Sv. Save je bilo skoro u potpunosti kopija grčkog pravoslavlja, svetosavlje ne može imati veze sa Svetim Savom, jer Sava nije imao nikakvo svoje posebno - ni crkveno ni nacionalno učenje.
Aleksandar Raković je istoričar specijalizovan za YU rokenrol, ne bavi se srednjim vijekom i on ne zna što je pisao Domentijan, biograf i posljednji učenik Sv. Save koji je 1243. završio Žitije Sv. Save. Između ostalog, u tom žitiju Domentijan opisuje drugo Savino putovanje u Jerusalim, ovako:
"O putovanju Preosvećenoga po moru. I došavši na Dioklitijsko more, i otuda pošavši na put po moru, vodenoslanom grobu, i silom krepkom, krmanjen desnicom višnjega, pristade u grad zvani Brendič." (Život Svetog Save - od Domentijana, Stara srpska književnost, I, Novi sad i Beograd, 1970, str 270, link)
Brendič je Brindizi, poslije je Sv. Sava nastavio putovanje za Jerusalim. Ako je pokorni Savin učenik Domentijan naše more nazivao - Dukljansko, teško je povjerovati da ga isto tako nije zvao i Sv. Sava.Dakle, Raković se riječima o "srpskom moru" suprostavio Sv. Savi. Oni koji sebe danas zovu Svetosavcima su, to je cijela istina - odstupili od učenja Sv. Save. Svetosavac je danas oznaka za onu osobu koja NE poštuje učenje Sv. Save.
Još jedan Srbin zbog Njegoša i Petrovića: Prije dolaska na Cetinje Njegoševog učitelja Sime Sarajlije ima svega nekoliko pomena Srba u dokumentima koja se tiču teritorije plemena i primorja, za 1300 godina od kad su Sloveni došli na ove prostore - do 19. vijeka, pri tom mislim na one pomene iz kojih se može izvući zaključak da su pisci (možda) termin Srbin tretirali kao narodnosni. Lako je uočiti da od Sime Sarajlije tj Njegoša nastaje eksplozija svakovrsnog srbovanja. U tekstu "Dio Crnogoraca se smatra Srbima samo zbog Njegoša i Petrovića" pokazao sam da danas sami crnogorski Srbi ne spore da nijesu Srbi po porijeklu i da nijesu Srbi zato što su imali zajedničku istoriju sa ostalim Srbima, već srpska elita u Crnoj Gori svoju narodnost izvodi iz Njegoševe poezije, što je nezabilježeno u svijetu, da jedan narod nastane u poeziji jednog pjesnika. Još jedan pripadnik srpske elite u Crnoj Gori je prije neki dan u potpunosti potvrdio da ni rođenjem ni porijeklom nije Srbin, već da je Srbin isključivo zbog dinastije Petrović. To je političar/istoričar Aleksandar Stamatović, on je rekao: "Niti ja, niti bilo ko od istoričara koji baštine tu državu i državnu srpsku doktrinu Petrovića, ili uopšte ko se osjeća sada Srbinom u Crnoj Gori, nijesmo adresa za polemiku. To ta gospoda treba da rasprave sa svim Petrovićima, ondašnjom crnogorskom državnom i kulturnom elitom, i sa svakim Crnogorcem toga doba do posljednjeg čobanina, koji su se osjećali kao Srbi." (Portal IN4S, 11. novembar 2018, link)
Kaže da se u vezi njegovog nacionalnog iskaza obratimo Petrovićima!
"Srpsko more" izmišljeno, u 19. vijeku! Kako pojašnjavaju srpski internet portali, pomenuti Raković je inspiraciju za sintagmu "srpsko more" našao u pjesmi knjaza Nikole iz 1878. godine u kojoj se kaže "vjenčavam te srpsko more / sa slobodom Crne Gore!"
Jedan istoričar od svih zapisivanja kao mjerodavan uzima jednu pjesmu, jednu fantaziju, maštariju. "Srpsko more" u stihovima knjaza Nikole je još jedna potvrda da je srpski identitet Crnogoraca plod fantazije, i još jedna potvrda da je srpska narodnost sa svim svojim obilježjima, u Crnoj Gori izmišljena u 19. vijeku. Naš veliki pjesnik Njegoš koristeći pjesničke slobode, koje su beskrajne, je pjevao o onome o čemu ga je Simo Sarajlija podučavao, o: Obiliću, Karađorđu, Dušanu, Kosovu, a evo vidimo da je i "srpsko more" nastalo u poeziji.
