Sveštenik SPC i rektor Cetinjske bogoslovije Gojko Perović posljednjih mjeseci dijeli lekcije iz istorije, a prije to nije radio.
TEOLOŠKO OBRAZOVANJE
U Dvorcu Petrovića na Kruševcu u Podgorici održan je 15. januara naučni skup na temu „Korijeni i posljedice crnogorskih podjela u svijetlu 100 godišnjice Božićneg ustanka“.
Među učesnicima skupa bio je i Gojko Perović. U skladu sa temom pričao je o podjelama i držao se jedne standardne taktike koju danas primjenjuju bezbrojni "intelektualci" kad ulaze u raspravu ne da bi doprinijeli utvrđivanju činjenica i istine, već kad u debatu ulaze da opravdavaju svoju ideologiju. Ta taktika se zove - zatrpaj raspravu poučnim pričama, filozofiranjem, kao i citiranjem umnih ljudi - pa ćeš impresionirati prisutne svojim obrazovanjem, premda ništa nijesi dokazao.
Tako je gospodin Gojko Perović na pomenutom skupu u vezi sa crnogorskim podjelama imao tiradu o podjelama od prije više od 2000 godina - između Judejaca i Samarjana?! Vjerujem da su neki koji su ga slušali bili impresionirani, i ja jesam, ispričao je lijepu i poučnu pričicu, ali ta skaska nema nikakve veze sa današnjom Crnom Gorom. Da bi pojednostavili i pokušali da dođemo do suštinske istine, moramo znati, o tome je Analitika bezbroj puta pisala - srpske nacionalne ideje u minimalnoj mjeri kod cetinjskih vladika ima i prije 19. vijeka, ali - prave podjele u Crnoj Gori počinju dolaskom Njegoševog učitelja Sima Milutinovića Sarajlije koji je prva osoba koja je importovala srpsku nacionalnu ideologiju u Crnu Goru, takozvano srpstvo i tom ideologijom napojio svog učenika, našeg genijalnog pjesnika Petra II Petrovića Njegoša.
Možda je najbolji dokaz da je srpska narodnost u Crnoj Gori izmišljena u drugoj četvrtini 19. vijeka, je to što u našim narodnim pjesmama koje su nastale prije dolaska Sarajlije u Crnu Goru, nema pomena Srba, a znamo da je nakon dolaska Sarajlije na Cetinje i Njegoševa i narodna poezija - prepuna srbovanjem. O tome je Analitika 29. aprila 2016. objavila tekst "Kako su u narodne pjesme uvedeni Srbi".
Ako se u narodnim pjesmama koje su nastale prije dolaska Sarajlije, ne pominju Srbi, o čemu mi pričamo, možemo li uzeti za ozbiljno da u Crnoj Gori postoje "etnički" Srbi (a svako ima pravo da se izjašnjava kako hoće).
MARGINALNI IZVOR
Portal IN4S je naveo što je još Gojko Perović rekao na istom skupu: "S druge strane, naveo je on, još prije Nemanjića, za Stefana Vojislava jedan vizantijski izvor iz 11. vijeka govori da je on arhont Srba, a drugi da je Srbin Travunjanin." ("Otac Gojko Perović: Unijatski vladika iz Prečiste Krajinske nije zetski, svetosavski episkop", portal IN4S, 16. januar 2019)
Ovđe je Gojko Perović primjenio glavni metod lažiranja istorije, a to rade svi oni koji hoće da neistinito prikažu povijest. Taktika je kod nas i u svijetu primjenjena milion puta, a glasi - prikaži nešto iz istorije - neki dokument, izvor (makar bio i krajnje nepouzdan), koji ti odgovara, a ostale prećuti. Istoričarka Branka Prpa to definiše: "Istorija se falsifikuje selektivnim izborom izvora." (Na sajtu YouTube postoji istoimeni video klip sa njenom izjavom)
U engleskom govornom području se selektivni izbor dokaza popularno naziva Cherry picking, tj "biranje trešanja", aludira se na sklonost berača da bira samo dio plodova, a one koji mu se ne sviđaju, ne uzima.
