Iz te infektivne ideološke kaljuge, sa visoke političke pozicije Srbije, lansira se javna propagandna optužba, da crnogorska država nasilno vrši promjenu, navodno, srpskog identitetau Crne Gore i nameće crnogorski nacionalni identitet.
To je nastavak lažne priče-„strategija šeherezade“, čiji naratori laži iz Knez Mihailove u Beogradu žele da očuvaju posledice vjekovne obmane građana Crne Gore (posrbljavanje), kao konačnu istinu. Njihova „nova“ lažna priča je izraz neusklađenosti ideološke fikcije i stvarne situacije koja često dobija fundamentalističku opsesiju prema Crnoj Gori. Jer stara laž ne može da sačuva posledice stare prevare. Mertonov proces formiranja željenog obrazca ponašanja „samoispunjavajuće proročanstvo“ u novim uslovima ne funkcioniše.
POLITIČKA SIMULACIJA
Ugroženost Srba u Crnoj Gori postaje strateška politička simulacija. Šarlatanskim agitatorima i plaćenim „mudracima“ sa margina naučne i akademske sfere Beograda, nije stalo, da upotrijebim misao L.Vitgenštajna, da se muvi pokaže put iz flaše, nego, kako da što više muva prevare da uđu u flašu i da ih ubijede da im je tu najljepše.
Jer, samo muve mogu da prihvate „strategiju Šeherezade“.Znajući za taj, „bratski jadac“, građani Crne Gore su se odlučili da obnove državotvornost. Ne da bi stvorili podaničku državu na beogradskom povodcu kao privjesak velikosrpstvu, nego efikasnu i modernu državu, pomoću koje će se oslobodili od tuđih naslaga na njihovom izvornom identitetskom biću. Da bi povratili crnogorsko materijalno, kulturno i duhovno nasljeđe, očišćeno od selektivnih falsifikata i deformacija, koje su činjene za potrebe velikosrpskih ciljeva. A vrijeme otuđenja traje, od crnogorske štamparije, do crnogorske kape, od crnogorske crkve, do ataka na kolektivnu samosvijest Crnogoraca.
Sve se prisvajalo osim Čovječnosti i Čestitosti jer te vrijednosti tamo ne uspijevaju.
Treba priznati da u procesu savremene emancipacije u Crnoj Gori postoji nasilje. Fizičko oslobađanje pretpostavlja nasilje-prema osvajaču, oslobađanje istine- nasilje nad nosiocima laži, vraćanje otetog- nasilje nad otimačima…U tom kontekstu neki oblik nasilja je, po pravilu, nužan.
BIRANJE NEPRIJATELJA I ČOJSTVO ADMIRALA BAROVIĆA
Beograd se navikao da Crnoj Gori određuje neprijatelje i bira prijatelje. Crnogorcima je bilo dozvoljeno, samo da se kao Crnogorci mobilišu za pogibije. Priznaju ih i među kriminalcima? Sve crnogorsko, što je afirmativno i kvalitetno, postaje srpsko?
Pucanj admirala Barovića, novembra 1991. godine, je samoubistvo zbog nedostatka izbora razumnih alternativa. Između zastiđa, da naređuje da se bombarduje nevin narod za tuđe interese, ili da se opredijeli za pucanj u sebe u odbrani crnogorskog Viteštva, Čovječnosti i Čestitosti. Vladimir se, kao pravi Crnogorac, opredijelio za ovo drugo. Branio je ličnu admiralsku čast i crnogorski junački etos.
Njegov pucanj je trebao da probudi dremljivu političku elitu tadašnje podaničke crnogorske države, da se istorijski otrijezni od političkog, kulturnog i duhovnog ugnjetavanja od strane velikodržavnog srpskog hegemonizma. Samoubistvo admirala Barovića je argumenat da je Crna Gora imala čestite patriote koji su brinuli za državu i onda kada crnogorska država nije brinula za njih.
LAŽNE IDENTITETSKE NASLAGE
Dezifenkcija i očišćenje od lažnih identitetskih naslaga na kolektivnoj identitetskojs vijesti Crnogoraca je dug proces. Zastajkivanja i neodlučnost kompromituju državu. Nespremnost da spozna; da je teže prevaspitati nego vaspitati, teže je vratiti oteto nego spriječiti otimanje, teže je razuvjeriti nego uvjeriti, učinilo bi aktuelnu crnogorsku državu nepouzdanom.ONI koji dižu medijsku buku da su u Crnoj Gori ugroženi, samo su grupa političkih izvođača radova u ime „Nebeske Srbije“ koja osjeća „tragizam u istorijskom bistvovanju“ koja samodestrukciju širi kao agresiju prema građanima Crne Gore kao i prema lojalnim Srbima. To su velikosrpski ideološki fundamentalisti koji su „oholi prema drugima a ne poštuju ni sebe“(Ćosić).U trci za ličnim nagonima, oni nijesu uspostavili sklad između pravoslavlja i njihovog srbovanja. Ta politička grupacija oko DF je ogoljela je sopstveni nesojluk, plaćenim pokušajem izazivanja krvoprolića u Crnoj Gori.
Najveće uporište velikosrpskim fundamentalistima predstavljaju Ziloti SPC u Crnoj Gori.
