Izgleda da nije dovoljno što Crna Gora ima ministra vanjskih poslova, evropskih integracija i potpredsjednika Vlade za spoljne poslove, uz to cijelu diplomatsko-konzularnu i savjetničku mrežu da bi imala vanjskopolitički stav.
Samo pileća pamet može da misli da odgovor na izazove može biti nojevsko zabijanje glave u pijesak i nada da će proći
Stav, precizan i jasan, nema ni predsjednik države koji po Ustavu ima nadležnost upravo da se bavi vanjskom politikom - bar simbolično. Predsjednik Vlade je poslovično nezainteresovan - veći problem je što više nikoga ne skandalizuje njegovo ignorantstvo i inertnost. Površnost kao vrlina.
Nimalo slučajno, jedini koji ima stav je predsjednik Skupštine, doduše i dalje ga javno, jasno ne komunicira - tu je dovoljno što djela govore.
Ni opozicija se nije proslavila u eksplikaciji onoga što bi nametnuli kao potencijalni stav o ključnom vanjskopolitičkom pitanju. Nema lokalnih izbora koji smiju i treba da budu važniji od doprinosa, dovoljno i retoričkog, čuvanju kakve-takve pozicije Crne Gore na međunarodnom planu.
Na žalost mnogih, Crna Gora je i dalje za stolom i to najmoćnije vojne alijanse kao i na pragu Evropske unije. Članstvo u Sjevernoatlantskom savezu koje je izboreno uprkos petokolonaškim i državnoudarničkim nasrtajima, obavezuje na postojanje i aktivni doprinos jasnom političkom stavu o centralnoj temi koja se ne tiče samo okončanja rata u Ukrajini, već koncipiranja novih transatlantskih odnosa.
Početno kolebanje a zatim delegiranje nižeg predstavnika umjesto načelnika Generalštaba Vojske Crne Gore na Samitu u Parizu na kome je ključni prioritet okupljanje koalicije voljnih zapravo pokazuje sav šibicarski karakter vlasti.
Pticama na grani je odavno jasno kako mnogi u današnjoj crnogorskoj vlasti priželjkuju obnavljanje Varšavskog pakta i, po mogućnosti, ruske tenkove na Dunavu. Riječju, ispravljanje istorijskih nepravdi - onih koje su u njihovoj vizuri omogućili prvo nezavisnost pa onda i zapadnu integraciju Balkana.
U Crnoj Gori se kao ključne političke i moralne vrijednosti promovišu rehabilitacija staljinizma odnosno kvislinštvo i izdaja sa jedne, i kukavičko ćutanje sa druge strane
Nesporan je izazov crnogorske politike i diplomatije o zauzimanju stava i doprinosu evropskim naporima da se suspregne pritisak nove američke administracije. Dodatno, problemi u odnosima sa novom administracijom, poput glasanja zajedno sa evropskim partnerima o UN rezoluciji, tek čekaju na dnevni red.
Samo pileća pamet može da misli da odgovor na te izazove može biti nojevsko zabijanje glave u pijesak i nada da će proći. Neshvatljivo je da država čija istorijska refleksija treba da bude posebno senzitivna na trenutna dešavanja u Evropi i svijetu, bira da ostane na margini, hraneći na taj način sopstveni kompleks inferiornosti i dodatno utapajući sebe u misaoni proces koji oblikuje političku svijest srpskog sveta.
Jasno je da cijela crnogorska diplomatija ne može da dosegne formulaciju koja ne bi nikoga naljutila, a opet bi nešto značila, prijala ušima svih boja i nijansi ekstremne desnice ali i evropskim partnerima. Tu im ne može pomoći ni neformalni savjetnik bivši predsjednik državne zajednice Svetozar Marović - "želimo da se Ukrajina odbrani a da Rusija pobijedi" - ili slična varijacija na temu. Zapravo, ovo je ključni dokaz posrnuća jedne cijele nacije i države.
Na kraju, u Crnoj Gori se kao ključne političke i moralne vrijednosti promovišu rehabilitacija staljinizma odnosno kvislinštvo i izdaja sa jedne, i kukavičko ćutanje sa druge strane. Duplo golo.
