Oni su pripadali crnogorskom oslobodilačkom komitskom pokretu, koji je pokušavao iz pepela podići i oživotvoriti Crnu Goru, koja je 1918. godine, bespravno i beskrupulozno, zbrisana sa geografske karte Evrope i nasilno anektirana, apsorbovana od strane Srbije, osvojena i okupirana od strane srpske vojske, žandarmerije i drugih (para)militarnih trupa, koje su okupirale i potčinile Crnu Goru, nametnuvši joj velikosrpsko ropstvo.
Elem, hrabri ljudi, junaci, u punom smislu značenja te riječi, istaknuti rodoljubi i martiri, koji su, vjerni kralju Nikoli I Petroviću-Njegošu i crnogorskom državnom barjaku i položenoj zakletvi Crnoj Gori i njenom suverenu, a koji su politički i oružano ustali i pripadali narodnom ustaničkom pokretu u borbi protiv okupacionog velikosrpskog terora i masovnih zločina počinjenih od strane srpskog osvajača nad crnogorskim narodom, bili su i istaknuti vojnici i komiti crnogorski iz Pješivaca, braća Pavle, Živko i Milisav Vukićević.
Crogorski oficir Pavle Đukanov Vukićević je rođen 1896. godine, a izvršio je samoubistvo u cetinjskom zatvoru 1926. godine, u 30-toj godini života, nakon izrečene osuđujuće presude od strane okupacionog i političkog suda KSHS. Bio crnogorski rojalista, indipendista, ustanik, gerilac, komita iz Pješivaca kod Nikšića. Pavle Vukićević je bio poručnik, dakle, oficir crnogorske vojske. S oružjem u ruci borio se, na bojišnici, za vaspostavu i opstanak, odnosno, život Crne Gore i za poštovanje njenih legitimnih i suverenih državnih prava. Suprotstavljao se velikosrpskim okupacionim hordama, koje su ugnjetavale i terorisale Crnogorce i Crnogorke. Vlasti su ga progonile i opljačkale i zapalile njegovu imovinu i dom u Pješivcima.
Crnogorski komita Pavle Vukićević je vojnički operisao, od početka 1919. godine i u kontinuitetu godinama kasnije, i to najčešće na prostoru Nikšića i njegove okoline, ali i na drugim predjelima okupirane i osvojene Kraljevine Crne Gore. On je lakše ranjen 30. juna 1919. godine, pod Budošem, od ekspodirane bombe koja je slučajno ispala patrioti i komiti Todoru Backoviću iz Straševine. Todor Backović je tada podlegao zadobijenim povredama, a teže je ranjen njegov brat Srdan Backović, crnogorski barjaktar i komita. Tada su još bili ranjeni i ustanici, zelenaši i komite Ilija Kontić iz Pješivaca i Đole Radović.
Svi su oni bili crnogorski rodoljubi i učesnici narodnog ustanka ZA PRAVO, ČAST I SLOBODU CRNE GORE.
Poručnik Pavle Vukićević, kao crnogorski ustanik i komita, nakon sloma ustanka i jenjavanja komitskih akcija, emigrirao je u Italiju. U Gaetu je stigao 5. jula 1921. godine sa grupom crnogorskih oficira i ustanika.Pavle Vukićević bio je učesnik Božićnog ustanka 1919. godine protiv velikosrpske agresije na Crnu Goru. O njegovom odvažnom i hrabrom ustaničkom i komitskom držanju govori i crnogorski komandir Živko Mašanov Nikčević juna 1921. godine, u pismu Komandantu Crnogorskih Trupa u Gaeti komandiru, a potom i brigadiru (generalu) Krstu Todorovom (Zrnovom) Popoviću. Naime, u tome pismu Živko Nikčević je dostavio spisak novopridošlih ustanika, patriota i komita iz Crne Gore, sa zahtjevom da se oni unaprijede u vojničkom smislu. Na tom spisku i zahtjevu za proizvodnju u viši čin nalazi se i Pavle Đ. Vukićević.