Ova vrsta metodologije, uobičajena među krivotvoriteljima povijesti, kojoj je pribjegao i rektor Perović, može se nazvati i metoda "švedski sto", od desetak jela koja su pred nama odaberemo samo jedno, ostala ne uzimamo.
Od svih domaćih, vizantijskih i latinskih izvora pop Perović je izabrao naravno samo jedan, pisanje Jovana Skilice. Skilica je u Vizantiji zauzimao važne položaje kuropalata, drungara vigle i protovestijara (protovestijar je rukovodio vladarevim finansijama), pa se eto ovaj ministar finansija latio i pisanja istorije. Skilica je vjerovatno umro krajem 11. vijeka. U spisu "Kratka istorija" koji obuhvata period od 811. do 1057. napisao je da je Stefan Vojislav, osnivač dinastije Vojislavljevića bio "arhont Srba."No, iz Skilicinog spisa može se zaključiti da on uopšte na zna za Duklju, za koju dobro znaju ostali vizantijski hroničari, kao i sami carigradski dvor.
Nemam ovđe prostora da detaljno analiziram Skilicino pisanje, to sam uradio u knjizi "Njegoš je izmislio srpsku narodnost Crnogoraca", uglavnom, Skilica kao stanovnike Duklje naizmjenično navodi Tribale, Srbe i Hrvate, a piše i - da se Bugari graniče sa Hrvatima! Iz ove njegove etničke zbrke jasno je da on nema pojma đe je koja etnička grupa na Iliriku smještena.
Jadran Ferluga, koji u knjizi "Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije tom III" (SANU, Beograd, 1966) komentariše Skilicu, daje mišljenje akademika SANU Nikole Radojičića:
"Radojčić, 'Kako su nazivali Srbe i Hrvate, 2 – 5', od kojih posljednji ukazuje na geografsku udaljenost Hrvatske od Vizantijskog Carstva i na činjenicu da Skilica ne poznaje razliku između hrvatskih i srpskih plemena, koja tada i ne postoji, i misli da se pod Hrvatima podrazumevaju u stvari Srbi.” (strana 137)
Ovako npr Skilica piše: "Caru priđoše, posle potčinjavanja Bugarske, i susedna plemena Hrvata (τα όμορα έθνη των Χορβατών)...“ (Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije, tom III, SANU, Beograd, 1966).
Prema Skilici, Bugari i Hrvati su suśedi! Zašto pop Perović ne navede ove Skilicine riječi i kaže da su vjerodostojne?
Evo dijela koji se odnosi na Duklju, Skilica priča o velikom porazu Vizantijske vojske u Duklji, 1042. godine: "I Srbija, koja se poslije cara Romana bila odmetla, ponovo se pokori.” (ista knjiga)
Bugari i Hrvati se graniče, a Srbija mu je izgleda na moru?!
Treba napomenuti da su dvojica vizantijskih hroničara, Zonara i Kedren, pisali slično kao Skilica - jer su čitave odjeljke preuzeli od samog Skilice, stoga je njihovo pisanje što se tiče ove teme - nevažno.
