Crnogorski etnonin i nacionim (označen sintagmom “rodom Crnogorac”) primarno dokazuju crnogorski pasoši izdavani brojnim Crnogorcima u vrijeme Njegoševe Crne Gore (1830-1851). U osnovi riječi narod i nacija-natio, (nasci u latinskom jeziku, znači izvorno, etimoloski, roditi se) je riječ rod, a u pasošima (Crnogorsko provodno pismo, Crnogorski pasaport), dakle, putnim ispravama, Njegoševog doba i s Njegoševim potpisom i pečatom Crnogorskog senata, njihovim imaocima, nosiocima pisalo je uz vlastito ime i prezime odrednica „rodom Crnogorac“, iza čega se navodi mjesto odakle je njihov nosilac, odnosno, vlasnik.
Mnoštvo je sačuvanih takvih pasoša, mnoge je objavio, u naučnim istraživanjima u formi faksimila, akademik i istoričar dr Jevto Milović, dok je značajan broj njih sačuvan u Njegoševoj arhivi u Biljardi na Cetinju, u okviru Narodnog muzeja Crne Gore, a jedan dio takvih pasoša nalazi se u privatnim, ličnim i porodičnim, arhivima i još uvijek nijesu javno publikovani. Tako je, recimo, vladika crnogorski Petar Petrović Njegoš svojeručno potpisao CRNOGORSKO PROVODNO PISMO (No 24), izdato na Cetinju sa pečatom Crnogorskoga Praviteljstvujušćeg Senata, 20. februara 1838. godine, čiji je imaoc, odnosno, kako se u njemu kaže “pokazatel”, “Mihailo Vuković rodom iz Cucah Crnogorac” (Original ovog Crnogorskog provodnog pisma nalazi se u privatnoj arhivi, svojini publiciste i pisca Borislava Cimeše iz Cetinja i do sada njegov faksimil nije javno objavljen).
Inače, odrednica “rodom Crnogorac” označava etničko i nacionalno porijeklo i pripadnost narodu, naciji i državi.
U Njegoševo vrijeme Crnogorci su objektivno i subjektivno, prema službenim, zvaničnim dokumentima, Crnogorci - javnim iskazom bili su etnički i nacionalni Crnogorci. I Njegoš je bio etnički i nacionalno Crnogorac. Takav je bio i kao vladika, državnik, mitropolit i književnik, odnosno, pjesnik.
Prof. Dr Slobodan Tomović u djelu „Komentar Gorskog vijenca“, Nikšić, 1986, na strani 395 piše: „Da su Crnogorci u Njegoševim razmišljanjima etnonim, pokazuju i pasoši koje je izdavao svojim sunarodnicima, u kojima je precizirao crnogorsko porijeklo njihovih korisnika“.
Slično, gotovo isto kao i dr S. Tomović, pisao je i akademik prof. dr istoricar Branko Pavićević u knjizi „Sazdanje crnogorske nacionalne države 1796-1878″, CID, Podgorica, 2007, str. 213: “Pasoši u doba vladike Petra II u početku su nosili naziv Crnogorsko provodno pismo, da bi ubrzo naziv bio zamijenjen Crnogorski pasport. U svim sačuvanim crnogorskim pasportima, a postoji ih ne mali broj, nalazi se rubrika za nacionalnost, a u svakoj je ruka zvaničnog sekretara (uglavnom Praviteljstvujušćeg senata) ispisivala „Crnogorac“. Kao sto je i poznato, svaki crnogorski pasport bio je ovjeren državnim pečatom, „mohurom“, koji je imao ugravirani naslov „Crnogorskog Praviteljstvujušćeg Senata i vsjej Cernoj Gori-mohur“.
