Javni servis, krovna medijska institucija oslobođene nam države, ponovo je briljirao. Taman kad pomislimo da nema toga skandala koji bi nas, po nivou bizarnosti mogao iznenaditi, demantuje nas osvježeni menadžment, pod rukovodstvom nezakonitog generalnog direktora.
Navijači okupljeni na stadionu u Nikšiću, zajedno s crnogorskim reprezentativcima i čitavim stručnim štabom, punih srca i uglas zapjevali su državnu himnu. Toplota se uvukla i u domove i srca gledalaca, sve dok nije uslijedio skandalozni prizor – himna na mute i slika bez tona.
56Da nije bilo medija i korisnika društvenih mreža, izostalo bi čak i izvinjenje. No, posmatrajući tajming i slušajući objašnjenje koje je komentatoru, naknadnom pameću, poslato tek tokom drugog poluvremena, bolje da ovlaš izvinjenja nije ni bilo.
Kaže menadžment – gruba greška pojedinca iz režije. Najaviše i pokretanje disciplinskog postupka protiv grešnog pojedinca koji je, valjda, samovoljno zaustavio prenos, motivisan političkim i ličnim animozitetom prema državnoj himni.
Sve i da je tako, a znamo da nije, ovakvi skandali ponajmanje se mogu pripisati pojedinačnim propustima. Zapravo, da važe kodeksi i zakoni, ne bi postojala niti najmanja mogućnost da do ovakvih skandala dođe. Ali postoji, u demokratski naprednoj Crnoj Gori, koja se, na retoričkoj ravni, nezaustavljivo zaputila ka Evropi.
Na terenu je stanje posve drugačije. U tom je duhu i javni servis sve osim evropskog. Odavno je nalik na one koji su pod kontrolom autoritarnih režima, te shodno navedenom, skandali ovoga tipa nijesu izuzeci ili sitne omaške, već utabane prakse i uređivački definisana pravila.
Zapamtimo – himna na mute dio je agenturne slagalice koju sprovode zagovornici projekta antiustavne etnofederalizacije Crne Gore
Podsjetimo i na situaciju tokom Olimpijskih igara, kada se dogodila gotovo identična situacija. Tokom meča između vaterpolo reprezentacija Crne Gore i Hrvatske, tona tokom emitovanja obje himne nije bilo. Rekoše – tehnička greška, baš u vrijeme zahlađenja hrvatsko-crnogorskih odnosa nakon usvajanja rezolucije o Jasenovcu. Nijesmo im povjerovali, taman kao što im ne vjerujemo ni sada. Bjelodano je jasno da uredništvu i menadžmentu RTCG ne zaigra srce kada krenu taktovi državne himne.
Bezbroj je primjera koji ukazuju da tvrdnje o „tehničkim“ propustima ne odgovaraju istini. Javni servis, od vaspostavljenja oslobodilačke nacicrkvene vlasti, partijska je igračka vladajuće klike, dominantno srpsko-ruskih struktura.
Medijske vratolomije Raonića i njegove svite idu ruku pod ruku s političkim potezima onih koji nezakonitog generalnog i drže na funkciji. Stoga je, jel'te, njihov bespogovorni politički sluga, ali i aktivan sudionik medijsko-političke zbilje, nepovoljne po crnogorsku sadašnjost, a još nepovoljnije po njenu budućnost. Da li oslobodioci inspirišu Raonića ili pak on njih, manje je važno.
Suština je u sljedećem – „peh“ sa himnom dio je priče koja podrazumijeva širi kontekst, čiji je sastavni dio svojevrsni rat sa crnogorskom državnošću, istorijom, identitetom i, u konačnici, državnim simbolima.
Dobro pamtimo lažnu vijest da je na dan desantno-helikopterskog ustoličenja Jovana Mićovića pucano na policiju. Do danas, zbog širenja panike niko nije odgovarao, čak ni „disciplinski“. A i kako bi, kada bi Raonić morao disciplinski goniti samoga sebe. Pamtimo i da je parlamentarni kanal pretvoren u crkveno glasilo, koje je prenosilo ustoličenje Metodija Ostojića i takozvane svetosavske svečanosti, prepune nacifašističkih poruka.
