Politička kriza nikako da pokaže znake posustajanja. Umjesto toga cijelo društvo konstantno probija granice političkog i društvenog apsurda. Dužina trajanja krize potpuno je obesmislila sve napore da se ona konačno i riješi.
Bezidejno izgledaju pozivi međunarodnih partnera na dijalog, istovremeno i dalje oklijevajući da se aktivnije uključuje u probleme za koje su djelimično i sami odgovorni. Jednako sumanuti i patetično tragični su pokušaji da se među betoniranom antizapadnom većinom nađu tragovi evropske politike.
Plaši odsustvo bilo kakve odgovornosti za zastoj u evropskim integracijama
Ohrabreni velikodušnošću Aleksandra Vučića i nadom u vaskrsenje Ruskog sveta - takozvana avgustovska većina isijava antievropsku politiku i državu pretvara u političku tajgu. Reklo bi se da sa istoka ne stiže ništa novo. Ništa drugačije od onog što je u etapama stizalo od 1948. kao podrška sistemu destrukcije.
Magla političke zluradosti koja pokušava da opravda članstvo u Otvorenom Balkanu čak i onda kad od njega odustaju posljednji unajmljeni komesari, a javno ga se odriču i slučajni ministri u želji da sebe opravdaju pred, za njih naivnom, međunarodnom zajednicom. Tradicionalna uporišta antievropske politike su u punom naponu. Za njih je ovo posljednja šansa da opravdaju grotesknu ulogu predvodnika državne izdaje po modelu vikend ratnika iz Bosne i Hrvatske.
Ne propuštaju priliku ni medijsko-obavještajni pokrovitelji udaljavanja Crne Gore od Zapada da demonizuju cijeli jedan pokret lijepeći etikete lišene ikakvog uporišta u realnosti. Teško je u većini od 41 prepoznati i zrno evropske i odgovorne politike na koju društvo može računati u budućnosti.
Posljednja prilika za popravni ispit, ako ga uopšte tako možemo kvalifikovati, je glasanje o spornom Zakonu o predsjedniku čija ustavnost i stvarna namjera ne zahtijevaju poznavanje Monteskjea.
Bezidejno izgledaju pozivi međunarodnih partnera na dijalog
Posebno plaši odsustvo bilo kakve odgovornosti za zastoj u evropskim integracijama koje su postala zamjena za ritualno prizivanje kiše u nekim drugim civilizacijama. Međutim, ova kao i ostale krize, do kraja otkrivaju političku suštinu aktera na javnoj sceni. Agresija i politička vulgarnost postali su zaštitni znak stamene većine kojoj je jedini faktor kohezije destrukcija i vjernost onoj drugoj konstanti crnogorske istorije.
Međutim, kao i u drugim sličnim ciklusima ne treba napustiti ideju o pruženoj ruci. Suverenistički blok treba da do kraja istraje u pokušaju da se traži bar embrionalni element evropske politike na "drugoj strani", ali bez upadanja u zamku kompromisa na dugoročnu državnu štetu.
Profilisana antievropska većina možda konačno i otrijezni "zbunjeni" Zapad, a građane liši pijačnih zabluda.
