(Demantovanje lažnih istorijskih i pravnih tvrdnji, apsurda, koordinatora pravnog savjeta Crkve Srbije u Crnoj Gori g. Igora Balabana i, nadasve, njegovog novog šefa, a još neustoličenog okupatorskog mitropolita u Crnoj Gori g. Jovana (Joanikija II) Mićovića)
U imovinsko-pravnom smislu, nametnuta crkva Srbije u Crnoj Gori, odnosno, njena eparhija, filijala Mitropolija Crnogorsko-primorska, inače, nasilno ustanovljena dekretom regenta Aleksandra Karađorđevića 1920. godine, te Zakonom o SPC iz 1929, (kojeg je odobrio i potpisao, opet, ali tada već kao kralj - isti Aleksandar) i Ustavom SPC iz 1931, nema, danas, svojinsko-stvarno-pravo, imovinsko pravo, na ranije, u doba Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, podignutim sakralnim pravoslavnim crkvama i manastirima u Crnoj Gori, već je ona od 1920., godine uzurpator, okupator i otimač pravoslavnih crkava i manastira na prostoru tadašnje Kraljevine Crne Gore. I današnje nezavisne i međunarodno priznate države Crne Gore, isto i jednako tome - kao i od 1918, odnosno, 1920. godine.
Posebno, crkva Srbije i njena okupaciona MCP nema to, vlasničko, pravo nad Cetinjskim manastirom itd, i zato novoizabrani okupacioni mitropolit u Crnoj Gori, politički i ideološki, nacionalistički poklisar Beograda i njegovog Sinoda SPC, koji je pod kontrolom velikosrpskog radikala i autokrate predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, - a to je Jovan Mićović (Joanikije II), kao ni njegov važeći eksponent, postojeći koordinator Pravnog savjeta crkve Srbije u Crnoj Gori pop Igor Balaban, nemaju, koherentno tome, pravo, istorijski i pravno, izmišljati i govoriti neistine. Preciznije rečeno, ali grublje, bez namjere da vrijeđam - laži.
Naprotiv. Oni, i njihovi mentori, trebaju, uzeti u obzir te nepobitne istorijsko-pravne činjenice, koje decidirano, snagom činjenica i argumenata, demantuju njihovu izmišljenju istorijsku-pravnu, političko-ideološku i profitersku priču, poduzetu sa ciljem da se ozakoni velikosrpska klero-nacionalistička i bespravna okupacija Cetinjskog manastira i drugih pravoslavnih hranova u Crnoj Gori od strane okupatorske Crkve Srbije na prostoru nezavisne i međunarodno priznate države Crne Gore, a koja se lažno predstavlja kao tradicionalna, istorijska crkva u Crnoj Gori, što ona, dakako, nije.
Pravne i istorijske činjenice su neumoljive, ubjedljive, a one govore da su sakralni pravoslavni hramovi, podignuti prije kraja 1918. godine u Crnoj Gori, svojina crnogorske države, crnogorskog naroda, njenih sastavnih djelova, jedinaca, opština, lokalne samouprave, te plemena, sela i bratstava u Crnoj Gori, odnosno crnogorskog naroda. I iste govore o tome da su imaoci (imaonici), titulari, nosioci prava i obaveza, bili, a i sada je u jednom dijelu je tako, u zemljištnim knjigama (katastru nepokretnosti), sami pravoslavni manastiri i crkve. Odnosno, pravoslavni crkveni hramovi, pojedinačne crkve, objekti, crkvene zgrade, a ne nikako u Crnoj Gori, putem ognja i mača, nakon srpske okupacije i nasilne aneksije Crne Gore (1918), novo-uspostavljena Mitropolija Crnogorsko-primorska eparhija SPC KSHS, ustanovljena 1920. godine.
