Insistiranje na pogrešnim odlukama ili, još gore, procjenama, uglavnom je u diplomatskoj istoriji pripadalo 'starim' evropskim silama. Bar do sad izgledalo je da američka diplomatija nema takvih sklonosti. Odnosno, da se pragmatično i manjeviše realpolitički prilagođava situaciji, pritom ne gubeći vrijeme na promašene strategije i trošeći novac poreskih obveznika.
Ono što značajno odstupa od svih pravila, vrijednosnih i političkih, jeste ponašanje zvaničnika i činovnika američke administracije prema zvaničnom Beogradu. Čak i kad se u jednačinu uključi objektivna okolnost o nivou pažnje koju Balkan dobija i subjektivna - kulturološka fascinacija Srbijom kao saveznicom iz prvog rata, i dalje ostaje nedopustivo neobjašnjiva potreba za popuštanjem jednom autokratskom i kriminogenom režimu koji Vučić personifikuje.
Te dvije okolnosti imaju potencijal da objasne manji dio ovog ponašanja ali nikako ne prikrivaju nedostatak unutrašnje logike teze o sposobnosti Vučića da bude taj koji će
1) demokratizovati Srbiju,
2) priznati nezavisnost Kosova i
3) napustiti geostrateški prostor ruskog sveta.
Šteta koja se proizvodi regionu putem destrukcije iz Beograda u perspektivi će američke poreske obveznike koštati milijarde dolara
U ovom slučaju redosljed ne igra ulogu jer su sve tri stvari međusobno povezane i mogu se dešavati samo simultano. Dakle, američka administracija ima jasno postavljene ciljeve, sporne su, razumije se, metode kojim se do njih dolazi.
Beskrupulozno popuštanje i tolerisaanje uništavanja cijelog jednog društva a bogami i regiona, ne omogućava režimu da se pripremi 'to deliver results', već upravo suprotno da konsoliduje moć kako bi u perspektivi razvio imunitet na teže diplomatsko oružje. Riječju, uvaženi ambasador Hil i njegov naređeni Eskobar rade u korist svoje, odnosno štete države koju predstavljaju.
Umjesto sankcionisanja Rusije, izvjesni Vulin upravo čini suprotno i sa pozicije šefa službe bezbjednosti Srbije legitimiše Putinov režim. Za sve to vrijeme, od pomenutih diplomata ne čujemo javnu osudu. Naprotiv. Sa tih adresa konstatno dolaze sramno realtivizirajuće izjave koje čak i da su u suprotnosti sa onim što se kaže iza zatvorenih vrata izazivaju megalomansku štetu svim uključenim društvenim akterima.
Licemjerstvo dostiže te granice da se neformalno kritikuju mirni protesti protiv nasilja. Ambasador Hil na sebe direktno preuzima ulogu jednog ranijeg britanskog premijera. Za razliku od njega, američki ambasador nema pravo da za taoca sopstvene promašene taktike uzme cijelo jedno društvo.
Osim toga, šteta koja se proizvodi regionu putem destrukcije iz Beograda je nešto što će u perspektivi američke poreske obveznike koštati milijarde dolara. Rusija direktno preko Srbije aktivno stvara novu mrežu medijsko-obavještajnih punktova i podriva demokratske procese. Suprotstaviti se tako nečemu zahtijeva puno više resursa od jedne vojne baze i nekoliko tink tankova. Vašington treba da napusti pogubnu politiku koju vodi prema Vučiću jer rizikuje da izgubi i ono malo postignuto u ovom regionu u prethodne tri decenije.
Regionalna i evropska čak i stručna američka javnost na to odavno ukazuje. Ljaga koju stvara neprirodna kohabitacija sa Vučićem uništava kulturni model i paradigmu zbog kojih Amerika ima status zaštitnnika slobodnog svijeta.
Umjesto toga treba razumijeti ono što je slavni prethodnik Hila, ambasador Kenan shvatio već u prvim nedjeljama boravka u Beogradu - Sovjetski savez se ruši preko Jugoslavije. Putinov poraz u Ukrajini moguć je tek kad se njegovi punkotvi poraze na Balkanu, a Srbija je ključna na tom putu.
Na kraju, u moru pogrešnih odluka američke politike o kojima je i nedavno govorio gigant te diplomatije H. Kisindzer, slika evakuacije iz Sajgona predstavlja upečatljiv simbol propasti jednog načina razmišljanja. Istrajavanjem na popuštanju Vučiću upravo će od Beograda napraviti Sajgon, a regionalnu javnost natjerati da krivca traži upravo u SAD.
God bless, America!
