Još od prvih dana Trampove administracije bilo je jasno da se stiču uslovi za lobiranje “srpske stvari” u Vašingtonu. Mreža koja je uspostavljena ranih 2000-ih od strane SPC i eksponenata manjeg BiH entiteta, počela je da dobija smisao.
Na tako uspostavljenu strukturu, ispostaviće se, uspješno je nakalemljen Vučićev medijski i finansijski aparat. Autoritarni režimi poput Vučićevog, bez obzira na samu logističku aktivnost, našli su pouzdanog sagovornika u ultradesnom populističkom, suštinski antidemokratskom, establišmentu okupljenom oko nove predsjedničke administracije.
Teorijski - ideologija, resursi i narativ konačno su konvergirali otvarajući put obesmišljavanju američke politike na Zapadnom Balkanu. Koja je, doduše, i tada patila od velikog oslanjanja na Brisel, ali nije odstupala od zadatih kota još od vremena administracije predsjednika Buša.
U Vašingtonu je otvorena nova rezidencija srpskog ambasadora, čiji je zadatak da legitimizuje autoritarnost Vučićevog režima
Stabilizacija prilika na Kosovu i učlanjenje Crne Gore u NATO bili su ključna postignuća dvopartijske politike prema Zapadnom Balkanu, govorio je senator Makejn. Upravo na tome - u prvom slučaju suštinski, u drugom figurativno - rušeni su strateški koncepti na taj način formulisane politike. Ima istine u tome da je dio donosilaca odluka, povjerovavši u priču o "ugroženim hrišćanima", zaista procijenio da se koncept Montenegra ne uklapa u Biblijski pojas, ali veći odgovor treba tražiti u endogenom lobiranju, u kojem je veoma aktivno učestvovao i sadašnji premijer Spajić.
Slična priča važi i za situaciju na Kosovu, odnosno za ideju da je moguć kompromis u pogledu teritorijalnosti i suverenosti te države: Kurti kao “nevoljeni saveznik”.
Javna, ali i ona manje javna polemika o stvarnom uticaju Vučića na američke donosioce odluka ponovo je aktuelizovana jednim naizgled tehničkim detaljem u funkcionisanju američkog Senata. Naime, nominacija novog američkog ambasadora u Podgorici, karijernog diplomate Bixa Aliua, “zaglavljena" je pred nadležnim Komitetom skoro godinu i po.
Sve ovo je dio šire strategije Vučića da održi status quo na Zapadnom Balkanu, nadajući se pobjedi Trampa
Takva situacija pravdana je u početku opštom blokadom Senata, ali i okolnostima dva akutna rata u koje je SAD indirektno uključena. Međutim, sve češće se mogu čuti a i naslutiti sasvim drugačije interpretacije takvog statusa. Srpske lobističke struje - i formalne i neformalne - posebno one koje personifikuje bivši šef službi bezbjednosti Grenel nameću, ili se bar trude da to učine, tezu kako nije mudro imati etničkog Albanca za ambasadora u Podgorici.
Argumentacija uključuje more rasističkih, ali i nacionalističih opštih mjesta kojim se pravda pritisak na Senat da ne potvrdi ili da odugovlači imenovanje Aliua za ambasadora u Podgorici.
Sve ovo je dio šire strategije Vučića da održi status quo na Zapadnom Balkanu, nadajući se pobjedi Trampa. Međutim, uspjeh pomenute aktivnosti opstruiranja izbora ambasadora u Podgorici paradigmatičan je i zato što suštinski i temeljno ruši koncept američke demokratije - šanse za novi početak, ali i principa da su svi američki građani jednaki, da su Amerikanci bez obzira na porijeklo. Dalja razrada političke teze je suvišna.
Tako dugačak rascjep u imenovanju ambasadora kreira problem u samom funkcionisanju Ambasade u Podgorici, kao i na drugim mjestima. Sve to u trenutku kad je politika bivšeg DF doživjela višedimenzionlani uspjeh.
Malignost ovakvog pristupa SAD najbolje se vidjela tokom terorističkog napada srpskih paravojnih snaga na selo Banjska na Kosovu.
U međuvremenu, u Vašingtonu je otvorena nova rezidencija srpskog ambasadora, čiji je zadatak ne samo da antidemokratski utiče na donošenje odluka, nego i da legitimizuje autoritarnost Vučićevog režima. U tom smislu, pomenuta rezidencija samo je replika Srpske kuće u Podgorici. Razlika je u građevinskom materijalu.