Poput S. Tomovica i B. Pavićevića, takođe naučno utemeljeno, konstatuje i akademik prof dr Mijat Šuković, kada piše: „Konstatujem da su u istorijskoj literaturi objavljene fotokopije nekoliko crnogorskih pasoša, od većeg broja sačuvanih u nekoliko arhiva. Od objavljenih fotokopija, dostupnih svakome, kao ilustraciju identifikujem fotokopiju pasoša izdatog 1840. godine, pod N0 132, Marku Vrbici iz Njeguša. Na pasošu piše: Crnogorski pasport, a u odgovarajućoj rubrici, poslije mjesta rođenja, napisano je „Crnogorac“.
Ta dva podatka identična su i u pasošu izdatom popu Stevanu Ivanovicu. Ko hoće da „zaviri“ u arhivsku građu vidjeće više crnogorakih pasoša sa odednicom „Crnogorac“ (Akademik Mijat Šukovic, „Crnogorska nacija izrasla prirodnim tokovima“ u knjizi „Crna Gora od federacije ka nezavisnosti“, CANU, Podgorica, 2001, str. 294-295).
Dakle, jasno je da je u državnim ispravama Crne Gore, pasosima izdavanim u Njegoševo doba, u rubrici nacionalnost, nacionalna, etnička pripadnost, upisivano konkretnim licima, korisnicima istih - odrednica Crnogorac („rodom Crnogorac“- a rod je tada bio u Crnoj Gori sinonim za etničku i nacionalnu pripadnost. Rod je značio jednako na(rod). A latinski termin nasci znači, iskonski, roditi se, rod).
Recimo i to da Njegoš nikad nije niđe spomenuo svetog Savu Nemanjića, ali jeste izričito navodio da je Crnogorska crkva autokefalna
Velikosrpski imperijalisti, kartografi i asimilatori zloupotrebljavali su Njegoša i danas to čine svi oni koji ne misle dobro Crnoj Gori i njenoj nezavisnosti i koji bi nasrećniji bili kad bi Crna Gora bila bez Crnogoraca i kad ne bi bilo Crne Gore. Uvijek sam bio protiv svojatanja i zloupotrebe Njegoša u ideološke i političke svrhe. Njegoša treba ostaviti istorijskoj nauci, istoriji književnosti, književnoj kritici i umjetničkoj analizi, percepciji i recepciji, a izuzeti ga iz okvira ideološke i političke manipulacije, agitacije i propagande.
***
U istorijskoj nauci za spoznavanje onoga što je bilo, kako je i zašto nešto bilo, ko je što bio i činio, relevantni su, odlučni i presudni prvorazredni i primarni istorijski izvori, te oni koji su po saznajnoj vrijednosti relevantni, oni odlučni po sadržini i provinijenciji (porijeklu) na osnovu kojih istoričar-istraživač spoznaje prošlu stvarnost i utvrđuje istorijske činjenice, koje pronalazi upravo u istorijskim izvorima.
Stoga, zadatak istoričara je da, u metodološkom postupku, primjenom spoljašnje i unutrašnje kritike izvora, dođe do konstrukcije i sinteze o raznim fenomenima, procesima, odnosima, događajima i ličnostima u prošloj stvarnosti i, na koncu, o tome da saopšte ekspoziciju istraživačkog rada koja sadrži odgovore na istraživačka pitanja.
U tom pogledu, radi pouzdane i vjerodostojne predstave o prošlosti, uvijek treba imati na umu da su u tome postupku i u odnosu na temu istraživanja presudni originalni i autentični istorijski izvori. Kada se radi o daljoj prošlosti pisani izvori su opredjeljujući. Sam istorijski izvor nije istorija, ali je ipak temelj za pisanje istorije.
Istorija je nauka u funkciji preispitivanja istorijske svijesti i kritičkog odnosa prema prošlosti i njenim akterima, a ne sredstvo propagande u funkciji političke ideologije ili elite na vlasti i režimskog poretka ili bilo kojih i kakavih interesnih grupa i pojedinaca.