Crnogorski komandir (major) i komitski vođa Živko M. Nikčević u pismu Jovanu S. Plamencu 1921. godine traži da se, pored ostalog, zbog žrtvovanja za Crnu Goru, unaprijedi redovnim putem u čin potporučnika crnogorske vojske i Pavle Đ. Vukićević. Taj zahtjev je prihvaćen i crnogorska Vlada u emigraciji je, ukazom, unaprijedila i Pavla Đ. Vukićevića u oficira, najprije u rangu potporučnika crnogorske vojske u egzilu, a potom ga je proizvela u viši oficirski čin-u poručnika.
Pavle Vukićević je rješenjem Načelstva Okruga Nikšićkog KSHS iz 1921. godine ucijenjen i oglašen za hajduka. Ucjena za njegovo hvatanje ili ubijanje, raspisana od strane režima KSHS, stalno je rasla. Ministarstvo unutrašnjih djela Kraljevine SHS je aktom, broj 25172, od 24. novemra 1922. godine povisilo ucjenu za Pavla Vukićevića iz Cerova, na 15 hiljada dinara.
Iz Italije se Pavle Vukićević vratio u zemlju 1921. godine i nastavio sa komitovanjem. Tokom 1922. godine Pavle Vukićević se nalazio u komitskoj grupi sa Radojicom M. Nikčevićem i Ivom Nikčevićem i s njima je vojnički operisao u oklini Broćanca, Rudina, Trepača, oko Međeđa i Cerova, i cijele opštine Pješivačke, a često su oni, kao komitska četa, prolazili kroz selo Glibavce i kroz Župu Nikšićku i njenu okolinu. Tokom 1922. godine djejstvovao je Pavle Vukićević u gerilskoj grupi komandira Sava Raspopovića i Radojice Nikčevića, u kojoj su bili i gerilci i ustanici crnogorski Vuk Radović iz Martnića, te Ilija Vujović, kao i brojni drugi.
Kad je shvatio da je komitska borba uzaludna, Pavle Vukićević se, a na prevaru učinjenu od strane organa vlasti, pod prinudom objektivnih okolnosti, predao vlastima tokom 1924. godine. Načelstvo cetinjskog Okruga Kraljevine SHS, Cetinje, br. 1109, od 23. februara 1924. godine, dostavlja Načelniku Sreza Cetinje obavještenje, koje mu je stiglo 22. februara iste godine od Načelnika nikšićkog Okruga. U tome obavještenju, stoji da su se 22. februara te godine, u 8 sati ujutro, predali vlastima u Nikšiću Pavle Vukićević i Damjan Vukićević, crnogorski komiti iz Pješivaca, koji su bili ucijenjeni pojedinačno sa po 30.000 dinara. Oni su pripadali do tada komitskoj grupi Radojice M. Nikčevića.
U izvještaju načelnika cetinjskog Okruga, Pov. Br. 1411, od 8. marta 1924. godine, dostavljenom načelniku čevskog Sreza, navodi se da su se vlastima KSHS predali Stevo Poček, Marko Nikolić, Milovan Perović i Musa Pejović, Andrija Andrijević i Milovan Andrijević, Radosav Stojović, Mašan Marković, Pavle Vukićević i Obren Adžić. Oni su bili crnogorski ustanici, gerilci, komiti, koji su se, sticajem objektivnih okolnosti, morali tada predati organima vlasti KSHS, na osnovu javnog poziva, koji je bio, u biti, samo podla obmana, odnosno, klasična pevara, učinjena od strane režima i njegovih ekzekutora i eksponenata.
Pavle Vukićević je u zatvoru bio od februara 1924. godine do decembra 1926. godine, kada je izvršio samoubistvo u tamnici. Pred Okružnim sudom na Cetinju, koji je sudio uhapšenim crnogorskim komitima, 30. i 31. decembra 1925. godine vođena je rasprava. Tada su na optužbe odgovarali i braća Pavle i Živko Vukićević. O tome je pisao list »Narodna riječ« od 14. januara 1926. godine. Na sudskom procesu odgovarajući na optužbe Pavle Vukićević je rekao da je kao pripadnik crnogorske vojske odbio naredbu izjesnog majora Pavlovića koji im je zapovijedio da polože zakletvu kralju Petru Karađorđeviću.
