Srpska narodnost Crnogoraca izmišljena je u drugoj četvrtini 19. vijeka, poslije dolaska na Cetinje Njegoševog učitelja Sima Milutinovića Sarajlije, koji je etnobajke - koje je uglavnom sam osmislio, svom učeniku, našem neprevaziđenom pjesniku, predstavio kao istorijske istine.
U našim narodnim pjesmama prije Sarajlije - Srba nema: Neke zakržljale srpske nacionalne ideje bilo je u Crnoj Gori kod pravoslavnog klera i prije dolaska Sarajlije, ali u plemenima (plemena ne postoje kod Srba), među običnim narodom, srpska nacionalna ideja bila je nepoznata. Prije dolaska Sarajlije srpska nacionalna ideologija nije propagirana agresivno i sistematično, kao što se to odvijalo poslije Milutinovićeg dolaska na Cetinje, u jesen 1827. godine.
U prilog ovoj tvrdnji na Analitici sam u proteklim godinama predstavio mnogo dokaza, a među njima, savršeni dokaz da je srpska narodnost kod nas izmišljena u 19. vijeku, je to što u narodnim pjesmama koje su nastale prije dolaska Sarajlije u Crnu Goru, nema pomena Srba. Npr, to se može viđeti ako se pročita pjesma "Pjesn C(e)rnogorska", koja je 1803. odštampana u Budimu, a sastavljena je u manastiru Sv. Spiridona u Trstu. Pjesmu nijesu priredili Crnogorci, već Vićentije Rakić, rođen u Zemunu i arhimandrit Arsenije Gagović, Hercegovac. Pjesma govori o pobjedama Crnogoraca na Martinićima i Krusima 1796. i možete je pročitati na portalu Montenegrina đe se nalazi pod naslovom "PJESN C(E)RNOGORSKA, o pobjedama u bojevima 1796. godine". Preuzeta je iz knjige prof dr Božidara Šekularca "Dukljansko-crnogorski istorijski obzori", ovogodišnjeg dobitnika Trinaestojulske nagrade. U ovoj velikoj pjesmi nema niti jedan pomen Srba, Rakiću i Gagoviću 1803. godine nije bilo poznato da su Srbi učestvovali u bitkama.
Čuveni pravnik Valtazar Bogišić je 1878. u Beogradu objavio zbirku narodnih pjesama "Narodne pjesme - iz starijih, najviše primorskih zapisa". U knjizi je predstavio narodne pjesme koje su nastale do 19. vijeka, kaže u predgovoru: "U ovoj zbirci naprotiv, sabrane su samo one pjesme koje su bile zabilježene tečajem prošlih vjekova." Pjesme je sakupio u Boki Kotorskoj (Kotoru i Perastu), u Dubrovniku i Dalmaciji. Na oko 350 strana ima 130 pjesama i nema niti jedan pomen Srba.
Znamo da je Njegoševu srpsku svijest formirao njegov učitelj Sima Sarajlija, pa Njegoš u Gorskom vijencu pjeva: "Srpskoj kapi svud ime pogibe. / Postadoše lafi ratarima, / isturči se plahi i lakomi - / mlijeko ih srpsko razgubalo!"
A u Bogišićevoj pjesmarici etnonim je drugi, a stihovi slični - "Vlahinja me nije porodila, ni vlaškijem ml'jekom podojila." (str 304, link)
Žarko Leković došao u Živu istinu da razgovara o srednjem vijeku, i odmah se ogradio - "nijesam medievista"?!! Opština Budva i SPC su 27. i 28. septembra proslavljale 800 godina samostalnosti Srpske crkve, osveštan je paraklis Sv. kneza Lazara koji se nalazi u kompleksu manastira Podlastva. Što se tiče tog manastira, fantazira se, ispredaju se bajke, kako je manastir podigao Dušan Nemanjić 1350. godine, na mjestu ranohrišćanske crkve.