Međutim, instrumentalizacije istorije u nenaučne svrhe je uvijek i svuda bilo. I biće je. To je odvajkada bilo prisutno i u Crnoj Gori i izvan nje i naročito je korišćeno u političkim i ideološkim projektima denacionalizacije, asimilacije i negiranjima Crnogoraca kao samobitnog naroda i nacije i u pokušajima i akcijama rušenja crnogorske državnosti. Istoričari koji se bave, i oni koji su se bavili proučavanjem ličnosti i djela Petra II Petrovića Njegoša imali su i imaju dužnost da metodologiju istorijske nauke dosljedno primjenjuju u svojim istraživanjima.
Naravno, naučni princip da istorija treba da teži istini i objektivnosti, u praksi je vazda i često bio devalviran, uprkos obavezujućim pravilima istorijskog metoda. Uvijek je bilo, i biće, istoričara, a pogotovo propagandista, koji misle da je istorijska nauka sredstvo propagande i potvrđivanja ove ili one ideologije i politike, iako je istorijska nauka, po svojoj definiciji i funkciji, opredijeljena da kritički i činjenički istražuje i posmatra prošlost, nezavisno od dominantne državne i društvene ideološke paradigme.
Dakako, u kontekstu ove priče o ulozi i dužnosti istorijske nauke, postavlja se pitanje kako je i zašto ona, u opštem i pojedinačnom smislu, proučavala i tretirala ono što je svakako predmetom njene opservacije, a to je, pored ostalog, i izučavanje života istaknutih pojedinca, odnosno, značajnih istorijskih ličnosti, koje su imale tolikog uticaja da su obilježili jedno vrijeme u razvoju određene državne i društvene zajednice.
Kako je Petar II Petrović Njegoš istaknuta ličnost Crne Gore XIX vijeka, posebno je bio interesantan istorijskoj nauci i istoriografiji na našem prostoru i šire.
Istoriografsko nasljeđe o Njegošu je impozantno i voluminiozno, u kvantitativnom i kvalitativnom smislu. I pored mnogobrojnih značajnih studija (rasprava), monografija, udžbenika, priručnika, članaka, priloga, eseja i drugih vrsta naučnih radova o Njegošu, postoje i oni, koji čine istoriografsko nasljeđe na južnoslovenskom prostoru i šire, a koji su takvog profila i sadržine da ne predstavljaju naučni doprinos u spoznaji njegove ličnosti i djela.
O Njegošu se puno pisalo u skladu sa naučnim kriterijumima, ali se o njemu pisalo i njegovo djelo interpretiralo i u vannaučne svrhe. Pisalo se o njemu i na takav način da je Njegoš i njegovo djelo predstavljano onakvim kako su apriori htjeli neki istoričari, istoriografi i drugi poslenici javne riječi da ga prikažu, a kako bi on postao sredstvo u funkciji određene politike, ideoloških i propagandnih projekata i ciljeva.
U istoriografskom nasljeđu o Petru II Petroviću Njegošu susrijećemo se i sa radovima koji su opterećeni nedostatkom primjene pravila istorijske metodologije, te koji su determinisani pristrasnošću i namjerom istoričara i istoriografa da Njegoša (vladiku Rada) prikažu onakvim kakvim oni žele da je trebao biti ili da je bio onakav kako se činjenički, faktografski, u skladu sa primarnim neposrednim istorijskim izvorima ne može dokazati ili potvrditi da je bio.
U tom pogledu puno je falsifikata učinjenih sa ciljem da se dokaže navodno Njegošev srpski nacionalni identitet, a da mu se odrekne crnogorska državotvorna, etnička, nacionalna, kulturna, jezička, tradicijska, običajna i druga pripadnost i vlastito opredjeljenje, koje je više puta i na više mjesta iskazivao.
Kako bi Njegoša smjestili u zamišljeni srpski nacionalni i ideološki ram i kontekst, neki istoriografi, u svojim radovima, rukovode se time da i po cijenu providnih falsifikata i izmišljanja, domišljanja i fantazija, posrbe Njegoša, kako bi lakše, preko njegove istorijske ličnosti, kolektivno mogli posrbiti, odnosno, denacionalizirati i asimilirati Crnogorce.