Vuk Karadžić je uz pjesmu Ivan Nikolin (III knj. Srpskih narodnih pjesama) dodao opasku - da je „u crnogorskijem pjesmama više istorije nego poezije“ (Novak Kilibarda, Usmena književnost Crne Gore – od slovenske paganske pjesme do poezije starca Milije, portal montenegrina.net). Ipak, moramo imati na umu da Vuk govori o narodnim pjesmama, njima je prvi zadatak bio da se neki događaji iz crnogorske prošlosti ne zaborave i da se pokažu kao primjer pokoljenjima.
Aristotel o pjesništvu: Platon je u svom djelu Država iznio negativan, vrlo rigidan stav prema pjesništvu, a njegov učenik Aristotel znatno blaži. U Beogradu je 1955. godine čuveni helenista Miloš Đurić sa grčkog preveo i objavio Aristotelovo djelo o "O pjesničkoj umjetnosti". Jedan dio predgovora u knjizi napisao je dr Vladeta A. Popović, između ostaloga on kaže: "Istoriski značaj Aristotelove Poetike je ogroman. Ona se izdavala, prevodila i tumačila više nego ijedno delo Aristotelovo delo, više nego ijedno prozno delo stare helenske književnosti. Za poslednja četiri veka Poetika je izašla, na klasičnim i modernim jezicima, u preko dvesta raznih izdanja i prevoda. Njen uticaj na književnosti modernog doba bio je toliki, da profesor Gudeman s pravom tvrdi da da se one, od sredine XVI-og do kraja XVIII-og veka, ne mogu dobro razumeti bez poznavanja njene sadržine." (Aristotel, O pesničkoj umetnosti, Beograd, 1955, str LII)
A sami Aristotel o pjesništvu je napisao i ovo:"Iz onoga što smo do sad rekli očevidno je i to da nije pesnikov zadatak da izlaže ono što se istinski dogodilo, nego ono što se moglo dogoditi, i što je moguće po zakonima verovatnosti ili nužnosti. Jer istoričar i pesnik ne razlikuju se po tome što prvi piše u prozi, a drugi u stihovima - jer bi se i dela Herodotova mogla dati u stihovima, pa bi ona isto tako bila istorija u stihovima, kao i u prozi - nego se razlikuju po tome što jedan govori o onome što se istinski dogodilo, a drugi o onome što se moglo dogoditi." (Aristotel, O pesničkoj umetnosti, Beograd, 1955, str 21)
Njegoševi stihovi "Blagorodstvom srpstvo diše", "zavjet Srbi ispuniše", "Srpkinja ga još rađala nije"... su etnofantazije, on je izmislio srpsku narodnost u Crnoj Gori tačno onako kako Aristotel piše - "po zakonu nužnosti", jer je smatrao da je nužnost da se svi pravoslavci na zapadnom Balkanu ujedine pod jednim nacionalnim imenom i tako ujedinjeni - se oslobode od Osmanlija.
Baš tako kako je Aristotel predstavio pjesništvo prije mnogo vjekova, kad Njegoš srbuje on ne "izlaže ono što se istinski dogodilo", jer mi znamo iz istorijskih izvora da pomena narodnosnih Srba prije Sarajlije i Njegoša kod nas skoro da i nema.
Još je veće poetsko fantaziranje knjaza Nikole kad ispjevava "srpsko more", prvi put u istoriji je tek u 19. vijeku Jadransko more neko nazvao - srpsko. Da su Srbi živjeli pored tog mora znatno ranije bi se u spisima pojavile riječi "srpsko more", ali pošto je srpska narodnost na našoj teritoriji izmišljena u 19. vijeku, u tom vijeku je i more izmaštano kao srpsko.
Bećković, Raković, Čeda Antić i mnogi crnogorski Srbi možda jednom shvate da je srpska narodnost u Crnoj Gori izmišljena u Sarajlijinoj i Njegoševoj poeziji, samo im to treba stalno ponavljati ("repetitio est mater studiorum") i oni će kao istinoljubivi ljudi to prihvatiti.
Što se tiče ove teme, mi znamo da je Domentijan pisao biografiju Sv. Save on se potrudio da čitaocu saopšti istinu o onome što je vidio i čuo, nije čitaocu ponudio svoju poeziju, sintagma "Dioklitijsko more" koju je Domentijan ispisao 1243. godine, nije nastala u mašti nekog poete.
Da su zaista pravi Svetosavci i da poštuju Sv. Savu - Aleksandar Raković, Bećković, Antić, kler SPC... bi naše more zvali - Dukljansko, onako kako ga je zvao Sveti Sava.