Crkva Srbije (od 1920., u KSHS nazvana Srpska pravoslavna crkva-SPC, koja do tada nije uopšte ni postojala, pod tim službenim nazivom), je uzurpirala Cetinjski manastir od kraja 1918. godine i on njoj ne pripada, niti njenim episkopima, zato što je Cetinjski manastir istorijski i pravno svojina države Crne Gore i danas je pravno 1/1 svojina prijestonice Cetinje, o čemu postoji istorijat (hronologija) upisa u katastar nepokretnosti.
Istorijski država Crna Gora, organi državne vlasti, vladaoci, dinasti, potom, crnogorske vladike i crnogorski narod gradili su i obnavljali Cetinjski manastir. Od Ivana Crnojevića, preko vladike Danila do Svetog Petra Cetinjskog i organa državne vlasti u ondašnjoj Crnoj Gori i crnogorskog naroda.
Stoga on pripada državi Crnoj Gori, prijestonici Cetinje i narodu crnogorskome. Nekada je Cetinjski manastir bio posjednik feudalnih i drugih imovinskih prava, ali to nikada nije bila eparhija Crkve Srbije u Crnoj Gori, odnosno, sadašnja Mitropolija Crnogorsko-primorska SPC.
Pravo državine nad Cetinjskim manastirom do 1920. pravno je imala autokefalna Crnogorska crkva, a ne crkva Srbije u Crnoj Gori, odnosno, aktuelna osvajačka MCP SPC.
Cetinjski manastir je više puta, u svojoj burnoj i bogatoj prošlosti, bio rušen, poharan, paljen i ponovo obnavljan, ali vazda je podizan i obnavljan od strane crnogorske države i crkve i crnogorskog naroda.
I ON JE JEDINO NJIMA PRIPADAO I PRIPADA.
Inače, svojinsko pravo se u istoriji mijenja. Ali, crkva Srbije odnosno MCP SPC nikad nije bila vlasnik Cetinjskog manastira i imovine oko njega, u okviru kompleksa imovinske mase koje obuhvata.
Nije to ni današnja okupatorska crkva Srbije i beogradska Patrijaršija čiji je namjesnik, odnosno, marioneta i klero-nacionalistički gaulajter nedavno postao njen revnosni kadar velikosrpski negator i asimilator Crnogoraca - Jovan Mićović (Joanikije II). Ali, nije još ustoličen isti.
Cetinjskim manastirom je, faktički do kraja 1918, odnosno, pravno do 1920. godine, upravljala autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva. I bila je ona, za crkvene potrebe, upravljač, korisnik i plodouživalac imovinskih prava i posjeda Cetinjskog manastira, koji je nekad (Cetinjski manastir, kao crkveni objekat i njegova uprava za njegove potrebe), i kao subjekt pravnog prometa, i isti je, odlukom države Cne Gore, plodouživao, posjedovao, upravljao njegovim imovinskim dobima i njih koristio u skladu sa pravom državine, ali, u redu, saglasju, sa pravno supremativnim, nadređujućim i obavezujućim državnim zakonima i drugim propisima, kao i crkvenim pravilima i normama. I konačnom odlukom državnih organa Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, a nikako i nikada samovlasno.
Današnja crkva Srbije u Crnoj Gori nije i ne može biti istorijski i pravni sljedbenik (sukcesor), odnosno, nastavljač kontinuiteta autokefalne Crnogorske crkve. I njoj (Crkvi Srbije, odnosno, MCP SPC), Cetinjski manastir ne pripada, već je ona njega i u njemu uzurpator, okupator, jer u odnosu na njega i njegovu imovinu ista ne samo da nema vlasništvo, kao niti bilo kakva druga svojinska prava.
Svojina Cetinjskog manastira je pravno, zakonski Prijestonice Cetinje.
U ovom kontekstu bitno je pozvati se i na neka relevantna istorijska svjedočanstva o Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi kao autokefalnoj i njenom statusu, kao o građenju pravoslavnih bogomolja u Crnoj Gori.