Brojni agitatori, u cilju posrbljavanja Njegoša, u svojim radovima konstruišu, eksploatišu i propagandno nameću i očevidne primjere falsifikovanja, podmetanja i izmišljanja navodnih “dokaza” o Njegoševoj nacionalnoj i etničkoj pripadnosti. I sve to pod firmom navodne “naučnosti” serviraju naučnim, stručnim i laičkim krugovima.
U tom smislu podmetali su se Njegošu napisi anonimnih autora i to je proglašavano i pripisivano Njegošu kao da je njegovo autorsko djelo. Umjesto da se ponude istorijski dokumenti sačuvani u originalu i koji su autentični, objavljuju se u pješničkoj formi tvrdnje kako je Njegoš pisao da je srpske narodnosti, a da je pritom nikad ne ponudi taj tekst, dokument, u originalnoj i autentičnoj formi ili u faksimilu, da bi istraživači imali prilike da ga provjere i utvrde da li je to ili nije Njegoševa misao, iskaz, dat u književnoj formi ili uopšte u bilo kojemu pismenom obliku.
Tako se tvrdi, i to maksimalno eksploatiše, da je navodno Njegoš primjerak kalendara “Danica” Vuka Stefanovića Karažića iz 1826. godine na Lovćenu na Đurđevdan, ljeta 1833. poklonio užičkom episkopu Nikiforu Vukosavljeviću - Maksimoviću (koji je boravio u Crnoj Gori od 1. novembra 1832. do 15. maja 1833.) i da mu je tobože napisao svojeručno posvetu, koju nije potpisao, nego je umjesto potpisa napisao stihove u kojima opet tobože Njegoš veli, pored ostaloga, “Srpski pišem i zborim/svakom gromko govorim/narodnost mi srbinska/um i duša slavjanska”.
Istoriografija, koliko je poznato, do sada nije heruistički uspjela pronaći i objaviti original i autentični primjerak pomenutog kalendara “Danica”, na kojemu se nalaze navodna Njegoševa posveta i stihovi užičkom episkopu Nikiforu. Uprkos toj činjenici, plasira se za istorijsku nauku neodrživa konstrukcija da je to Njegoševo autorsko djelo, iako se oni koji to tvrde nijesu potrudili da ponude vjerodostojan dokaz ta takvo nešto.
Najzapaženiji agitator u tome pogledu bio je dr Ljubomir-Durković Jakšić i od njega su najčešće kasniji agitatori preuzimali konstrukt, koji predstavlja akt podmetanja iskaza o Njegoševom etničkom i nacionalnom opredjeljenju i pripadnosti.
Dr Ljubomir Durković-Jakšić u knjizi “Mitropolija Crnogorska nikada nije bila autokefalna” (štampano izdanje, Udruženi izdavači: Sveti arhijerejski sinod Srpske pravoslavne crkve i Mitropolija Crnogorsko-primorska, Beograd – Cetinje 1991. godine, biblioteka “Sveti Petar Cetinjski”, posebna izdanja, knjiga 1; Recenzent: Episkop šumadijski dr Sava, uredio i za štampu pripremio: Gradimir Stanić, fotografije: Rade Živković), piše da se užički episkop Nikifor “sa Njegošem “peo i na Lovćen, na Đurđevdan 1833, pred odlazak za Srbiju, i za uspomenu dobio je na poklon od Njegoša Vukovu Danicu iz 1826, u kojoj je Vuk objavio svoj opis ovčarsko-kablarskih manastira.
Tom prilikom napisao mu je posvetu: “Dobrom hristijaninu g-d preosvećenom užičkom ep. Nikiforu, o Đurđevudne, Na Lovćenu, ljeta 1833”, pa je mesto potpisa napisao sledeće stihove:
“Ime mi je vjeroljub,
prezime mi rodoljub.
Crnu Goru, rodnu grudu
kamen paše odasvuda.
Srpski pišem i zborim
svakom gromko govorim:
narodnosti mi srbinska,
um i duša slavjanska.”