VIZANTIJSKI DVOR JE ZNAO ZA DUKLJU
Prije desetak godina je jedan francuski istoričar, Žan Klod Šene, objavio rad u kom je predstavio što se nalazi na pečatu Konstantina Bodina koji se čuva u arheološkom muzeju u Istanbulu:
„Pečat koji se čuva u Arheološkom muzeju u Istanbulu na aversu ima poprsje sv. Teodora, a na reversu sv. Đorđa. Kružni natpis na obema stranama svedoči da je pečat pripadao Konstansu, protosevastu i eksusijastu Diokleje i Srbije. Sudeći po pečatima iste konfiguracije, koji su precizno datovani, pečat bi se mogao datirati u kraj 11. ili početak 12. veka. Identitet njegovog vlasnika je nesumnjiv: radi se o Konstantinu Bodinu. . . Dostojanstvo protosevasta je bilo novo, jer ga je stvorio Aleksije Komnin. Bilo je vrlo visoko, budući da se nalazilo iznad dostojanstva sevasta koje je pod Aleksijem bilo rezervisano za neke članove carske porodice. Dostojanstvo protosevasta bilo je dodeljeno carevom zetu Mihailu Taronitu, zatim carevom bratu Hadrijanu. Prvi stranac koji je dobio ovo dostojanstvo bio je mletački dužd, nagrađen tako za pomoć protiv Normana. Konstantin je još nazvan ‘eksusijastom Diokleje i Srbije’, što je dosta redak izraz, budući da je strani vladar češće nazivan arhontom.” (Žan-Klod Šene, Položaj Srbije u vizantijskoj diplomatiji na kraju XI veka, Zbornik radova Vizantološkog instituta, br. 45, str. 89-97, 2008)Prema tome, sami dukljanski kralj Bodin i zvanična Vizantija bili su saglasni da su Duklja i Srbija različite zemlje kojima je u momentu kad je nastao pečat vladao moćni dukljanski kralj.
PREĆUTANI IZVORI
Tako je Gojko Perović pomenuo da neki vizantijski izvor kaže za Vojislava da je arhont Srba, a kao prvo - prećutao je dva najvažnija izvora za istoriju dukljanske države. Prvi je spis De Administrando Imperio vizantijskog cara Konstantina VII Porfirogenita kome je 10. septembra prošle godine Analitika posvetila cio tekst pod naslovom "Vizantijski car Konstantin VII: Srbi nijesu naselili Duklju" i kao što naslov tog teksta kaže, car nije naveo da su Srbi naselili Duklju. Drugi najvažniji izvor za istoriju Duklje je spis koji je nastao vjerovatno u Baru, polovinom 12. vijeka, nazvan "Ljetopis popa Dukljanina". Ni u toj hronici Srbi se kao stanovnici Duklje ne pominju. Pop Perović je prećutao pisanja o Duklji učenih Vizantinaca: Kekavmena, Ane Komnine, Nićifora Vrijenija, Teodora Prodroma... pisanja latinskih hronika, dokumenta Vatikana...
Viđeli smo metod koji je desetinama hiljada puta oproban - kako se falsifikuje istorija, ovoga puta nam ga je demonstrirao sveštenik Perović sa Cetinja - razglasiš jedan, najnepouzdaniji izvor i taj izvor proglasiš za kredibilan, a desetine drugih prećutiš. FALSIFIKATI
Kao novopečeni stručnjak za istoriju, gospodin Perović je nedavno opet dao intervju u kom je između ostalog, kazao: "Dakle, to što već 800 godina u Crnoj Gori imamo organizovanu istočno-pravoslavnu crkvu (a do tada je postojala jedinstvena pravoslavna i katoličanska crkvena struktura)". ("Otac Gojko Perović: Unijatski vladika iz Prečiste Krajinske nije zetski, svetosavski episkop", IN4S, 13. IV 2019)
Opet promišljen falsifikat rektora Perovića. Pop Gojko odlično zna da je do Nemanjića Duklja bila pod jurisdikcijom Vatikana i da nije postojala "jedinstvena pravoslavna i katoličanska crkvena struktura", jer da je ovaj njegov iskaz tačan, pružio bi neke dokaze, još uvijek je na vrijeme da ih pruži.
Teritorija rimske provincije Prevalis, i kasnija Dukljanska država, sve do Save Nemanjića bile su pod jurisdikcijom Rimske crkve, a dugo poslije kraja Nemanjića u raznim crnogorskim plemenima rimokatoličanstvo je bilo snažno zastupljeno.
