Podgorički izbori završeni su bar formalno. Suštinski, izbori i dalje traju. Po svemu sudeći, oni tek treba da se dese. Izbor je, međutim, puno važniji od pozicije gradonačelnika ili lokalnih sekretara. Treba odlučiti pravac u kojem će se dalje kretati Podgorica, a time i cijela Crna Gora. Onaj civilizacijski pravac, prije svega.
Demokratska partija socijalista još jednom se upisala u istoriju političke teorije. Ovog puta kao dominantna partija samo par godina nakon gubitka višedecenijske vlasti, u tradiocionalno nenaklonjenoj sredini, uspjela je da osvoji blizu trećine biračkog tijela. Dobro su prošli i njeni tradicionalni koalicioni partneri, novoformirani savez koji predovde dvije socijaldemokratske partije i partija nekadašnjeg premijera Duška Markovića.
9Polako se dekonstruiše mit o pobjedama zasnovanim na permanentoj zloupotrebi državnih resursa jer logičko opstajanje takve teze demantuje današnji rezultat opozicionog DPS.
Međutim izbor, bar onaj formalni i prividni, tek treba da napravi predsjednik države i lider Pokreta za Podgoricu, Jakov Milatović. Lista na čijem je čelu, iako značajno podbacila posebno računjajući prethodne rezultate URA, ipak opredjeljuje karakter buduće vlasti.
Zašto je zapravo to izbor bez izbora!? Svako drugo rješenje osim principijelne i proporcionalne koalicije sa ostalim opozicionim partijama Milatovića vodi u potpunu političku marginalizaciju i gubitak svakog moralnog kredibiliteta i institucionalnog autoriteta. Jasno je da njegov sukob sa trenutnim premijerom Milojkom Spajićem potiče i počiva na ličnom, međutim, javno djelovanje ali i inercija političkog procesa nadgradila ga je, za sad bar djelimično, u ideološki.
Uzroke rezultata nižeg od očekivanog, predsjednik i njegovi savjetnici, bar oni neopterećeni kontaktima sa neprijateljskim državama, treba da traže u nedovršenosti tog procesu a ne u započinjaju istog. Suština je u nedovoljno definisanom i zaokruženom distanciranju od politike trenutne izvršne vlasti.
Osim vraćanja zakona i blokiranja opskurnih ambasadorskih imenovanja, Milatović mora da aktivnom političkom aktivnošću dokaže i pokaže sopstveno evropsko opredjeljenje i privrženost državnim interesima. Ne postoji bolja prilika od koalicije sa opozicionim partijama na lokalnom nivou na principima koje nominalno promoviše.
Insistiranje na manjinskoj podršci, osim što bi bilo duboko nedemokratsko i nepristojno, dokazalo bi da Milatović i Spajić imaju isključivo problem lične prirode, koji zahtijeva tretmane drugih nauka u odnosu na političke.
Na koncu, ni DPS, jednako ES i SEP, ne bi smjeli prihvatiti još jedan eksperiment tog tipa - na to ih obavezuje rastuća podrška građana ali i iskustvo Abazovićeve manjinske vlade. Izazivanjem novih vanrednih izbora Milatović bi samo ubrzao sopstvenu političku marginalizaciju skoro isto kao i eventualnim povratkom u velikosrpski lager, iz kojeg nas uvjerava da je pobjegao. Čak i da mu bivši koalicioni partneri uvaže, za funkcionerska mjesta osvetnički bi čekali trenutak da ga politički eliminišu i dodatno degradiraju. Dok je o javnoj percepciji suvišno i govoriti.
Nedvosmisleno je da Milatovića čekaju dani krupnih političkih odluka, koje su teške isključivo zbog dugogodišnjeg djelovanja istih onih čiju je zlokobnu prirodu mogao osjetiti na svojoj koži kroz pokazne vježbe medijske discipline.
Đinđićevsko gutanje žabe i promjena paradigme političkog djelovanje je i ovog puta mučno samo ako je Milatović zaista slučajni predsjednik i beznadežni talac velikosrpskog fašizma.