Ispod ove Njegoševe posvete episkop Nikifor je dopisao:
“Ko se popo na vr Lovćena
nek prebiva onđena.
S Njegošem se tune bliže neba
i sunca koje nam svima treba.”
Tako konstatuje dr Ljubomir Durković Jakšić, a on u fusnoti navedene agitacione knjige, broj 98., umjesto na izvor za takvu tvrdnju, poziva se na samog sebe i nijednog drugog istoriografa. Zapravo, da bi svoju konstrukciju potkrijepio, u nedostatku izvora i druge literature, dr Ljubomir Durković-Jakšić, poziva se na svoju knjigu, Episkop žički Nikifor Maksimović i mladi Njegoš, Kraljevo, 1980, str. 25-56.
O boravku srpskog episkopa Nikifora Vukosavljevića u Crnoj Gori (od 1. novembra 1832. do 15. maja 1833) naučno precizno i detaljno pisao je akademik dr Jevto Milović i on nigdje ne pominje da se Njegoš Nikiforom peo na Lovćen, na Đurđevdan 1833. godine, niti da mu je Njegoš tada poklonio s rečenom posvetom primjerak pomenutog kalendara/časopisa “Danica” iz 1826 (Vidi o boravku episkopa Nikifora u Crnoj Gori: Jevto M. Milović, “Petar II Petrović Njegoš u svome vremenu”, CANU, knjiga 5, Titograd, 1985, str. 110-117).
I prije Ljubomira Durkovića-Jakšića bilo je tvrdnji da su pomenuta posveta i stihovi Njegoševo autorstvo, iako i ostali pisci i priređivači sabranih djela Vuka Stefanovića Karadžića nijesu našli za shodno da objave original ili faksimil originala tih tobožnjih Njegoševih iskaza (posvete episkopu Nikiforu). Prije Ljubomira Durkovića-Jakšića o istom pitanju pisao je 1963. godine, Milisav D. Protić, protojerej Srpske pravoslavne crkve, koji je bio glavni i odgovorni urednik časopisa “Pravoslavlje”, u osnovi na istovjetan način kao i Ljubomir Durković Jakšić.
Od Ljubomira Durkovića Jakšića kasniji istoričari, pisci, publicisti preuzeli su ove stihove, iznoseći vrijednosni sud da je Njegoš ovime jasno rekao ko je i što je po etničkoj i nacionalnoj pripadnosti i opredjeljenju. Da bi dokazali da je navodno Njegoš ovime jasno i nedvosmisleno rekao da je Srbin iz pomenute Durković-Jakšićeve knjige višestruko sporni navodni Njegošev stihovani iskaz preuzeli su i Vladimir Jovićević i Budimir Aleksić u knjizi “Crnogorsko pitanje”, Komovi, Podgorica, 2004 str. 201.
Pomenuti dio članka citiran po knjigama dr Ljubomira Durkovića Jakšića zaslužuje pomnu i temeljnu analizu. Ovom prilikom ćemo se kratko osvrnuti na nekoliko aspekata ovoga pitanja.
U crnogorskoj istoriografiji tvrdili su da su pomenuta posveta i stihovi bez Njegoševog potpisa falsifikat, podmetanje i izmišljanje, te da se to ne može dokazati kao Njegoševo autorsko djelo, prof. dr Vojislav P. Nikčević i posebno filozof i istoriograf prof. Sreten Zeković, koji je na valjan način osporio Protićeve i Durković-Jakšićeve navode, ističući da se u cilju posrbljavanja Crnogoraca pomenuti stihovi “drsko pripisuju Njegošu” bez “vjerodostojnoga dokaza i Njegoševoga potpisa”.
Profesor Sreten Zeković navodi da Milisav D. Protić objavljuje tekst tobožnje Njegoševe posvete, koji glasi: “Dobrom hristijaninu i učitelju g-d Preosvjaščenom užičkom ep. Nikiforu, O Đurđevdanu. Na Lovćenu, ljeta 1833.” Sreten Zeković potom s pravom konstatuje da Protićeva varijanta posvete ima razlike u odnosu na Durković-Jakšićevu, pa u stihovima koje objavljuje Protić stoji riječ “veroljub”.