Ovaj događaj je uglavnom bio i tema emisije Živa istina koja je prikazana 27. septembra na RTCG 1. Gost Darka Šukovića u emisiji je bio dr Žarko Leković. Lekovićev i magistarski i doktorski rad su posvećeni Drobnjačkom plemenu. Na sajtu Univerziteta Crne Gore o Lekoviću se kaže: "Magistarski rad „Drobnjak u prvoj polovini XIX vijeka“ odbranio je oktobra 2000. pred komisijom: prof. dr Radoš Ljušić (mentor), prof. dr Mihailo Vojvodić i doc. dr Vojin Dabić. Doktorsku disertaciju „Drobnjak 1850-1918“ odbranio jula 2010. na Filozofskom fakultetu u Beogradu pred komisijom: prof. dr Radoš Ljušić (mentor), dr Slavenko Terzić i doc. dr Miloš Jagodić. . . Značajniji objavljeni naučni radovi: Drobnjak u prvoj polovini XIX vijeka (dva izdanja), Beograd, 2001 i Podgorica, 2007; Drobnjak i Potarje, Podgorica, 2007; Manastir Bijela, Beograd, 2008; Drobnjak od 1850 do 1918., Nikšić, 2011; Šaranci u dokumentima, Podgorica, 2013; Tara – granica i spona Crne Gore i Osmanskog carstva, Nikšić, 2016."
Prema ovom kako je predstavljen na sajtu UCG, možemo da zaključimo da je gospodin Leković zavičajni istoričar, dr za Drobnjak i okolinu, premda nije Drobnjak, tako se moglo razumjeti iz izlaganja u TV emisiji.
Kad je to već tako, kad je dr Leković ekspert za Drobnjak, možemo javno da ga zamolimo da pokaže neki dokument iz kog može da se vidi da se Srbi u Drobnjaku pominju - prije 19. vijeka? Postoji li takav dokument u arhivima, na: Cetinju, u Kotoru, Dubrovniku, Beogradu, Beču, Veneciji...?
U emisiji je Leković pozvan da bi govorio o srednjevjekovnim temama i o njima je govorio, uz ograđivanje (na 37:52): "Bavim se nacionalnom istorijom 19. vijeka", pa tokom emisije par puta kazao, dodatno se ogradio - "nijesam medievista"?!?! Za one koji ne znaju, medievista je naučnik specijalizovan za srednji vijek.
Kada neki istoričar, u ovom slučaju gospodin Leković, koji takoreći ništa nije napisao o srednjevjekovnoj istoriji, počne da vam dijeli savjete kako je bilo u 13. ili 14. vijeku, to vam je isto kao da imate problema sa srcem pa odete u zubarsku ordinaciju da vam zubar objasni kako da liječite srce, pa i kardiolog i zubar su ljekari, zar ne? Samo za period istorije kojim se specijalizovano bavi Leković potrebno je pregledati/pročitati hiljade, desetine hiljada dokumenata, takođe potrebno je pročitati stotine knjiga koje su na iste teme pisali i drugi naučnici, potrebno je sagledati mišljenja i drugih naučnika. Naravno, i medievista treba pročitati sličnu količinu dokumenata i knjiga, da bi mogao dobro razumjeti dešavanja u srednjem vijeku, konkretno - na Iliriku. Dr Žarko Leković je sam kazao da nije medievista, a iz njegovog nastupa u Živoj istini može se zaključiti da on o našem srednjem vijeku nije čitao ni izvore i knjige koje i mnogi amateri čitaju, a kamoli profesionalci.
Tako je Leković riječima "nijesam medievista" sebe oslobodio odgovornosti da ozbiljno govori o tom periodu. Da li su riječi Lekovića "nijesam medievista" bile sugestija voditelju emisije i gledalištu, da je on u emisiju došao da brani svoju nacionalnu ideologiju, a ne nauku?
Leković je u emisiji iznio nekoliko floskula, koje obično možemo čuti od ljudi koji nikada nijednu knjigu iz istorije nijesu ni viđeli, a kamoli pročitali, ali nemam prostora da pišem o svim Lekovićevim stavovima iz emisije.
Bajka o Lazaru Grbljanoviću: Jedna od glavnih tema emisije je bilo porijeklo kneza Lazara Hrebeljanovića, koji je, predvodeći hrišćansku koaliciju, poginuo u borbi protiv Osmanlija, na Kosovu, 28. juna 1389. godine. Srpska crkva gaji jednu bajku koja je nastala ili krajem 19. vijeka ili u 20. vijeka a bajka kazuje da je Lazar Hrebeljanović porijeklom iz Grblja, i da se zapravo prezivao Grbljanović. Neki šaljivdžija u Boki je u 19. vijeku, u dugim zimskim noćima, kraj ognjišta domunđao - Hrebeljanović --> Grbljanović, te je ova bajka raširena, pa zapisana i navedena kao - narodno predanje.
