Crnogorska javnost nalazi se pod obnovljenim političko-medijskim pritiskom (svojevrsnom ofanzivom), koji mahom dolazi i iz pera kolumnista čija su „smatranja“ uticala na dekonstrukciju suštine litijaskog pokreta iz 2020.
Iz Beograda je u Podgoricu prekomandovan i nekadašnji novinar Miloševićeve TV Bastilje, koji je napravio veliki profesionalni skok od sportskog izvještača do dopisnika iz evropskih prijestonica. Bivši sportski novinar nedjeljama unazad strasno analizira crnogorsku poltičku zbilju, dok na beogradskoj platformi koju finansira Dačićev SPS ulazi i u analizu ovdašnje istorijske kompleksnosti - Božićnog ustanka.
Njegovim i njihovim "smatranjima" o Božićnom ustanku (“pobuni”) 1919, o važnosti i posljedicama tog događaja ne bi trebalo pridavati značaj, tim prije jer je riječ o mnogo puta viđenom i razrađenom receptu negacije i, u konkretnom slučaju, relativizacije crnogorske državne i nacionalne posebnosti.
Na zadatku i po zadatku - eutanazija Crnoj Gori!
Koja, razumije se, može egzistirati samo kao vektorska sila sukoba dvije "srpske" dinastije. Sportski reporteri bi rekli - prijateljska utakmica bez rezultatskog značaja. U toj rapsodiji probuđene analitike bez značaja su, jasno je, i sve žrtve - vojne i civilne - terora koji je proistekao iz ovog prijateljsko-porodičnog meča.
Naravno, mnogo je zanimljivija opsjednutost pomenutog kolumniste DPS-om, neizostavno i bivšim predsjednikom Milom Đukanovićem, kome se svim raspoloživim sredstvima pokušava osporiti svaki pozitivan potez u pravcu izgradnje i nadgradnje obnovljene crnogorske države.
U toj gotovo patološkoj opsjednutosti "temom", uočava se sva zloslutnost projekta relativizacije velikosrpskog nacionalizma, čije se postojanje, doduše, ne negira, ali se svodi na metafiziku ili, funkcionalno, na navodnu polugu DPS za dolazak/održanje na vlasti. Drugim riječima, da nema DPS-a, ne bi bilo ni velikosrpskog nacionalizma, čija se galopirajuća priroda tobože očituje samo u potrebi te partije za političkom i drugom aktuelizacijom.
U trenutku kad velikosrpski nacionalizam nanovo udara u ratne bubnjeve proklamujući granice srpskog sveta svođenje problema na DPS je relativizacija vrijedna prezira.
Manirom iskusnog propagandiste, ovaj novinar u civilu tako pokušava da nepouzdanu i u najmanju ruku sumnjivu prepisku o nacističkim grafitima, koji su od septembra 2020. preplavili gradove na sjeveru Crne Gore, predstaviti kao krunski dokaz zavjere "bivšeg režima" protiv pobjednika - apostolskih oslobodilaca i njihovih četničkih mentora.
Opus ovog autora, čiji je zadatak da stigne tamo gdje ne dopiru In4s i Borba, uključuje i negiranje multietničkog suživota koji je Crna Gora uživala upravo pod vlašću onih partija koje su predvodile Pokret za obnovu nezavisnosti. Taj su pokret ključno podržale partije, organizacije i pojedinci manje brojnih naroda, obnavljajući onaj državni temelj koji je prvi postavio kralj Nikola.
U trenutku kad velikosrpski nacionalizam, okrijepljen Vučićevom autokratijom i ojačan glupošću Zapada, nanovo udara u ratne bubnjeve proklamujući granice srpskog sveta, svođenje ovog teškog problema na DPS je relativizacija vrijedna prezira.
Njen cilj je i stabilizacija trenutne vladajuće elite, čiji prvaci, bar formalno, još moraju da glume evropejstvo. Makar dok opet, po sistemu “reče mi jedan čo’ek”, neki briselski činovnik našem dopisniku ne došapne suprotno, a amabsadorica Popa ne zasjedne pod zastavom nepoznatog porijekla poznate simbolike.
Nastavak kampanje satanizacije DPS-a zapravo potvrđuje tezu da se toj partiji ne prašta „zločin nezavisnosti”, uz paralelne napore da se manevarski prostor Spajića usmjeri prema zvaničnom Beogradu ili manje zvaničnoj Banjaluci. (Da li se to već desilo?!)
Na tom zadatku, očigledno, mobilisano je svo raspoloživo oruđe velikosrpske propagande. Na zadatku i po zadatku - eutanazija Crnoj Gori! Što prije i bez odlaganja.
