Podgorička opozicija bi u demokratski zrelom i uređenom društvu imala relativno lak zadatak. Smjena nekompetentne, ideološki retrogradne i nadasve neodgovorne vlasti čije su glavne tekovine upravljanja gradom gomile smeća, ne samo ideološkog, i spržena zemlja, dovoljno je pogledati teren Gradskog stadiona, bio bi izvjestan kraj kampanje za koju poseban PR nije potreban.
Okolnost da se vladajuća koalicija raspala svega nekoliko mjeseci od konstituisanja gradske uprave cijelu situaciju bi čak i relaksirala nepotrebne tenzije.
Kontrast u upravljanju Glavnim gradom ove u odnosu na prethodno liderstvo je toliko upečatljiv da ga čak ne negiraju ni dugogodišnji kritičari "režima DPS-a". Konsezualno se priziva stara uprava i njen odnos prema gradu.
5Međutim, sve ovo je daleko od crnogorske realnosti a još dalje od zdrave političke logike kojoj se nemilosrdno suprotstavlja medijsko-obavještajna kamarila iz "bliskog" susjedstva. Isti je rukopis i drugih bitaka za crnogorske gradove. Od Nikšića, Mojkovca pa još nezavršene Budve - scenario je postao repetitivan i lišen originalnosti kojoj se ne bi mogla suprotstaviti prozapadna opozicija i ona koja se tako osjeća.
Ovi drugi će na testu biti ne tokom kampanje, već nakon nje. Politika trećeg puta je uvijek završavala u selo Ba - dalje nije, niti će u budućnosti.
Nedostatak politika i višak politike - naizgled jednostavna jedačina koju treba da riješe opozicioni prvaci. To je moguće samo u živom kontaktu
Istovremeno, nesporno je da dio birača glasa isključivo vođen animozitetom prema DPS-u, odnosno onom što su najbolje tekovine te politike. Tom biračkom tijelu nijedna od trenutnih opozicionih partije nema što da ponudi, pa nije ni racionalno da se trudi. Lokalni problemi i nefunkcionisanje osnovnih servisa jednog evropskog grada padaju u drugi plan naspram ulaska u NATO i ključno nezavisnosti.
Analizirajući izborne trendove nakon 2020. nameću se dva zaključka: tadašnja opozicija vrhunac mobilizacije birača doživjela je uz pomoć srpske crkve i porast apstinenata nakon tih izbora ukazuje na novostećenu izbornu inertnost onih ljudi koji nužno nisu naklonjeni velikosrpskoj politici u različitim eksplikacijama.
Upravo u tih skoro polovinu biračkog tijela koje izborni dan odluci da prespava – leži tiha snaga građanske i evropske Crne Gore. Upravo njima treba da se obraćaju opozicione partije, prije svega one novoformirane bilo indiviudalno ili kroz savez. Enigma je šta zapravo njih iz izbora u izbore odvraća od građanske dužnosti.
Objašnjenje treba tražiti u višeslojnoj kampanji kriminalizacije nosilaca suverenističke politike, ali skorije i karakteristični elitistički pristup koji odbija ideološki bliske grupe. Međutim, ponekad je najjednostavnije objašnjenje ono koje ima najveći eksplanatorni potencijal.
Nedostatak politika i višak politike - naizgled jednostavna jedačina koju treba da riješe opozicioni prvaci. To je moguće samo u direktnom tj. živom kontaktu. Na ulicama, trgovima, prodavnicama i svuda gdje se odvija realan život.
Zadatak opozicije, za pobjedu možda i ključni, je ujedno i sprečavanje takozvanog rasipanja glasova. Najavu velikog broja lista treba pozdraviti kao refleks razvoja pluralizma ali se tu kriju zamke u vidu spavača, omiljena tehnika prekaljenih neprijatelja naše drzave i neprelazak cenzusa.
Pored živog kontakata sa biračima, opozicija koliko je sjutra mora da stupi u sličnu komunikaciju sa svima koji planiraju i imaju ambiciju da se takmiče za glasove građana Podgorice. Bez ovog prvog nema povećanja izlaznosti a ovog drugog vodi u 'poništenje' i onih koji izađu. Pitanje je Podogrice kao glavnog grada ili periferije!