Na sajtu "SPC - crkvena opština Kotor", u članku "Boka Kotorska proslavlja 800 godina Svetosavlja: Poslije više od četvrt vijeka Grbalj i Boka dočekuju srpskog Patrijarha" (link). Naslov je besmislen, Svetosavlje je jeres Nikolaja Velimirovića, sama riječ Svetosavlje nastala je između dva svjetska rata, Analitika je o tome 27. februara ove godine objavila tekst "Svetosavlje je jeres Nikolaja Velimirovića, nema ništa sa Svetim Savom". Ideologija svetosavlja nije stara ni 100 godina i samo svetosavlje nema nikakve veze sa Sv. Savom i sa njegovim učenjem. U članku je navedeno: "Po narodnom predanju porijeklo svetog kneza Lazara veže se za Grbalj što potvrđuje njegovo prezime Grbljanović (Hrebeljanović)." Dakle, popovi iz Kotora njeguju bajku da je knez Lazar porijeklom iz Grblja, bajku ugrađuju u identitet Grbljana.
A dr Žarko Leković, vjerovali ili ne, o porijeklu kneza Lazara u emisiji nije naveo nijedan jedini istorijski izvor iz 14. ili recimo 15. vijeka. On je u emisiji pročitao jedan pasus iz knjige koja je objavljena 1937. godine, 600 godina poslije rođenja kneza Lazara i u toj knjizi je navedeno kako je Lazar, prema navodnom narodnom predanju, porijeklom iz Grblja?! Sve izvore o knezu Lazaru i pisanja najboljih medievista dr Žarko Laković je u emisiji prećutao, no, s obzirom da, kako sam kaže - nije medievista, pitanje je da li je on ikada išta pročitao o porijeklu kneza Lazara, sem bajke iz 1937. godine??
Porijeklo kneza Lazara: Prije više od 100 godina, češki istoričar i profesor univerziteta Konstantin Jireček (1854-1918), napisao je i objavio prvu ozbiljnu istoriju Srba (do 1537. godine), koju je kasnije na osnovu njegovih rukopisa Jovan Radonić dopunio i objavio, 1952. godine. Evo što Jireček kaže o Lazaru Hrebeljanoviću: "Istočni sused župana Nikole Altomanovića, dublje u unutrašnjosti, bio je knez Lazar, rođen oko 1329 u gradu Prilepcu kod Novog Brda kao sin Pripčev, koji je kasnije postao kancelarom (logofetom) Stefana Dušana. U poznijim izvorima preziva se Pribac Hrebeljanović." (Konstantin Jireček, Istorija Srba - Prva knjiga do 1537. godine (politička istorija), ispravljeno i dopunjeno izdanje - preveo Jovan Radonić, Zmaj, Beograd, 1990, str 250)
A u fusnoti, na istoj strani: "Pribaz Chrebelanovich, "barone" dell' Imperador Stefano: O r b i n i 311. Lazaro Grebeglianovich u Lukarića. Osobno ime Hrebeljan često beše još u 15. v. među vlastelom u Srbiji i Bosni (od hreb panj, prid. hrebeljan, šumovit, kamenit, divlji, surov)."
U vezi sa ovom temom moramo znati - nijedan Nemanjić, Hrebeljanović, Mrnjavčević, Branković nikada se nije deklarisao kao Srbin. Srpska istoriografija ih smatra etničkim Srbima, ali oni za sebe to nikada nijesu naveli.
Iz pisanja jednog starog dubrovačkog istoričara proizilazi da Lazar Hrebeljanović, koji se suprostavio Turcima na Kosovu 1389. i tu junački poginuo, nije bio etnički Srbin. To predstavlja etnolog Milenko Filipović, piše: “Prema tome, sasvim je verovatno što dubrovački istoričar Lukari kaže, da je srpski knez Lazar prvobitno bio katunar, a poznato je dobro da je i bugarski car Asen bio vlaškog porekla.“ (Milenko S. Filipović, Struktura i organizacija srednjevekovnih vlaških katuna, zbornik Simpozijum o srednjovjekovnom katunu, održan 24. i 25. novembra 1961. g, Sarajevo, 1963, strana 80).
Dakle, kazivanje o grbaljskom porijeklu Lazara Hrebeljanovića je jednako istinito koliko je istinito i kazivanje o Ivici i Marici ili o Snježani i sedam patuljaka.
U skladu sa domišljanjem Hrebeljanović/Grbljanović možemo jednako logično zaključiti da je Karađorđe bio neki Đorđe porijeklom iz Karanovca, da li će sada Srpska crkva i dr Žarko Leković prihvatiti da je Karađorđe iz Karanovca? Nema sumnje, ako uzmemo logiku Srpske crkve i dr Lekovića, Ivan Stambolić, bivši predśednik Srbije iz doba vladavine komunista, je porijeklom Turčin iz Istambula, a njegov nasljednik Petar Gračanin, je iz Gračanice sa Kosova?! Možda je i Ivo Andrić porijeklom iz Andrijevice, ko zna?