Stojan Novaković, srpski političar, diplomata, filolog, istoričar, predśednik Srpske kraljevske akademije (današnja SANU) je 1913. u radu “Nekolika teža pitanja pitanja srpske istorije”, pisao: “Na severozapadnom kraju poluostrva nalazi se Ilirik, velika rimska provincija u koju su ulazile sadašnja Dalmacija, Bosna, Hercegovina, Zeta... Kad se Rimsko Carstvo podelilo na istočno i na Zapadno Ilirik je ušao u Zapadno Rimsko Carstvo... Usled takve političke podele, sva vladičanstva Ilirička podpadnu pod rimsku crkvu.” (Stojan Novaković, Iz srpske istorije, Beograd i Novi Sad, 1972, strana 107)
Moćni vizantijski car Vasilije II, zvani Bugaroubica, poveljama iz 1019. i 1020. godine ustanovio je Ohridsku arhiepiskopiju i njene eparhije. Teritorija Duklje nije ušla u sastav Ohridske arhiepiskopije iz jednostavnog razloga – Duklja je bila pod jurisdikcijom Rima, to je i moćni vizantijski car priznavao. U vezi sa tim, Stojan Novaković piše u istom radu: ”U godini 1019. mi vidimo da je Ohridska arhiepiskopija imala svoja vladičanstva u Rasu, u Sremu, u Prizrenu, u severnoj Albaniji, u Orsi, u Černiku... Ali ohridskih vladičanstava nema ni u Skadru, ni u Baru, ni u Kotoru, niti igde po Bosni ni po jadranskom primorju!” (ista knjiga, strane 112 i 113).
Akademik SANU Miloš Blagojević, piše: "U doba velikih meteža u Srbiji, najverovatnije posle smrti župana Vukana (oko 1112), Nemanjin otac Zavida sklonio se u Duklju. Tu se, u Ribnici, (Podgorica, danas Titograd), rodio njegov najmlađi sin Stefan Nemanja, koji je tu i kršten po katoličkom obredu, jer u to doba onde nije bilo pravoslavnih sveštenika.” (Miloš Blagojević, Srbija u doba Nemanjića, Beograd, 1989, strana 35, link)
U vrhunskoj nauci su ove stvari poznate i oko njih nema spora, no, od javnosti su sakrivene.Kao i svi Srbi u Crnoj Gori i sveštenik Perović je Srbin (da li je?), zbog Njegoševih stihova, Analitika je 7. septembra 2017. u tekstu "Dio Crnogoraca se smatra Srbima samo zbog Njegoša i Petrovića" pokazala da se elita Srba u Crnoj Gori smatra Srbima isključivo da bi ugodili našem genijalnom pjesniku Njegošu. Srbi u Crnoj Gori ne spore da se nacionalno izjašnjavaju kao Srbi zbog Njegoševih poetskih bravura, koje su prepune romantičnog srbovanja. Tako je i Perović nedavno ovo rekao: "Na kraju Njegoš u toj pjesmu piše i ovakve stihove, što možda meni kao svešteniku ne odgovara, ali tako stoje stvari: Srpstvuj djelom a vjeruj što vjeruješ, laktom vjere glupost čojka mjeri! Dakle taj mladi Njegoš, našao bih načina kao sveštenik da to opravdam jer ima mnogo više mjesta u njegovoj poeziji gdje veliča i vjeru i Boga i Crkvu, u jednom momentu se identifikuje s tim katolicima i sebe i njih prepoznaje kao Srbe."("Otac Gojko Perović: Unijatski vladika iz Prečiste Krajinske nije zetski, svetosavski episkop", IN4S, 13. april 2019)
Falsifikovanja istorije od strane gospodina Perovića ima naravno još, ali nijesam ih mogao sve u jednom tekstu prikazati, očekujemo od njega nova krivotvorenja istorije, to je zadatak koji mu je SPC povjerila.
