Svjedoci vele da je u danima konstituisanja novog skupštinskog saziva, na izmaku ljeta 2020. godine, Dritan Abazović euforično poskakivao hodnicima najvišega zakonodavnog doma i slavodobitno ciktao: „Ovo je istorija!“
Dvije godine potom zaista se može reći da to jeste bila istorija. Bio je to, zapravo, početak ubrzanog razvaljivanja poodavno natrule konstrukcije što se odazivala na ime Crna Gora.
Ono, međutim, što Dritan Abazović nije tada znao, uprkos politikološkom doktoratu, jeste da svaka istorija ima dva pola – jedan koji vodi na Svedenborgovo Nebo i drugi što vas strmoglavljuje ravno u Danteov Pakao. Kad je tih septembarskih dana o sebi čuo slavopojke osvjedočenog poklisara Pakla Matije Bećkovića i stihoklepačke tvorevine Matijinog manje slavnog kolege Baje Malog Knindže, Dritanu je moralo biti jasno da ga ta istorija koju je kanio stvarati vodi ravno u istorijski inferno.
U poslu za koji je unajmljen Dritan se ipak preigrao
Bilans tog Dritanovog puta u istoriju, u međuprostoru između tragedije i farse, mjeri se ovih dana posvemašnjim razurom ne samo Države, već i društva. Kad smo prije dvije godine upozorili što nas čeka, kad je postalo jasno da između Ure, DF-a, Demokrata ili Evrope sad nema nikakve razlike, da je glas za bilo koga od njih glas za nestanak Crne Gore i njenu transformaciju u teritoriju na Istoku, u kaljugama rusko-srpskih anticivilizacijskih i autokratskih svjetova, nevjerne Tome odmahivale su glavom, a najpečatniji među njima i upirali prstom u navodne udbaše i Milogorce.
E sad više nemam volje da nabrajam do koje je mjere metastazirao organizovani plan uništenja države Crne Gore, njenog institucionalnog obezglavljivanja, kulturnog asimilovanja i ekonomskog urnisanja. Ko to više nije vidio, pomoći mu nema. Umjesto nabrajanja koje bi moglo potrajati koliko i Dritanova vlast, makar 800 dana, i za svaki dan bar po desetak organizovanih nepočinstava, kao ogledalo njegove politike spomenuću tek dva novija detalja.
Prvi je vezan za jednu izjavu u kojoj je, za divno čudo, uspio da sve iznenadi rekavši za promjenu i jednu istinu. Ustvrdio je Dritan, naime, da ministri Ranko Krivokapić i Raško Konjević rade protivno „nacionalnim interesima“. Postavilo se, međutim, logično pitanje – na čije je to nacionalne interese mislio.
Izjavio je Dritan to samo nekoliko dana nakon što je Ranku Krivokapiću i Rašku Konjeviću, zajedno sa Savom Kenterom, Ruska Federacija zabranila ulazak u tu zemlju. Samo se po sebi razumije da se takvi postupci u diplomatiji sprovode protiv onih koji „neprijateljski djeluju“, dakle, onih koji djeluju protiv „nacionalnih interesa“ zemlje koja im uskraćuje pravo boravka.
Krivokapića, Konjevića i Kenteru, dakle, Putinova Rusija označila je kao osobe koje rade protiv njenih „nacionalnih interesa“. Ista lica koja su sumnjiva Putinu, ispostaviće se, sumnjiva su i Dritanu, pa je prvo smijenio Kenteru, a potom namjerio da, iako je i sam opozvan odlukom Skupštine, smijeni i Krivokapića i Konjevića.
Crnom Gorom se nikad, duže no što mački traje muž, nije moglo niti će moći upravljati izvana
Sve to, dakle, objašnjava što je Dritan htio reći kad je dvojicu ministara označio kao ljude koji rade protiv „nacionalnih interesa“. Htio je reći da njemu smetaju oni koji rade protiv „nacionalnih interesa“ Putinove Rusije, jer Dritan osim za imperijalne ruske, velikosrpske ili velikoalbanske nacionalne interese – za druge i ne zna.
Na istom je sramotnom tragu, utabanom još ljetos u Srebrenici, Dritan Abazović pokušao kriminalizovati Krivokapića i Konjevića, pokrenuvši hajku protiv memorijalne table u Morinju. Dok nam maže oči tobožnjim pomirenjem, Dritan sprovodi agendu Velike Srbije u kojoj za kajanje zbog agresije na Hrvatsku 1991. godine i logor namijenjen hrvatskim braniocima, ne može biti mjesta.
Dritanova Crna Gora, više je vidljivo i iz aviona, je ona u kojoj je poželjno slaviti presuđene ratne zločince, a nepoželjno odati poštu nevino stradalim žrtvama tih zločinaca;
Dritanova Crna Gora je ona u kojoj su oni što ordenjem čašćavaju ratne zločince emancipatori, a oni što promovišu antifašizam ekstremisti;
Dritanova Crna Gora je ona u kojoj se platforma rusko-velikosrpske agenture realizuje kao progresivna agenda, a oni koji je razotkrivaju prokazuju kao protivnici nacionalnih interesa...
U poslu za koji je unajmljen Dritan se ipak preigrao. Poskakujući u namjeri da uđe u istoriju, previdio je da na svijetloj strani istorije nikada ne mogu biti oni koji ruše, već oni koji grade.
Previdio je i to da u Crnoj Gori ima dovoljno onih bez kostiju u vlastitim ormarima koji će biti spremni da čak i nakon njegovog rušilačkog stampeda, čiji je predscenario pisan u Moskvi i Beogradu, iz pepela nanovo izgrade Crnu Goru, pravedniju i bolju nego što je bila.
Kako god da se u neđelju veče zbroje i poslože glasovi, biće to samo prvi čin neminovnog raspleta. Ko god bude te noći euforično klicao pobjedi neka se śeti Dritanova bolnog pada na mračnu stranu istorije. I neka upamti da se Crnom Gorom nikad, duže no što mački traje muž, nije moglo niti će moći upravljati izvana.