Žarko Leković o etnicitetima u srednjevjekovnoj državi Nemanjića: Već sam u tekstu od 1. maja ove godine "Istorija se falsifikuje selektivnim izborom izvora", pisao o istoričarima koji selektivno biraju istorijske izvore, one koje izaberu - prikažu javnosti, a ostale, da ne bi naudili svojoj ideologiji - prećute. Pokazao sam kako Gojko Perović, novopečeni stručnjak za istoriju, navodi Skilicu kao dokaz "srpstva" Dukljana, a prećuti ostalih 100 izvora, pop Perović navodi Skilicu koji inače piše da se Bugari graniče sa Hrvatima, Skilicu, koji uopšte ne razaznaje etničke prilike na Iliriku.
U engleskom govornom području se selektivni izbor dokaza popularno naziva Cherry picking, tj "biranje trešanja", aludira se na sklonost berača da bira samo dio plodova, a one koji mu se ne sviđaju, ne uzima. Ova vrsta metodologije, može se nazvati i metoda "švedski sto", od desetak jela koja su pred nama odaberemo samo jedno, ostala ne uzimamo.
Tako je dr Žarko Leković, braneći svoju srpsku nacionalnu ideologiju, u TV emisiji selektivno odabrao jedan jedini dokument iz srednjeg vijeka, na 7:45 u emisiji je rekao: "Imate Dušanov zakonik iz 1349/1354 gdje se pominju na ovoj teritoriji Srbi, Grci i Arbanasi. Arbanasa imate, Crnogoraca nemate."
Leković nije pomenuo najvažniju i najbrojniju etniju, koja je poslije srednjeg vijeka prevladala na Iliriku, etniju koja je sržni dio našeg kolektivnog narodnog bića, a to je - vlaška etnija, mi smo, glavnim dijelom našeg narodnog bića - Dinarski Vlasi, a Venecijanci su nas još preciznije zvali - Morlaci, čime su nas razlikovali od rumunskih Vlaha.
Do 19. vijeka (pa i do 20. vijeka) pomena Vlaha u istorijskim izvorima sa Ilirika, ima na desetine hiljada. Do 19. vijeka, ovo je minimum, na svaki pomen Srba ima 100 puta više pomena Vlaha.
Što se tiče srednjeg vijeka pomena Vlaha u dokumentima takođe ima više nego pomena Srba, Konstantin Jireček o tome: “Nema ni jedne srpske manastirske povelje XII-XIV veka, u kojoj ne bi bilo govora o vlaškim pastirima u unutrašnjosti Srbije.“ (Konstantin Jireček, Istorija Srba, Kulturna istorija, Biblioteka fototipskih izdanja, Zmaj, Beograd, 1990, str 34)
Grbljani su najobičniji Crnogorci: Grbalj je jedan od krajeva Crne Gore đe je osrbljavanje dalo najbolje rezultate. To je ostvareno zahvaljujući udarničkom radu popova SPC, koji Grbljanima bespoštedno pričaju bajke i fantazije koje im naturaju kao dio identiteta. O Grblju je Analitika 9. aprila prošle godine objavila tekst "Nakon vojnog sloma krajem srednjeg vijeka, Grbalj je naseljen iz stare Crne Gore". Tu je pokazano, citirani su eminentni naulnici, da su Slovene koji su nekada naseljavali Grbalj uništili isti preci sadašnjih Grbljana - koji su bili u vojsci Stefanice Crnojevića (otac Ivana Crnojevića), te je poslije sloma starih Grbljana Grbalj naseljen iz Stare Crne Gore, što je uostalom odlično poznato i svim današnjim Grbljanima.
