Koncept nacionalne i državne izdaje predstavlja najčešći motiv crnogorske istorije. Prelomni momenti definisani su kontinutetom i lakoćom državne izdaje koja je najbolju eksplikaciju doživela tokom i nakon tzv. Podgoričke skupštine (1918).
Događaj koji nije srušio viševjekovnu državnu tradiciju već ozbiljno ugrozio proces nacionalne emancipacije stvarajući kulturno raslojavanje čije posljedice i dalje živimo.
Ništa manje nisu dramatične ni druge, kasnije, epizode u kojima je izdaja postala legitimna politička opcija. Na momente toliko ukorijenjena da joj se suprotstavljanje jeretički doživljavalo kao borba protiv demokratizacije Crne Gore.
Kontintuitet dešavanja od avgusta 2020. do danas najbolje ilustruje tu bolnu osobinu crnogorske istorije. U tom duhu dočekujemo i predstojeće lokalne, samo formalno, izbore koji imaju kapacitet da suštinski promijene višegodišnji plan destrukcije skovan u Beogradu i Moskvi.
Podgorica posljednja brana trajućoj agresiji koja se od skoro i javno legitimiše kao eksponet tuđih interesnih centara
Nije li i naivnom jasnom da partije i političke strukture upitnog legitimiteta posvećeno rade na razgradnji svega što definiše državnost - suštinsku i formalnu.
Ne treba tražiti bolji uzorak od prethodnih nekoliko nedjelja koje koincidiraju kampanji pa shvatiti dubinu trajuće agresije. Združenim snagama partije koje formalno i poluformalno participiraju u vlasti odlučne su da spriječe mogućnost da se Crna Gora oslobodi istorijski nasleđenog problema ruske obavještajne pokrivenosti.
Istovremeno, pravci izvršne vlasti učestvuju u, cinično je reći, aljkavo organizovanom kriminalu. Istovremeno se hitro pokušava obračunati sa spomen pločom u logoru Morinj. Skup ovih naizgled nepovezanih događaj je najbolja dijagnoza državnog posrnuća.
Dovoljno da se odluka o predstojećim izborima donese i bez udubljivanja u lokalnu kampanju. Ponašanje na državnom uvijek diktira političke procese na nižem. Međutim i površni osvrt na pomenutu kampanju otkriva bezidejni pokušaj da se politička destrukcija prikrije provincijalnom estetikom i populističkim kičom.
Građani imaju priliku da konačno institucionalno i na izborima kazne državnu izdaju
Naizgled mirna medijska kampanja samo je refleksija na česte kritike o miješanju u izborni proces i predstavlja promjenu taktike a ne paradigme. Formacijski rascjepkani izlaze pred građane tražeći podršku za dalje razaranje Crne Gore. Zeleno-crna koalicija koja dominira javnim prostorom ne propušta priliku da demonstrira mržnju koja jedina može i da objasni toliku posećenost uništenju temeljnih vrijednosti Crne Gore.
Jedina vizija koju imaju je Podgorica kao regionalni centar šireg državnog prostora, ponovno uklapanje u balkansku besperspektivnu sumornost.
Sa druge strane, prozapadne partije ujedinjenje u jednu listu samom kampanjom napravile su istorijski otklon upravo od nezapamćene mržnje i trovanja javnog prostora. Ta okolnost, uz nesumnjive rezultate dosadašnje uprave Glavnog grada, ali i ostalih opština bila bi dovoljna garancija ubjedljivog izbornog trijumfa.
Pobjeda prozapadne opcije u Podgorici je imperativ očuvanja stabilnosti cijele države i uvod u vraćanje na kolosijek evropskih integracija. Simbolika koja politici daje smisao od Podgorice pravi posljednju branu trajućoj agresiji koja se od skoro i javno legitimiše kao eksponet interesa centara koji u Crnoj Gori vide teritoriju za širenje imperijalnih interesa.
Građani imaju možda i jedinstvenu priliku u široj perspektivi da konačno institucionalno i na izborima kazne državnu izdaju, a snažno podrže prozapadni i građanski karakter države. Ovdje se ne odlučuje o sudbini bulevara i parkova već o vrijednosnoj klimi u kojim će oni fizički egzistirati.
