Trideseti avgust ne označava datum kad su vječiti funkcioneri i direktori izgubili fotelje, već kada je Crnoj Gori u ime "pravde i demokratije” dovedena u pitanje svaka univerzalna vrijednost, od antifašizma, preko sopstvene kulture i istorije, do inter kulturalne tolerancije.
Zasluga za raspad jedne političke zombi kuge zvane 30. avgust, leži na građanima
Taman kad smo pomislili da je vjekovni inženjering spram ove zemlje uspio i da nam se ruši tlo pod nogama, izborni ciklusi koji su za nama pokazuju nam suprotno! Sudeći po izbornim rezultatima vidimo da se građansko biće snažno batrga, opire... i uspijeva da se odupre.
Čak i u najvećim bastionima beogradskog uticaja, kontrola nad tim opštinama jednostavno izmiče tom uticaju. Crnogorsko biće je živo, vitalno, u stanju otpora, pobune i čvrste samosvijesti.
Čemu svjedoče krize formiranja lokalnih vlasti u Budvi i Podgorici? Tome da pokažu da su tekovine 30. avgusta 2020. doživjele neuspjeh, iako je djelovalo da je stampedo propagande počeo ozbiljno da "djeluje", da su interesi pokrenuli divizije preletača i da je prvi put nakon više od vijeka Lovćen bio blizu da "padne".
Nisu pomogle ni desetine hiljada političkih zapošljavanja. Nisu to uspjele ni "obećane zemlje" bošnjačkim i albanskim liderima
Svetosavlje kao tobožnja istorijska supstanca, kao grandezza podmetačina, nije uspjela. Četnički pokret neće postati rehabilitovana ideja izjednačena partizanskoj, već ostati ono što je i bila-pridužena ruka Trećeg rajha i nedvosmisleno fašistička ideološka inercija.
Oni koji su u ekstatičnom zanosu litijaške kontrarevolucija pjevali da "leleču Turci..." neće moći da se sakriju ni iza stotinu politički motivisanih optužnica. I njih čeka sud civilizacije, sud vremena, sud crnogorskih familija i njihovog prezira...
Jer, svako zdravo društvo takve ljude sklanja na svoje margine, a ne u fotelje. Jer je put crnogorskog "načina i reda" put ljubavi, a ne mržnje. Zato im i praštamo, zato i prelazimo preko onoga što se ne prelazi, jer je naša kultura - kultura praštanja.
Prijetnje rušenja Njegoševog mauzoleja i izgradnje karađorđevićevske kapele, nailaze na odgovor u narodu, jer nismo rušitelji po prirodi. Mi nismo srušili limenu crkvu na Rumiji, a oni bi da ruše grob Njegošev?
Onda naravno ide zamka: "Okanite se tih tema, dajte da gradimo standard građanima"."Te teme" su kultura jednog naroda i kakvu šansu ima jedna mrziteljska kontrarevolucija pred jednom kulturom? Evo, vidite kakve... Uz sve milione, medije, špijune, progone, otkaze... Nikakve!
Nema tog okupatora kome se nije krv u žilama sledila kad se našao naspram ljubavi Crnogoraca prema svojoj zemlji
Ne, nisu pomogle ni desetine hiljada političkih zapošljavanja. Nisu to uspjele ni "obećane zemlje" bošnjačkim i albanskim liderima.
Javni servis, zar iko više ima dilemu, nije "oslobođen" nego osakaćen za sve standarde etike u novinarstvu i sveden na gebelsovsku propagandnu mašineriju, u kom su najbolji novinari poslati u podrume, a sluge zasjele u deskove. Pa ni to ne pomaže.
Umjesto datuma koji je do juče slovio za dan kada se rađa još jedna srpska zemlja na Balkanu, 30. avgust ostaje samo još jedan izborni dan, jedna u nizu propalih balkanskih zabluda sa velikim ambicijama...
I ne vijori se srpski barjak od Prizrena do Rumije, i nijedna slična mitomanska nakana nije ostvarena. Nema tog okupatora kome se nije krv u žilama sledila kad se našao naspram ljubavi Crnogoraca prema svojoj zemlji.
"Džaba vam novci, moji sinovci", mi volimo mnogo jače nego što vi mrzite ovu zemlju.
I konačno, zasluga za raspad jedne političke zombi kuge zvane 30. avgust, leži na građanima. Ne na političarima (jer, pogledavši unazad, nisu bili ni blizu visini zadatka), nego na familijama u kojima se "klica zametnula".
I dok se ruši okupaciona stega, da vidimo – ko je sve "izdao svoje drugove". Oprostićemo, svakako, ali ipak - da vidimo...