Sava Nakićenović u monografiji "Boka", 1913. godine piše (reprint CID, 1999, str 114), da u Grblju ima 48 starinačkih bratstava među kojima recimo navodi i bratstva Ercegoviće i Ćekliće. Kako ova bratstva mogu biti starinačka, kad im prezimena jasno kazuju odakle im je predak došao, nije jasno, možda su mnoga "starinačka" bratstva u Grblju, zapravo svojim pozivanjem na starinu željela da dobiju veća prava u plemenu. Zatim, na strani 118 iste knjige navodi da je iz Hercegovine 7 bratstava (zove ih "plemena"), iz Crne Gore je 57 bratstava, i iz Boke je 19 bratstava. Od ovih 19 iz Boke, opet je vjerovatno bar polovina iz Stare Crne Gore, proces seljenja stanovnika iz podlovćenskog kraja u Boku, traje od srednjeg vijeka. U vezi sa tim, akademik SANU Momčilo Spremić piše o nekim selidbama tokom 15. vijeka: "Oni iz manjih primorskih mesta selili su se u veća. Tako su Barani prelazili u Dubrovnik, žitelji Zete na Pelješac, Luštičani u Konavle, Njeguši, Cuce, Ćeklići u Boku Kotorsku...” (Momčilo Spremić, Despot Đurađ Branković i njegovo doba, Beograd, 1999)
Dakle, bar 50% bratstava u Grblju je iz Stare Crne Gore, Grbljani su jedno obično crnogorsko pleme, koje ima identično porijeklo, tradicije, običaje, mentalitet, kao i neko bratstvo iz npr. Cetinjskog plemena. U Grblju je bio jak kult Ivana Crnojevića što pokazuje da su Grbljani ništa drugo do doseljeni Crnogorci. Evo što Nakićenović kazuje za ribarsko naselje Bigovo, navodi predanje, iako ono nije tačno (Bigovo se u dokumentima pominje još 1332), ono pokazuje stari narodni duh Grbljana: "Ovo je mjesto Ivan-beg poslije jako zavolio, te je tu ljetovao. Otud se i zove Bigovo (Begovo). Ivan-beg je odbranio opet Grbljane, kad se 1489. pobiše sa Mlečićima oko granica, te su tad tačno bile označene grbaljske granice." (ista knjiga Nakićenovića, strane 115 i 116)
"Srbi" je etiketa preko crnogorskog narodnog bića: Ako je ko od koga nastao, onda su sadašnji Srbi nastali od Crnogoraca, jer u Srbiji živi bar nekih 2 miliona ljudi porijeklom iz Plemena - to je činjenica oko koje nema nikakvog spora.
Srpska nacionalna ideologija je u Crnu Goru uvezena u prvoj polovini 19. vijeka, Crnogorci su imali veliki kult Ivana Crnojevića i Skenderbega Kastriota, Simo Sarajlija je importovao Kosovski kult, kult Karađorđa, Dušana i Lazara, Analitika je više puta pokazivala pisanje na tu temu dr Živka Đurkovića.
U crkvenom kalendaru Crnojevića krajem 15. vijeka nema Sv. kneza Lazara, dakle nije bilo ni kulta Kosova.
Domentijan, posljednji učenik Sv. Save, sredinom 13. vijeka naše more naziva Dukljansko more, preci Crnogoraca nijesu učestvovali u bitkama na Marici 1371. i Kosovu 1389. godine, Srba nije bilo u bitki za H. Novi 1687. godine, ni na Carevom Lazu, ni na Martinićima ni Krusima, niko iz Srbije nije došao da brani Ostrog i ćivot Sv. Vasilija od Omer paše Latasa u januaru 1853. godine, a danas vlast u Srbiji kaže da je Ostrog srpski?! Isto tako Crnogorci Srbima nijesu pomogli ni u I ni u II srpskom ustanku, nije Crnogoraca bilo ni na Ceru ni na Kolubari, u II svjetskom ratu 90% stanovništva Srbije (do ulaska Crvene Armije) je simpatisalo četnike, dok su Crnogorci većinski podržavali partizane.
Naša identitetska obilježja ne nose srpska imena: Država nam se zove Crna Gora, zvala se Duklja i Zeta, nikad Srbija. Naša kapa se zove - crnogorska kapa, naša nošnja se zove - crnogorska nošnja, naša igra se zove - crnogorski oro. Naša crkva se u Ustavu knjaževine Crne Gore iz 1905. zvala - Crnogorska crkva, crkva sa imenom Srpska pravoslavna crkva prvi put je u Crnu Goru stupila poslije I svjetskog rata.
Nacionalna odrednica "Srbi" je naljepnica, etiketa preko crnogorskog narodnog bića, etiketa koju su nalijepili Simo Sarajlija i njegov učenik, naš genijalni pjesnik.
Preko Srpske crkve i bajki kao što je bajka o Lazaru Grbljanoviću, pokušavaju se Crnogorci oformiti kao Srbi, ali ta željena, nametnuta forma - se vrlo razlikuje od sadržaja, u velikom je neskladu srpsko nacionalno ime sa plemenskim (=crnogorskim) narodnim bićem.