Za istorijsku nauku vrlo je bitna Zekovićeva analiza koja glasi: “Milisav D. Protić piše da je episkop Nikifor Maksimović, kada se vrnuo iz Crne Gore, u Čačak donio, kao dar od Petra II Petrovića Njegoša, Vukov kalendar Danicu za 1826. godinu, koji se nalazi u biblioteci manastira Sretenja (koji je još podavno u ratu razuren). Tvrdi, a ne zna se na osnovu čega, da je Njegoš na prvoj praznoj stranici toga kalendara napisao posvetu, a umjesto potpisa ispisao sporne stihove, a ispod njih je stihove dodao i sam episkop Nikifor (Njegoš – vladar – preosveštenik – pesnik, Glasnik, službeni list Srpske pravoslavne crkve, br. 11, Beograd, novembar 1963, 435).
Pozivajući se samo na rad M. D. Protića, ova tobožnja Njegoševa posveta objavljena je, naravno, bez faksimila, u Sabranim djelima Vuka Karadžića koje je 1972. priredio Golub Dobrašinović, ali u izdanju iz 1987. zajedno sa Milenkom Filipovićem, ista je posveta ispuštena. Ne može da se prepozna ničesov čvršći razlog poradi čega bi ova sporna posveta u Danici bila objavljena u Vukovim Cjelokupnijem djelima, i to u radovima o Crnoj Gori. Uvršćen je tu, navodno, što je napisana od strane anonimnog autora u Vukovom kalendaru Danica. Tamo poradi toga što su ova posveta i stihovi posve sporni, nijesu objavljeni ni u jednom od toliko izdanja cjelokupnih djela Petra II Petrovića Njegoša.
U stvari, riječ je o krivotvorenoj podmetačini Njegošu da bi se njegovo poetsko neetničko i nadetničko srpstvo nadopunilo i narodnosno-nacionalnim srbovanjem kroz ove popularne i prijemčive stihove. Toga radi nijedan ozbiljan istoriograf i priređivač Njegoševih djela nije našao ni najmanje osnove da ove stihove naknadno autorizuje kao Njegoševe i da ih uvrsti u neko od tolikog broja izdanja Cjelokupnih djela Petra II Petrovića beogradske Prosvete i cetinjskoga Oboda, počev od 1951.
Sporne, odnosno krivotvorene podmetačine Njegošu nema čak ni u Dodatku sabranih djela pod nazivom Pjesme đe su objavljene (u pogledu autorstva) sporne pjesme”, zaključuje Sreten Zeković (Sreten Zeković, « Vraćanje na izvor(nik)e-imperativ crnogorske istoriografije », Montenegrina-digitalna biblioteka crnogorske kulture, Montenegrina. net. Vidi o tome i : Sreten Zeković, «Falsifikati crnogorske istorije », Cetinje, 2011, str. 68-69)
Protićeve i Durković-Jakšićeve konstrukcije i elaboracije imaju suštinske naučne defekte, odnosno, ne odgovaraju na esencijalna pitanja, koja su ključna u pokušaju rješavanju problema da li su posveta i stihovi Njegoševi ili ne. To što su oni napisali i od njih nekritički drugi autori preuzimali sporno je iz više razloga:
Prvo, ni Milisav D. Protić, ni Ljubomir -Durković Jakšić, ni svi kasniji pisci koji su od njih preuzimali pomenute stihove i navodnu Njegoševu posvetu, nikada do sada nijesu naučnim krugovima i javnosti ponudili originalni i autentični primjerak “Danice” iz 1826. godine, na kojemu se nalazi, bez potpisa, navodno Njegoševa posveta i stihovani iskaz.
Drugo, za Njegoševa života nije pozanto da je ikada i igdje objavljena, štampana ova navodno Njegoševa posveta i stihovi.