Konzul carske Rusije u Dubrovniku, sa ovašćenjima ruskog Ministarstva spoljnih poslova, čiji je bio činovnik, sa zadatkom da Rusiju zastupa u državnim, diplomatskim i drugim odnosima sa Crnom Gorom (od 1858. više puta službeno je boravio u Crnoj Gori)- Konstantin Petković (rođen 1824., Bašino selo, nedaleko od Velesa-umro 1898; na toj diplomatskoj dužnosti je oficijelno bio od 1858. do 1869.), dobro je upoznao Crnu Goru i prilike u njoj i 1868. godine napisao je knjigu o Crnoj Gori i Crnogorcima, koju je na ruskom jeziku nešto kasnije objavio, i to 1877. u Sankt Petersburgu.
Knjiga Konstantina Petkovića, pod naslovom, vjernom originalu, „Crna Gora i Crnogorci“ obavljena je u Crnoj Gori (prijevod sa ruskog Drago Ćupić, a istu je priredio i u svojstvu priređivađa predgovor (Riječ Priređivača) za istu napisao prof. dr Živko M. Andrijašević, istoričar.
(Vidi u cjelini Konstantin Petković, “Crna Gora i Crnogorci“, CID, Podgorica, 2005, ukupno knjiga ima 178 stranica)
Konstantin Petković u navedenoj knjizi piše, u objavljenom izdanju na crnogorskom jeziku te knjige, na strani 146 (prijevod je vjeran originalu) i sljedeće: „BEZ OBZIRA NA TO ŠTO SU CRNOGORSKI MITROPOLITI POSVEĆIVANI U RUSIJI, CRNOGORSKA CRKVA NAD SOBOM NE PRIZNAJE NIKAKVU SPOLJAŠNJU DUHOVNU VLAST: ONA JE SAVRVŠENO SAMOSTALNA (AUTOKEFALNA)“.
Ne treba zaboravati, odnosno važno je, ovom prigodom, istaći, relevantnu istorijsku činjenicu da ruski diplomata Konstantin Petković nije bio prijatelj crnogorskog knjaza Nikole I Petrovića-Njegoša i opstanka samostalne države Crne Gore, koja ne bi bila ruski dominion i primarna sfera njenog uticaja i kontrole, u ali je, uprkos tome, isti ostavio vrijedno, istorijsko svjedočanstvo o tadašnjoj i vjekovnoj autokefalnosti Crnogorske pravoslavne crkve i potvrdio, koliko god on bio, ruski agenturno, i srbofilski politički nastrojen, da je Crna Gora imala autokefalnu Crnogorsku crkvu, nezavisnu od Carigrada i Sankt Peterburga.
Ruski diplomata Konstantin Petković, koji je boravio u Crnoj Gori, u navedenoj knjizi je u njenom poglavlju IX, naslovljen “Stanovništvo”, tj. u potpoglavlju “Etnografski pregled nasilja”, pisao, pored ostalog, i o nedogmatskom odnosu Crnogoraca prema vjeri, ali i o građenju crkava, navodeći da su ih gradili sami Crnogorci, svojim prilozima, radom i to za svoje religijske, običajne i lokalne potrebe. On piše i o tome kako su i zašto sami Crnogorci podizali, gradili svoje plemenske, odnosno, seoske crkve, što jasno, kao istorijsko svjedočanstvo i primarni istorijski izvor, pokazuje da njih nije gradila ondašnja Srbija, niti crkva Srbije, jer nje u Crnoj Gori tada nije bilo, a Srpska pravoslavna nije ni postojala do 1920. godine u Crnoj Gori, odnosno, nije je uopšte bilo do nasilnog ukidanja autokefalne Crnogorske crkve, državne crkve nezavisne Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, čija je prava, jurisdikciju, otela nasiljem vojske i druge državne sile, prevashodno, ondašnje Kraljevine Srbije.