Kako ne pomenuti kultni serijal „Ljudi i događaji“, koji se redovno pakuje u kuhinji RTS-a, s ciljem zatiranja crnogorske i mitologizacije srpske istorije. Znate, to je onaj serijal za koji zasijedanje ZAVNO, kao događaj koji je utemeljio Narodnooslobodilački pokret, kao ni drugi istoriografski podaci o crnogorskoj državnosti, njenim vladarima, istorijskim ličnostima, slobodarskom i antifašističkom karakteru nemaju edukativni značaj.
Selektivno prenošenje informacija, kičerajski sadržaji, revizionistička reinterpretacija istorije. Davno su sahranjene sve tri ključne funkcije javnog servisa – informativna, edukativna i zabavna.
Danas je to politička platforma, koja poput rusko-srpskih proksija slijedi krvomutnički plan Andrije Mandića i njegovih vojnika. Jer – ništa nije slučajno. Javni servis u službi je Mandićevih ciljeva, kolokvijalno nazvanih iskoracima.
Upravo je lažna vijest o dešavanjima na Belvederu povod za konstantnu ekstremizaciju građanski orijentisanih pojedinaca, naročito nacionalnih Crnogoraca i njihovog slobodarskog otpora, te poništavanje belvederskih tekovina iz 1936. godine. Otud Mandićevo poređenje slobodoumnih građana s zečevima, zaboravivši sopstveni prebjeg na koljenicu tokom svojevremenih protesta protiv ulaska u NATO. Otud histerija Emila Labudovića i upozorenja na „bratoubilaštvo“, nakon simboličke odluke Skupštine Prijestonice.
„Peh“ sa himnom dio je priče koja podrazumijeva širi kontekst, čiji je sastavni dio svojevrsni rat sa crnogorskom državnošću, istorijom, identitetom i, u konačnici, državnim simbolima
Razlika je možda terminološke i metodološke prirode, ali su proksi kolumnisti i Raonićev javni servis ujedinjeni u istoj misiji - odbrana Mandića i nepokolebljiva podrška njegovim, antidržavnim iskoracima.
Ustavotvorna skupština kao model preoblikovanja državnog ustrojstva. Opštine sa nacionalnim predznakom, a zatim i izmjena simbola po volji opštinskih čelnika, da ne moraju srednji prst pravdati namještanjem sata i mogu, zajedno sa popovima srpske crkve, iz duše pjevati tuđu himnu.
Mandić u ulozi crnogorskog Dodika, a javni servis kao jedan od katalizatora radikalnih i štetnih procesa.
Revizija istorije u funkciji je onoga drugog iskoraka, koji Mandić predstavlja kao bratski – obnova okupacione kapele. Izmaštaće menadžment RTCG nešto i za ovu priliku. Zapravo, odradiće to direktno Vučić, posredstvom RTS-a. A makar im maštarija, poput one da su braća Grim prevodili srpske bajke, zasigurno ne fali. Istorijskih izmišljotina nikad dosta.
Zapamtimo – himna na mute dio je agenturne slagalice koju sprovode zagovornici projekta antiustavne etnofederalizacije Crne Gore. Svaka kockica ove slagalice razrađena je do detalja. Ne dozvolimo da nam promaknu.
Potpredsjednik Vlade zaboravlja državnu zastavu. Dalaj Lama je premješta kad i đe mu se ćefne. Milojko se klovnovski smije.
A javni servis emituje himnu bez zvuka baš tokom rada na strateški presudnim dionicama Mandićevih puteva, projektovanih od strane velikosrpske arhitekture. Valja nam se dobro zamisliti i zapitati – đe idemo, nastavimo li slijediti agendu Mandićevih iskoraka?
Ako nas EU posmatra, neka se dobro zagleda. A ne trebamo biti preduboko zagledani, da bi smo shvatili kuda nas vodi vladajući političko-medijski konglomerat.