Treće, oni tvrde da je Njegoš nešto napisao, a nijesu došli do izvornika kojim bi to dokazali i potvrdili da je to Njegoševo djelo. Do sada istorijska nauka je uskraćena da može provjeriti te njihove navode, jer izvornika navedenog primjerka “Danice” iz 1826. godine nema ili još uvijek nije pronađen, te prema tome do sada nikada nije fototipski objavljen ili makar izložen i dostupan na uvid zaisteresovanim istraživačima.
Tvrdnje da se nalazio u biblioteci jednog manastira koji je u ratu razoren su za istorijsku nauku neozbiljne.
Kako nema izvornika, odnosno, primarnog istorijskog izvora, dokumenta u originalu, kopiji ili faksimilu originala, istorijska nauka nije u prilici da može konstatovati da su pomenuti stihovi i posveta Njegoševo autorsko djelo. Ostavljamo mogućnost da možda taj primjerak “Danice” iz 1826 i negdje i postoji sa pomenutom posvetom i stihovima, ali do sada, koliko je poznato, on nije nikada objavljen, niti istorijska nauka zna đe se nalazi, đe se može pronaći, da ima uvid u njega i da se posveti njegovom izučavanju.
Četvrto, kako pomenuti pisci nijesu objavili prvorazredni istorijski izvor o tome ostaje da istorijska nauka njima “vjeruje na riječ”, što je u naučnom smislu neprihvatljivo.
I peto, kako nema originala ili kopije originala pomenute posvete i stihova, te kako i na posveti, sve i da je postojala, recimo, da se pretpostavi da je tako (a to do sada ničim nije dokazano), nema potpisa Njegoševa na pomenutom fantomskom primjerku “Danice”, na osnovu dosadašnjih saznanja može se zaključiti da se radi o besmislenoj konstrukciji koja nema uporišta u istorijskim činjenicama, a time ni značaja za istorijsku nauku. Pod, inače, u nauci neodrživom pretpostavkom, da je ta posveta postojala i da postoji, ne može se naučno utvrditi i dokazati da je to Njegoševo djelo, jer na toj posveti i stihovima nema Njegoševog potpisa.
Dakle, ne može se proglasiti autorskim djelom posveta i stihovi anonimnog autora, što znači da nema utvrđenog i priznatog autorstva tamo đe nema svojeručnog potpisa na posveti i stihovima onoga koji nešto piše ili posvećuje.
Uzmimo čak i da je Njegoš napisao pomenutu posvetu i stihove, postavlja se pitanje zašto ih nije potpisao? Standard, praksa, dobar običaj je da se tekst posvete, vlastoručno pisan, potpisuje od strane autora, pisca, posvete ili drugog teksta, inače autorstvo je sporno, odnosono, ne može se dokazati, te se, prema tome, može konstatovati, sve i da je takva posveta sa tim i takvim stihovima postojala, da je to djelo anonimnog, nepoznatog autora.
Pripisivati da je Njegoš napisao nešto što nije potpisao za istorijsku nauku je potpuno bez značaja, potpuno besmisleno. I u istorijskoj nacuci vlada princip: ko nešto tvrdi, taj mora to i da dokaže: Ovdje konkretno postoji tvrdnja, ali bez dokaza.
Postavljaju se brojna pitanja. Kakva je to posveta bez potpisa, monograma, autografa onoga koji posvećuje; zar nije logično da se posveta ne čini tuđem djelu, nego valjda na svojemu i čiji su to stihovi ako nijesu potpisani od onoga koji ih je, navodno, napisao?
Ako taj originalni primjerak “Danice” iz 1826. godine, sa posvetom i stihovima, stvarno postoji, zašto-evo 170 godina od svog postanka – nije objavljen, učinjen dostupnim nauci u formi ili originala ili fototipskog izdanja. Zašto u tom smislu “Danica”, ako je sačuvan taj primjerak, ako postoji, nije reprintovan, pa da se grafološkom ekspertizom može izvršiti upoređivanje sa sačuvanim rukopisnim u originalnim Njegoševim bilješkama i drugim tekstovima i utvrdi da li je to Njegošev rukopis ili nije.