SPC je postala Velikosrpska profiterska organizacija koja u svom djelovanju koristi, više od jednog vijeka, najtoksičniji mentalni zagađivač- Srpsku svetosavsku vjeru. Nepostojeća „srpska vjera“ je nametana i još uvijek se nameće, građanima Crne Gore kao duhovni izbor prave crkve božije. Kreatori te podvale, prvo su izdali Boga, a onda i živu crkvu božiju-vjernike.
Kada je ta podvala ovladala velikim djelom vjernika u Crnoj Gori, uselila se u sve zvanične formulare u kojima su građani Crne Gore upisivali vjersku pripadnost nepostojećoj „srpskoj vjeroispovijesti“. Ideolozi Velikosrpstva su to obilježje proglasili jedinim nacionalnim obilježjem i tako su nacionalnu pripadnost Crnogoraca konvertirali u Srbe.
LAŽNA SRPSKA VJERA
Vjekovno nametana lažna priča o srpskoj vjeri, dovela je do duhovnog preumljena djela građana CG i oni su, za tu ideološku manipulaciju dobili kolektivni naziv „srpska Sparta“.
Ta lažna „srpska Sparta“ je 1918. godine „ubila“ istinsku Crnu Goru.
Kreatori te lažne kolektivne naracije za uslugu su dobili nezaslužena namještenja u Crnoj Gori i Beogradu. Njihovi ideološki klonovi ponovo su, maja 2006. stali u red Beogradskog pokreta za sprečavanje oslobođenja Crne Gore, pripremajući novog „dželata“ ,u formi 7. bataljona, za ponovno „ubistvo“ Crne Gore.
Na žalost, od te duhovne opsene, još nijesu otriježnjeni, ni neke aktuelne zvanične institucije Crne Gore. Onomad saopštiše da u Podgorici nije dozvoljen doček „Srpske pravoslavne godine“. Nema ni ono „tzv.“. Da se, valjda, ne bi, podstakla sumnja, da je jošuvijek prisutno vjerovanje u Veliku Laž.
SLUČAJ AMFILOHIJE
Amfilohijeva izjava, prema CPC, nije prva te vrste. On se još prije referenduma koristio sličnom terminologijom, šatro, da se ne pravi „pita od G…a“i sl. Još tada je pop Risto Radović skliznuo iz hristodulije u kolonoduliju. Već tada se koristio logikom „debelog crijeva“. Tada, kada je najviše otimao, prisvajao, falsifikovao katastarske knjige, kako bi imovinu crnogorskih predaka otuđio od njihovih potomaka i predao u ruke strane države.Da ne bi ostao usamljen, Amfilohije ima svoga poklisara Džomića. On na Božić učestvuje u „Ćirilici“ na TV Hepi, gdje, kao vjernik „Nebeske Srbije“ stručno predstavi politički program SPC . Ne pominjući ni Boga, ni božije proviđenje. Što je detaljnije izlagao svoje polit-prop. stavove, njegova svješenička odora je sve više ličila na maskirnu uniform zilota vjerske sekte, a veliki crveni krst oko njegovog vrata, sve se više crvenio od sramote izglave sveštenika Džomića.
Politički narativ popa Džomića neodoljivo priziva na aktulenost stihova Đure Jakšića, napisane prije, skoro vijek i po, u pjesmi„Kaluđeri“. „Gled ’o sam vam metanije, kad varate Boga živa….Slušo sam vas, kad kunete svoje stado, svoje verne i kad tajni prizovete Licemerni licemerne…“
Jauk Amfilohija Radovića je dobar znak. Kada god se on u svom ambijentu osjeća ugroženim od odsvjetovne i duhovne pravde , od „Careve ili Božije ruke“, znači da počinje dadjeluje imuni ,represivni i pravedni sistem crnogorske države. I da je Mitropolit Amfilohije u problemu.
Anticrnogorska strategija u tzv.“ paralelnoj Srbiji“ a ima oslonac i aktuelnim aktima države Srbije. Himna Srbije nije himna državi Srbiji, nego himna „srpskom rodu i srpskim zemljama“. Zakon o Srbima u regionu RS, daje pravo državi Srbiji da se miješa u unutrašnje pitanja država regiona. Kada god procijeni da treba da štiti stvarnu ili fiktivnu ugroženost Srba. Zavisno od prvog stava ovog teksta.
Aktuelna dešavanja u Crnoj Gori, potvrđuju da je Crna Gora odabrala pravu viziju razvoja i da je u pravom i sigurnom društvu. Ali vizija se ne ostvaruje bez efikasne svakodnevne operative i dosledne primjene pravnog i pravednog reda. Crna Gora ne smije zanemariti činjenicu,da parafraziram Marksa, da nijedan građanin Crne Gore ne može biti slobodan, ako nije slobodan i kao pripadnik nacionalnog, vjerskog ili etničkog kolektiviteta kome pripada.
„Samo opšteljudskost može živjeti punim životom. Ali, opšteljudskost se ne postiže drugačije, negoli oslanjanjem svakog naroda na svoju nacionalnost“, pisao je Dostojevski.
Savremena Crna Gora ne smije ni jednog trenutka zanemariti činjenicu da je noseća armatura viševjekovnog državotvornog trajanja Crna Gora bila i ostala jezgrovno kolektivno crnogorsko identitetsko biće.To biće treba iznova oslobađati i afirmisati.