Na tom sudskom procesu Pavle Vukićević je rekao da je odbio da to učini, jer je bio vjeran zakletvi položenoj kralju Nikoli Petroviću. Navodi da je pobjegao u šumu da se bori za suverena prava Crne Gore i za dinastiju Petrović Njegoš. Potom je, veli, otišao za Italiju, iz koje se vratio oko Petrovdana 1919. godine pod komandom Krsta Z. Popovića, tvrdeći da su izbjegli Crnogorci u Italiji bili u Crnu Goru poslani od strane divizijara Milutina Vučnića i predsjednika crnogorske Vlade Jovana S. Plamenca da se bore za samostalnost Crne Gore i za dinastiju Petrović.
Pavle Vukićević je istakao na suđenju da je namjera komita, kojima je i sam pripadao, bila vaspostavljanje samostalne Crne Gore i da su taj cilj imali postići boreći se svim sredstvima.
Dok je bio u »odmetništvu«, odnosno u šumi kao komita, Pavle Vukićević je na suđenju priznao da je dobijao naređenja političke i vojničke prirode, usmena i pismena, od divizijara Milutina Vučinića, predsjednika Vlade Jovana S. Plamenca i crnogorskog konzula u Rimu Veljka Ramadanovića »da svima sredstvima radimo da srušimo današnje stanje i vaspostavimo samostalnu Crnu Goru pod vladom dinastije Petrović«.
Na pomenutom suđenju Pavle Vukićević je ukazao i na činjenicu nepoštovanja crnogorskih oficira od strane beogradskog režima, koji su u većini slučajeva bili degradirani i koji nijesu dobijali adekvatne starješinske dužnosti. I njegov brat Živko Vukićević je takođe isljeđivan i tada je rekao da pošto je došao njegov brat Pavle Vukićević iz Italije, te pošto su vlasti vršile pritisak na njega i njegovu familiju, da je bio zatvaran nekoliko puta i da je potom pobjegao u šumu da se bori od zuluma vlasti.
Vukićevići su proglašeni hajducima od strane organa vlasti.
Tako je Ministarstvo unutrašnjih djela Kraljevine SHS,aktom od 24. novembra 1922. godine povećalo ucjene za 52 crnogorska komita iz nikšićkog okruga, i tada je Pavlu Vukićeviću povećana ucjena na 15 hiljada dinara, a Milosavu Vukićeviću i Đoku Vukićeviću na 10 hiljada dinara.
Presudom Okružnog suda na Cetinju, decembra 1926. godine, Pavle Đukanov Vukićević je osuđen na vječitu robiju, a njegov brat Živko Đukanov Vukićević na 15 godina robije.
Brat Pavlov, kako smo već rekli, bio je Živko Đukanov Vukićević, takođe crnogorski ustanik i komita, kojega su vlasti uhvatile i utamničile kao političkog zavorenika. Drugi Pavlov brat bio je Milisav Đukanov Vukićević, takođe crnogorski gerilski ratnik.
Načelstvo okruga Nikšićkog je aktom br. 5121 od 10. VIII 1922. godine, dostavilo poziv na predaju Živku Đukanovu Vukićeviću, težaku iz Cerova, opštine Pješivačke, starom 25. godina, rasta viskog, kose kovrdžaste smeđe, očiju plavih, lica dugog, nosa velikog, brkove brije, mršavog, kao i Milisavu Đukanovu Vukićeviću, težaku iz Cerova, opštine Pješivačke, stara 19. godina, rasta srednjeg, kose smeđe, očiju plavih, lica okruglog, nosa običnog, nema brkova, mršav, pozivajući ih da se u ruku od 20 dana od dana objavljivanja tog akta u službenim novinama predaju vlastima, a ako to ne učine oglasiće se za hajduke i biće slobodno svakome ubiti ih za nagradu.
Ustanik crnogorski Živko Đukanov Vukićević je bio najčešće u komitskoj grupi sa Špirom Vujovićem, Vukom Dragovićem, Pavlom Vukićevićem. Živko Vukićević je uhvaćen od strane žandarmerijske potjere novembra 1922 u selu Todoš. Držan je u pritvoru od 1922. godine do decembra 1926. godine, kada mu je suđeno za »veleizdaju KSHS«, iako je on svojim akcijama branio pravni i politički sistem i ustavni suverenitet Kraljevine Crne Gore. Na spisku osuđenih Crnogoraca koji se nalaze u zatvoru u Zenici nalazio se i Živko Vukićević, koji je bio osuđen na 15 godina zatvora, a 1927. godine dobio je pravo na uslovni otpust.