U navedenoj knjizi, ruski diplomata Konstantin Petković piše oko građjena pravoslavnih crkava (objekata) u Crnoj Gori u doba vladavine knaza Nikole I Petrovića-Njegoša i ranije, te realnog običajnog odnosa Crnogoraca prema vjeri i dogmama Pravoslavne crkve. Pored ostalog, ruski diplomata Konstantin Petković, nenaklonjen Crnoj Gori i Crnogorcima, a posebno nenaklonjen knjazu Nikoli I Petroviću-Njegušu, piše, pored ostaloga tada i ovo:
“…Svoju pobožnost Crnogorci izražavaju ne samo molitvama i strogim pridržavanjem religijskih obreda, već i srazmernim prilozima crkvama i manastirima. Za vrijeme praznika S. Petra i Pavla i Svetih Duhova narod se iz skoro cijele Crne Gore skupi na Cetinje ili u Ostrogu na poklonjenje moštima svetog Petra Cetinjskog i svetog Vasilija Ostroškog i ostavlja obilne priloge u novcu i pedmetima. Crnogorci izražavaju posebnu zahvalnost svojim narodnim svecima: Petru Cetinjskom, Vasiliju Ostroškom i Arseniju Cemničkom; i vole da grade crkve. Rijetko se može naći selo, čak najsiromašnije i najmanje, koje ima desetak ili petnaestak domova, a da nema crkve, bez obzira na to što se sela katkada nađu veoma blizu jedno drugome.
Stanovnici svakog sela smatraju da im je čast da imaju svoju crkvu, kako ne bi bili prinuđeni da idu u tuđu, makar se ona nalazila i u blizini njihovih kuća. Nedavno su u Njegušima izgradili dvije nevelike crkve, savršeno jednake po spoljašnjem izgledu. Te dvije crkve se nalaze jedna pored druge, i skoro da im se zidovi dodiruju. Na moje pitanje zašto su izgradili dva hrama, naročito kada je za utrošeni novac bilo moguće izgraditi jedan veliki i snabjedeti ga svim potrebštinama. Crnogorci su mi odgovorili da svako selo želi da ima makar i praznu ckrvu, ali svoju, a takođe i svoga sveštenika».
(Konstantin Petković, «Crna Gora i Crnogorcci», CID, Podgorica, 2005, str. 74 i 75)
Jasno, da jasnije biti ne može. Tada Crnogorci, 19. vijek je u pitanju, među glavnim svetiteljima koje kao glavne Crnogorci i Crnogorke slave, ne pominje se niđe Rastko Nemanjić (političar, srebroljubac, odnosno, Sveti Savu srpski) i jasno se navodi da su Crnogorci bili graditelji, za svoje vjerske i običajne potrebe, lokalnih, seoskih, crkvava.
Ergo, zaključujem, analizirajući djelo ruskog državnog činovnika, istoričara i filologa Konstanina Petkovića, da je Crnogorska crkva bila pravoslavna, pomjesna autokefalna crkva, te da, kada povijest uzmemo u obzir, današnja crkva Srbije nema nikakvo istorijsko, pravno, odnosno, imovinsko i drugo pravo nad istorijskom kulturno-državnom i nacionalnom baštinom Crne Gore i crnogorskog naroda, naročito ne na Cetinjskim manastirom i brojnim starim, plemenskim i seoskim crkvama širom Crne Gore.
Zato, još neustoličeni, okupacioni mitropolite u Crnoj Gori g. Jovane (Joanikije II Mićoviću) i podvlasni, njegov, službeniku, g. Igore Balaban, pravo i istorija su jasne i NO PASARAN, u vašem, sinhronom, zlonaumu pokušaja nove okupacije, subjugacije i asimilacije Crne Gore i crnogorskog identiteta i poništavanja tekovina građanske, sekularne, multivjerske, multikulturne i višenacionalne države Crne Gore, punopravne članice NATO-a!