Autori priče da je Njegoš 1833. napisao posvetu i stihove na jednom primjerku “Danice” iz 1826. godine, koji, po svemu sudeći, nije sačuvan, niti postoji, a time kao takav nikad i nije postojao, imali su namjeru njime da pokažu i prikažu kako je Petar II Petrović Njegoš precizno za sebe rekao da je Srbin, ali upleli su se u paukovu mrežu, jer su zaboravili da to i dokažu.
Prosto: riječ je o još jednom neuspjelom pokušaju podmetanja i projektovanja srpske narodnosti Njegošu na osnovu nepostojećeg istorijskog izvora. Metodološko pravilo u istorijskoj nauci je da se najprije istraže, prouče i objave primarni istorijski izvori, pa tek onda da se piše istorija, a ne da se piše istorija, pa onda da tragamo za primarnim istorijskim izvorima. Mada je pravilo, da se istorija uvijek piše i nikad ne može napisati.
Njegoša treba analizirati i razumijevati u kontekstu svoga vremena, prve polovine 19 vijeka. Njegoš ni Crna Gora u to (njegovo) doba, nijesu isto, ne samo sa današnjom Crnom Gorom, nego ni sa Crnom Gorom, u vrijeme vladavine knjaza Danila i kralja Nikole. „Svaku ličnost, pojavu i događaj treba shvatati i razumijevati u kontekstu svoje epohe“ (Ernst Nolte).
Tada je Crna Gora, u Njegoševo doba, bila bezmalo, jednovjerska i jednonacionalna faktički slododna zemlja i država, a danas je (a posebno od Berlinskog kongresa 1878. naovamo) Crna Gora viševjerska i višenacionalna država i društvo. Njegoš nije bio istoričar.
Nikada on nije napisao istoriju Crne Gore, na osnovu vlastite njene spoznaje ili proučavanja, a i da je, pretpostavimo takav slučaj, napisao, ali nije, savremena naučna istoriografija bila bi u tom slučaju dužna da izrekne sud o njenoj vrijednosti, utemeljenosti u izvorima i njenom značaju, poštujući načela u prvom redu objektivnosti, provjerljivosti i vjerodostojnosti istorijskog iskaza.
Njegoševo književno djelo nije i ne može biti, ponajmanje, kanon za istoričare, koji proučavaju istoriju Crne Gore. Njegoševo književno djelo je, jednim dijelom, koji se odnosi na prošlost Crne Gore, dominantno umjetnička projekcija i vizija, ali ne i činjenički u potvrđenim, provjerenim izvorima, istorijska istina o prošlosti Crne Gore, o kojoj on piše, te je naučnoj kritici ista podložna, kao i svako drugo opisivanje i tumačenje prošlosti opšte, nacionalne i lokalne, pa time i državne i nacionalne i druge povijesti Crne Gore.
Budući da se istorija vazda piše i nikad i zauvijek napisati ne može, jasno je da Njegoša treba smjestiti u kontekst svoga vremena, i to: pjesnika nacionalnog i jugoslovenskog romantizma, vladike, vladara, političara, mitropolita Crne Gore, čije djelo treba sveukupno analizirati, kao i njegove brojne pjesničke konstrukcije, koje se tiču njegovog viđenja prošlosti Crne Gore.
Za naučnu istoriografiju one su u brojnim pitanjima podložne preispitivanju, analizi i interpretaciji, bez deifikacije ili satanizacije, već to treba činiti objektivno, dakle, nepristrasno, savjesno i odgovorno saglasno naučnim principima u traganju za istorijskom istinom.Relevantno je naglasiti i to da Njegoš, odnosno, njegovo književno djelo, nije u smislu istorijske ideologije i dijela kolektivne svijesti odgovorno za to što su uradili brojni zluradi prošli i sadašnji ideolozi, političari, vojni zapovjednici itd., koji su Njegoša dugo vremena poslije njegove smrti eksploatisali i zloupotrebljavali.
